Lesbók Morgunblaðsins - 27.02.1949, Blaðsíða 16

108
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
W. J. Hooker
enskur grasafræðingur, var hjer á
ferð sumarið sem Jörundur hunda-
dagakóngur ríkti hjer. Hann skrifaði
bók um ferð sína og lýsir þar Reyk-
víkingum og er sú lýsing heldur ófög-
ur. Hann segir: „Sumir þeirra íiöfðu
fremur mikið skegg, en aðrir eigi meira
en svo, að það var eins og þeir hefðu
rakað sig með bitlausum hnifi, eða
klipt skeggið. En um hárið er það að
segja, að það var í sínu fullkomna
eðlisástandi, ókembt og hekk niður á
axlir, flókið og sýnilega morandi af
þessum litlu dýrum og eggjurn þeirra,
sem eru stöðugir förunautar þessa
hluta mannlegs líkama, þegar ekkert
er hirt um hreinlæti. í viðræðu virt-
ust þeir vera mjög líflegir og viðhöfðu
miklar handa- og höfuðhreyfingar, en
í hvert skifti sem eitthvað var sagt,
sem olli þeim ánægju, ljetu þeir hana
í ljós með því að aka sjer ákaflega“.
Gísli Sigurðsson
á Hamri, afi Jakobs Thorarensens
skálds, var við verslunarstörf í Skelja-
vík hjá láusakaupmönnum. Sú vinna
hefir þótt girnilegri en sveitastritið,
eins og sjá má af visum þessum. Jón
Þórðarson skáld á Litlafjarðarhorni
kvað:
Mjög er ævi mannatetra
misjöfn, tíðum reynist það.
Gísii á Hamri hann á betra
heldur en við, sem berum tað.
Kristrún Þorsteinsdóttir húsfreyja á
Kollafjarðarnesi kvað:
Klæði stika, línur letra,
líst ykkur ekki sama um það:
Gísli á Hamri hann á betra
heldur en við, sem berum tað.
Um Jón A. Hjaltalin
skólastjóra, segir Halldór Stefánsson
þessa sögu til merkis um hógværð hans
og stjórnsemi: Eitt sinn var það, að
við Jónatan á Holtastöðum lentum í
hörkuáflog í lestrarstofunni. Þetta var
í upplestrartíma undir vorpróf. Viss-
um við þá í ákafa okkar ekki fyrri
til, en Hjaltalín styður höndum á axl-
ir okkar, alvarlegur en rólegur á svip,
og segir með hægð: „Drengir, þið meg-
ið ekki vera að fljúgast á í bekknum,
hinir drengirnir vilja það ekki“. Við
fundum ennþá meira til sektar okkar
Spiladósin sem Napoleon prins gaf Pjetri biskupi er nú geymd í Þjóðminja-
safninu. Náði Matthías Þórðarson í „hljóðfærið" lijá dóttur Pjeturs biskups
frú Thorberg í Kaupmannahöfn. Var það þá eitthvað úr sjer gengið, en Matt-
hías ljet gera við það, og nú er það alveg eins gott og nýtt. Lögin, sem dósin
spilar, eru þessi:
1. Jeannette Polka-Mazurka eftir Silbermann.
2. Impromtu Polka eftir Schulhoff.
3. Der Seemagd, Scottisch eftir Kúhner.
4. Ernani Festa da Ballo eftir Verdi.
5. Lucia di Lammermoor eftir Donisetti.
6. II Trovatore eftir Verdi.
7. L’Elisir d’Amore eftir Donisetti.
8. Valse brillante No. 1 eftir Schulhoff.
Má láta kassann leika öll lögin í röð, eða tvítaka þau eftir vild. Myndin var
tekin í Þjóðminjasafni hjerna um daginn og hlusta tvær ungar stúlkur hrifn-
ar á „músikina”, sem er frábrugðin því, er þær hafa átt að venjast. (Ljósm. ÓI.
K. Magnússon).
vegna hinnar frábæru hógværðar skóla
stjórans, og hættum auðvitað áflogun-
um samstundis. En hann gekk þegar
tjl dyra, föstum, rólegum skrefum, án
þess að mæla fleira. En svo var mikið
kapp í okkur, að saman rukum við
aftur, þegar skólastjórinn hafði lokað
hurðinni á eftir sjer. Stutt var viður-
eignin, þegar skólastjóri var kominn
aftur að okkur óvörum. Var hann jafn
rólegur á svip og fasi sem áður, en
segir þó nokkuð fastmæltari og glotti
þó við: „Ef þið þurfið endilega að
fljúgast á drengir, þá verðið þið að
fara út til þess“. (Minn. frá Möðru-
völlum).
Páll Vídalín
var kallaður fjölkunnugur þegar í
lifanda lífi og sagði hann að óvinir
sínir hefðu því verstu á sig logið að
kalla sig töframann. Jón Ólafsson
Grunnvíkingur, sem reit ævisögu hans,
segir það berlega að Páll hafi kunnað
að verjast sendingum og getur þar um
eitt dæmi: „Var sá (draugur) þar í
dalnum að utan sendur, er aldrei komst
lengra en í Síðutagl, svo að hann sá
aðeins fram að Víðidalstungu Þá lög-
maður Páll heyrði það, varð honum
að orðum, að sá djöfull mundi hafa
brjósterfiði og fótaveiki“.
Varðan í Þorlákshöfn.
Á Hafranesinu hjá Þorlákshöfn var
varða, allmikið mannvirki og var sú
trú, að ef hún hryndi, þá boðaði það
mikil og ill tíðindi. Um áramótin 1882
—83 hrundi varðan til grunna, en þá
um veturinn fórst skip Ólafs frá Dísa-
stöðum með 15 mönnum.
Vigfús Gíslason
stúdent á Ökrum í Mýrasýslu (faðir
dr. Guðbrandar) þótti pöróttur í ung-
dæmi sínu. Eitt af mörgu, sem hann
ljek, var, að hann batt bandrum smá*
steina og ljet unglinga gleypa þetta,
og varð svo að draga það upp úr þeim
aftur. (Saga Borgarfj.)