Lesbók Morgunblaðsins - 16.10.1949, Blaðsíða 6

450
verksmiðjunnar, sem er eign þjóð-
arinnar”. Þetta var nóg. Ekki var
hreyft við fulltrúa flokksins.
3. Múrarinn Muchanov sat að
mat sínum í nýbyggingu nokkurri
og þá varð honum það á að spyrja
þann er næstur sat: „Hvernig stend
ur á því að mjölskamturinn og
smjörskamturinn hefur minkað.
Áður var þó nóg af mjöli og smjöri
til í Síberíu".
Afleiðing: Þriggja ára þrælkun-
arvinna, enginn dómur, engin á-
stæða.
Konan hans vissi nú ekki hvern-
ig hún ætti að halda lífinu í sjer og
börnunum. Þegar hún spyr um
manninn sinn, er henni svarað:
„Við þolum ekki uppreisnartal
verkamanna. Þeir eiga að gera
skyldu sína og ekki vera svo
heimskir að spyrja. Hver stjettvís
verkamaður veit þetta. Nú hefir
maðurinn þinn tíma til að hugsa
um þetta“.
4. Þá er sagan um Nikolai Alex-
ajewitsch Leontjeff, 32 ára gaml-
an verkamann í eldspýtnaverk-
smiðjunni í Tomsk. Á hverju
kvöldi, þegar verkamennirnir fara
úr verksmiðjunni, er leitað vand-
lega á þeim, til þess að vita, hvort
þeir hafi ekki stungið á sig eld-
spýtum. Svo er það eitt kvöldið,
að þolinmæði Leontjeff er á þrot-
um:
„Þetta skal vera í seinasta skifti,
að jeg læt fara svona með mig.
Jeg er ekki þjófur. Jeg hefi verið
ráðvandur alla ævi og jeg fer ekki
að gera mig að þjóf fyrir fáeinar
eldspýtur. Skiljið þið það?“ Og svo
reiddi hann hnefann framan í leit-
armanninn.
Hann var tekinn fastur. Sat
nokkra mánuði í fangelsi. Eftir
rúma sjö mánuði kom konan hans
að venju með matarböggul handa
honum. Þá var henni sagt:
„Maðurinn þinn þarf ekki fram-
ar á mat að halda. Hann er nú
LESBÖK MORGUNBLAÐSiNS
kominn þangað sem allir slíkir bver
hausar eiga að vera“.
Enn í dag má jeg varla óklökkv-
andi minnast þessa ráðvanda og
duglega manns, sem ekkert hafði
til saka unnið, annað en það, að
vera heiðarlegur maður“.
V. KAFLI
Tortíming fólksins.
Bæði í Rússlandi og öllum þeim
löndum, sem komin eru undir vald
Politbureau, er yfirstjettin, hinir
útvöldu kommúnistar, hátt hafnir
yfir fjöldann, sem er kúgaður bæði
efnalega og andlega. Þessi yfirstjett
drotnar yfir fjöldanum með ótak-
mörkuðu valdi á öllum sviðum.
Hámarki sínu nær þessi yfirdrotn
un með fangabúðunum og þrælk-
unarstöðvunum. Enda þótt rúss-
neska stjórnin reyni með öllum
hugsanlegum ráðum að fialda
þessu leyndu, þá hafa sannanirnar
hrúgast upp á undanförnum árum,
svo að þar er ekki um neitt að
villast.
Fritz Löwenthal segir um þetta:
„Þrælavinnustöðvarnar, ásamt
fangabúðum, eru hyrningarsteinn
aukins iðnaðar í ríkinu. Alveldi
stjórnarinnar, sem grípur inn í allt
fjelagslíf, viðskiptalíf og einkalif,
og beitir valdi sínu miskunnarlaust,
hefir fundið upp þessar stofnanir
til þess að ná í stórfelt vinnuafl.
Þegar samvinnubúskapurinn var
settur á laggirnar, flosnuðu upp
miljónir stórbænda og Kulaka
(miðlungsbænda). Allur þessi
mikli fjöldi var settur í þrælkun-
arvinnu, fjölskyldum var sundrað
og dreift víðsvegar. Stjórnin sá
það, að hún gat á auðveldastan hátt
fra'mkvæmt ýmsa þætti fimm ára
áætlunarinnar, svo sem aukning
járnbrauta, skipaskurða, námu-
gröft og skógarhögg, með því að
nota þræla til þessar vinnu. Uppi-
hald þeirra varð ódýrt, því að
hvorki var þeim ætlaður mikill
matur nje beisin húsakynni. Og
þó að þeir hryndu niður var auð-
velt að bæta í skarðið. Þessum
þrælum fjölgaði brátt stórkostlega
og um eitt skeið voru þeir að minsta
kosti 15 miljónir.
Þessi tala jókst þó stórkostlega
þegar við bættust stríðsfangarnir
og herleiddir þjóðflokkar, eins og
til dæmis Volga-Þjóðverjar, Krím-
tartarar, Litháar, Lettar og Eist-
lendingar. Þetta hernumda fólk
*var að lang mestu leyti sett í þræla
vinnu stöðvarnar. Og ástæðan til
þess, að dauðarefsing var numin
úr lögum í Rússlandi árið 1947, var
sú, að það borgar sig betur að láta
hina dauðadæmdu ganga sjer til
húðarinnar meðan þeir geta tórt“.
Enn frekari upplýsingar um
þrælahald Rússa er að finna í viku-
ritinu „Der Aufbau“ í Zúrich 11.
júní 1948. Jeg tek hjer nokkra kafla
úr því:
..... Bolsivikar töldu að þetta
ástand væri óþolandi og einhver
breyting yrði að verða á því. Það
stæði líka í stefnuskrá Sovjets að
koma í veg fyrir það ástand, sem
leiddi til glæpa. Auðvitað varð á
hinn bóginn að gera eitthvað við
þá, sem voru andvígir stjórnarfar-
inu. Það varð á einhvern hátt að
gera þá óskaðlega, og helst að betra
þá ef hægt væri. Þá voru fundnar
upp „betrunar-fangabúðir". En það
voru ekki leiðtogar kommúnista-
flokksins, sem fundu upp á því
snjallræði, heldur foringjar hinnar
nýju Tjeku, sem fljótlega fetaði
dyggilega í fótspor fyrirrennara
síns, Ochrana.
Allt landið var flakandi í sárum
eftir styrjöld og hungursneyð. Og
það var svo sem sjálfsagt að harð-
indin kæmi fyrst og fremst niður á
föngunum.
1923 var svo hafin stórkostleg til-
raun um að endurbæta fangabúð-