Lesbók Morgunblaðsins - 30.01.1949, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
41
TELDU EKKI ÆMINA í ÁRUM
Það er rjett af kvenfólki, að
segja ekki til aldurs síns.
Eftir DELLA F. LUTES
JEG ER ein meðal .þeirra milj-
óna kvenna/ sem ekki vilja segja
til aldurs síns. Og rökin fyrir því
getið þið fundið í þessari grein.
Kona, sem jeg hafði þekt um
brjátíu ára skeið, og hafði gegnt
þýðingarmiklu starfi, varð að láta
af því. Aldrei hafði jeg haft hug-
mynd um hvað hún var gömul, og
jeg kærði mig ekkert um að vita
það. Hún var með hvítt hár þeg-
ar jeg kyntist henni fyrst, en hún
er sú yngsta og fallegasta kona,
sem jeg hefi sjeð. Það flaug aldrei
að mjer að giska á aldur hennar,
því að árin höfðu engin áhrif á
hana. -
Altaf var hún glöð, altaf full af
áhuga. Augu hennar gátu tindrað
af brennandi hugsjónaeldi og þau
gátu orðið djúp af víðtækum skiln-
ingi. Starfi hennar var svo hátt-
að að hún hlaut að kynnast fjölda
manna og kvenna og öllum þótti
vænt um hana. Menn keptust um
að bjóða henni heim og hún var
aufúsugestur alls staðar.
Mjer hnykti við þegar jeg heyrði
að hún væri að láta af starfi sínu
fyrir aldurs sakir. Mjer hafði altaf
fundist líf hennar vera eins og
lækur, sem líður áfram endalaust
og er altaf samur og jafn.
—Hvað heldurðu að jeg sje
gömul? spurði hún.
Mjer var þessi spurnin ógeðfeld.
Mjer hafði altaf fundist hún standa
í stað.
— Þegar jeg læt af starfi mínu í
júní, þá er jeg rúmlega 83 ára göm-
ul, sagði hún.
Hafi hún ætlast til að þetta
kæmi flatt upp á mig, þá varð
henni að þeirri ósk sinni. Og svo
bætti hún við:
— Ef húsbændur mínir hefðu
vitað hvað jeg er gömul, þá mundu
þeir hafa sagt mjér upp fyrir mörg
um árum.
Það var ekki von að húsbænd-
ur hennar hefði neinn grun um
aldur hennar fremur en jeg. Og
jeg vildi að hún hefði ekki sagt
mjer frá þessu. Altaf hafði mjer
fundist hún vera ímynd þess lífs,
þar sem enginn tími er til. En
nú varð jeg að hugsa mjer hana
sem gamalmenni, rúmlega 83 að
aldri! Örvasa gamalmenni, sem
varð að hætta að vinna og leggja
árar í bát. Um leið og jeg vissi
hvað hún var gömul, breyttist alt.
Nú varð jeg að hugsa mjer hana
sem konu er „á fárra fótalengd
fram á grafarbakkann".
Hún hafði aldrei skeytt neitt um
tímann, alla sína löngu ævi. Hún
hafði látið sig berast með straumn-
um ,sem hvorki á upphaf nje endir.
Hún hugsaði aldrei um annað en
verða til gagns í lífinu.
Þegar við kvöddumst voru báð-
ar breyttar. í svip mínum var á-
hyggja og ótti, í svip hennar upp-
gjöf — vonleysi.
Svo er að segja frá forstöðu-
konu kvennaskóla. Hún hafði not-
ið framúrskarandi hylli nemenda
sinna fyrir háttprýði og vináttu.
Til hennar leituðu þær allar með
einkamál sín. Hun var trúnaðar-
maður þeirra allra.
Einu sinni sagði hún við þær:
— Stúlkur, hvað haldið þið að
ieg sje gömul?
Þær litu allar undrandi á hana.
Engri þeirra hafði nokkuru sinni
komið til hugar að giska á aldur
hennar. Þær höfðu altaf hugsað
sjer hana sem fullkomna konu, er
ætíð hlyti að vera fullkomin. Nú
störðu þær á hana eins’ og eitt-
hvað sem þær höfðu aldrei sjeð.
— Jeg sje hvað þessi spurning
kemur ílatt upp á ykkur, sagði
hún, og það er besta viðurkenn-
ingin, sem þið gátuð gefið mjer.
.Teg hafði altaf vonað að svo mundi
verða. En vegna þess að jeg er
nú að fara frá skólanum, þá þótti
mjer rjett, um leið og jeg kveð
ykkur, að láta ykkur vita hvað jeg
er gömul. Jeg veit þó, að um leið
og jeg hefi sagt ykkur það, þá
mun afstaða ykkar til mín breyt-
ast. Fram að þessu hefir ykkur
fundist það svo sem sjálfsagt að
jeg væri trúnaðarvinur ykkar,
kennari og leiðbeinandi. Og mjer
bykir sjerstaklega vænt um það að
þið hafið skoðað mig sem vin. En
þegar jeg segi ykkur nú að jeg
er 75 ára gömul, þá veit jeg að
ykkur mun hnykkja við. Það er
eðlileg afleiðing af þeirri óbeit,
sem æskan hefir af ellinni
Hún þagnaði og raunasvipur kom
á hana, eins og yfir hana bæri
skugga þessarar staðhæfingar.
Og á þessu sama augnabliki
breyttist viðmót allra nemenda
hennar, sem höfðu þó notið hand-
leiðslu hennar í fjögur ár. Þarna
stóð nú gömul kona frammi fyr-
ir þeim. Nú var engin von til þess
framar að þær gæti leitað til henn-
ar sem trúnaðarmanns. Hvaða heil-
ræði gat gömul kerling lagt í ásta-
málum? Hvaða skilning hafði hún
á vandamálum barna og foreldra?
Auðvitað var hún altaf á'móti ást-
inni. Auðvitað mundi hún altaf
draga taum foreldranna.
— Ástæðan til þess, að jeg hefi
sagt ykkur þetta, mælti ‘Kún' enn,