Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1949, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUJSIBLAÐSINS
9
107
AMERÍSKAR KÍMNISÖGUR
Kaupmaður í lítilli sveitarversl-
un í Nýja Englandi, sat utan við
búðardyrnar og fjekk sjer ferskt
loft. Miðaldra bóndi kom akandi
eftir veginum og nam staðar.
„Sæll Eth“, sagði hann.
„Sæll Wes“, sagði hinn.
„Þú sagðir einu sinni að jeg gæti
það ckki, Eth, en svei mjer þá, nú
hefi jeg gert það“
„Gert hvað?“ spurði Eth.
„Selt gömlu húðarbykkjuna
mína — já, það hefi jeg gert“.
„Mikill snillingur ertu“, hrópaði
Eth með aðdáun. „Hún var einkis
virði. Hvað fekstu fyrir hana?“
„Já, hún var einkis virði eins og
þú segir. En samt seldi jeg hana
fyrir hundrað dollara og jeg er
með þá hjerna í vasanum“.
„Já, því segi jeg það, mikill snill-
ingur ertu“, sagði Eth. „Hundrað
dollara! Og hún var ekki tíu doll-
ara virði. Hún var átján vetra,
blind á öðru auga, skúfslitin og
brjóstveik og alt iilt að henni. Hver
var svo vitlaus að kaupa hana?“
; „Mamma“, sagði Wes.
Sam Biythe biaðamaöur for einu
sinni tii Nýa Engíands til þess að
kynnast einhverju deilumáli, sem
þá var mjög ofarlega á dagskrá.
Hann heimsótti cinn af helstu póii-
tisku foringjunum í New Hamps-
hire, tH þess að fræðast af honuin.
Sá pólitíski tók honum vel og hann
hafði svo margt að segja að óðum
leið á daginn. Hann spurði þá
Blythe hvort hann mætti ekki
bjóða honum að borða, því að þá
gætu þcir iialdið áfratn að rabba
samati Blythe tók þvf með þökk-
um B'-'í’di kvaðst þa ætla <*á
ikrecca hpp a ioft cg ni í nckkrar
stiórmr.aUgreinar, sem fcar \cru
geymdar.
Kjett á eftir heyrir Blythe að
frúin kallað ofan af lofti niður í
eldhúsið:
— Samantha, maðurinn ininn
boðið gesti að borða með okkur.
Farðu með þessar tvær stóru kart-
öflur niður í kjallara aftur og
sæktu þrjár litlar í staðinn.
----0----
Hjá iandamærum Norður-Caro-
hna og Tennesse bjó fjallabóndi
nokkur. Eitt góðviðriskvöld sat
hann úti fyrir húsi sínu, iðjulaus
að vanda. Veit hann þá ekki fyr til
en að út úr skógarjaðrinum, svo
sem 50 skref frá honum, kemui mað
ur. Hann setur þar niður þrífót og
virðist miða á bónda og bóndi þótt-
ist vita að þelta væri ein af þess-
um nýu vjelbyssum. Hann rjetti
því upp báðar hendur og hrópaði:
— Skjóttu ekki! Jeg gefst upp!
—Mjer dettur ekki í hug að
skjóta þig, sagði aðkomumaður.
Jeg er landmælingamaður og er
að mæla hvar sje landamerkin milU
ríkjanna.
— Þá ertu alveg á skökkum stað,
sagði bóndi. Landamærin eru í gih
hálfa tniLu hjeðan.
— Menn hafa haldið það, en það
er vitleysa, sagði komumaður. —
Samkvæmt mælingum okkar eru
landamærin hjer, svo sem 50 íet frá
liúsinu yðar.
— Er það þá meiningin að henda
mjer út úr Tennesse og yfir í Norð-
ur Carolina? spurði bóndi.
— Já, jeg er hræddur um að þjer
verðið þeim megin við landamær-
in.
— Það nær ekki nokkuni átt,
sagðf bóudi. — Jeg er íæddur cg
uppahnn 1 Tennesss og þar h*ft
ieg kosningarjett. Þiá haíxá enga
1 tij 3.
laust úr elnu rík: yf"'r í annað.
— Jeg ræð ekki við það, sagði
komumaður. — Mjer ber aðeins að
afmarka hin rjettu landamerki.
Bóndi hugsaði sig um stundar-
korn og sagði svo:
— Jæja, þegar jeg hugsa mig
betur um, þá gerir þetta ekkert
til. Mjer hefir altaf verið sagt að
það sje heilnæmara loftslag í Norð-
ur CaroUne heldur en í Tennesse.
---------------o----
Ölvaður maður hafði sest inn i
járnbrautarvagn. Hann lvallaði til
umsjónarmannsins og spurði frem-
ur fljótmæltur: — Segið mjer ....
hvað er langt á milli Wilmington
og Baltimore?
Umsjónarmaðurinn sagði honum
það og fór svo. Nokkru seinna
kemur hann aftur og þá segir sá
ölvaði:
— Segið mjer------hvað er langt
á milli Baltimore og Wilmington?
— Þjer spurðuð að þessu rjett
áðan, sagði umsjónarmaðurinn.
— Nei, jeg spurði ekki um það,
jeg spurði þá hvað langt væri a
milli Wilmington og Baltimoi'e. En
nú langar mig til að vita hvað
langt er á milli Baltimore og Wilm-
ington.
— Ætlið þjer að hafa mig fyrir
fífl? sagði umsjónannaður Ætli
það sje ekki jafnlangt frá Balti-
more til WiLnnngton eins og fra
Wilmington til Baitimore?
— Ekki þarf það nú að vera,
sagði sá ölvaði. —• Það er ekki
nema vika miili jóla og nýárs, en
það er óratími miili nýárs og jóla.
íW -V
Fyrir mörgum árum fanst dauður
maður skamt frá Leadville í sunnan-
vcrðum Bandaríkjum. Málið kom fyr-
ir rjett og úrskurður rjettarins var á
þessa leið: „Það er sarmað að Jack
tírnith dó úr hjartabilun. Vjð tuncfuni
tvó göt eítir kúhur i því cg hnifur stéd
í fcvf. Við úrjkurðum að Bill Ycunger
skgj; her.gdur, s . o afi þessi sýki fcreifi-
íst ekki út'. " :