Lesbók Morgunblaðsins - 22.02.1948, Blaðsíða 11

LESBÖK MOBGUNBLAESTNS
103
upp í Himnaríki um morguninn og
einn fór þangað um kvöldið, eða ætl-
aði þangað, væri rjettara að segja.
Hann lagði upp frá Skíðaskálanum í
Jósepsdal kl. 10,30, þrátt fyrir að
menn töldu það óráð vegna óveðurs,
en náunginn, sem var ættaður austan
úr Flóa, og því af hetjum kominn
langt fram i ættir, setti undir sig
hausinn og þrammaði á móti veðrinu
inn Jósepsdal. Þetta var ekki hans
fyrsta ferð til Himnaríkis. Honum
gekk ferðin vel inn dalinn og senni-
lega upp Bláfjallagilið (milli Jóseps-
dals-skálans og Himnaríkis er venju-
lega klukkutíma ferð). Þegar hann
kom upp úr gilinu var veðrið alveg
kolvitlaust, en það átti að vera hægð-
arleikur fyrir kunnugan að rölta það-
an og til Himnaríkis, sem er að eins
10 mín. gangur. Hann reyndi að setja
á sig rjetta stefnu því honum var um-
hugað að komast sem fyrst heim í
hlýjan kofann og blessað kaffið. Og
svo gekk hann og gekk, rýndi út í
hríðina í von um að sjá ljós í glugga,
og á þessu gekk þar til kl. 2 um nótt-
ina að hann ákvað að spenna af sjer
skíðin og láta fenna yfir sig, bíða
birtu.
Klukkan 8 um morguninn rofaði til.
Það tók hann að eins 3 min. að ná
skálanum, bælið hans var næstum
fast við túngarðinn. — Hann opnaði
hurðina gætilega, til að vekja ekki þá,
sem fyrir voru, enginn átti að fá að
vita um þessa hræðilegu útreið. Jeg
skil það ekki þann dag í dag, að jeg
skyldi láta mjer detta það i hug að
fara að kveikja á kertisstubb, því að
við það vaknaði einn og síðan hinir.
Mest höfðu þó strákarnir gaman af
því að sjá bælið mitt, þar sem jeg
hafði íátið fyrirberast um nóttina.
Já, minningarnar frá litla ríkinu i
Bláfjöllum eru margar, það eru ljúf-
ar minningar um góða fjelaga, sern
lífguðu upp tilveruna, sem smituðú
frá sjer með Sír.u áhyggjulevsi og lífs-
gleðí, sem hugsuðu sig sjaidan lengl
um þegar minnst var á ferð tii fjalla,
hvort heldur um var að ræða djarfa
og hressandi skíðaferð um Vatnajökul
þve~an og endilangan eða stutta
heimsókn til fjallanna bláu, sem stöð-
ugt ijóma fyrir hugskotssjónum mín-
um. Mjer leið best þegar jeg var
burtu úr borginnl, innan um hrjúfa
og stórbrotna • náttúruna, þar sem
maður gat mallað sinn graut og spænt
upp í sig án þess að þurfa að sperra
litla fingur út í loftið, til merkis um
að maður væri siðaður eins og hinir.
Og þó jeg viti að áhugi minn fyrir
útiiífi muni dofna eitthvað frá því
sem var, þá vona jeg að hann yfir-
gefi mig aldrei með öllu. Móðir mín
vár vön að segja, að jeg væri heldur
viH'rnsr, en að það
■" •* ’e he^ar færi
- d cO iielgunum, helgarnar hefi
jeg líka ætíð talið til dásemda þessar-
ar tilveru.
Jeg er ekki viss um að Bláfjöllin
sakni mín eins mikið og jeg þeirra,
þó bið jeg ykkur að skila kveðju frá
mjer, -— og gleymið ekki að klappa
Himnaríki að utan.
Köbenhavn, í febrúar 1948.
Hjeöinn.
75 dra
Ljóöa fálan liek viö Pál
Ijett og hál í bragöi,
því var bál í þinni sál
þegar ála lagöi.
Há þó Elli hœrugrá
hcclum skelli sínum,
bregöur keVu aö berjast á
Jirega-velii hínum.
IÍJÁLMAR frá iiofi.
<í------------------------<s>
Barnahjal
Þetta er fyrsti vetur Stínu litlu
í skólanum. Hjerna um daginn
sagði hún okkur frá því að hún
og Minna, vinstúlka hennar, hefðu
engan frið fyrir strákunum í frí-
mínútunum.
„Hvernig stendur á því?“ spurði
pabbi hennar.
„Þeir vilja altaf vera að kyssa
okkur“, sagði Stína, „og þeir
kyssa mig, en Minnu aldrei. Hún
hleypur undan þeirn".