Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1950, Qupperneq 8

r 116
LESBÓK MORGUNBLÁÐSINS
uvinar
Villimönnum kend
kvikfjárrækl
NORÐAN við Ástralíu er næst-
stærsta ey á þessum hnetti, Nýa
Guinea. Grænland eitt er stærra.
ef hægt er að kalla það ey. Ástra-
líumenn ráða yfir austurhluta Nýa
Guinea, en Hollendingar yfir vestri
hlutanum.
Mikið skortir enn á, að hvítir
menn hafi farið um alla Nýu Guin-
eu. Þar eru stór landsvæði alveg ó-
kunn og líklega lítt bygð. Með
ströndum fram eru frumskógar, fen
og forræði, en eftir endilargri
eynni liggja tveir fjallgarðar og eru
sumir íjallatindarnir 14000 feta há-
ir og þaktir jökli. En skógur nær
alt upp í 13000 feta hæð.
Miídar sögur gengu af þvi að
gull mundi finnast í fjöllunum og
lögðu því ; margir ævintýramenn
lcið sína þangað. Flestir biðu bana
i frumskógúnum, en nokkrir kom-
ust aftur til mannabygða og sögðu
sínar farir ekki sljettar. Höfðu beir
ckki getað komist í gegn um skóg-
ana, en lent í átakanlegum raun-
um.
Það var fyrst árið 1935 að fjórir
ástralskir vísindamenn komust yfir
fjöllin og uppgötvuðu að fjallgarð-
arnir voru tveir og milli þeirra há-
sljctta eða dalur mikill, 5200 fct
yfir sjávarmál. — Nefndist hann
Wahgi og var þar mikrl bygð frum-
stæðra manna, er aldrei höfðu hvita
menn sjeð. Heldu þeir að þarna
væri komnir forfeður sínir aftur-
gengnir, og ætluðu að vitja heimila
og frænda. Þóttust sumir þekkja þá
og buðu þá velkomna að setjast að,
eða fara til annara þorpa, þar sem
þeir ætti nánari frændur.
ífcúariur þarna voru á steihald-
arstigi, en þó voru þeir ekki algerð-
ir villimenn, og ekki mannætur.
Þeir fóru vel með konur sínar og
börn og ræktuðu nokkuð af jarðar-
ávöxtum. Ennfremur höfðu þeir
svín og alifugla. Annars lifðu þeir
að nokkru leyti á veiðum.
Allir fullþroska karlmenn voru
hermenn og að vopnum höfðu þeir
boga og örvar og spjót. Fatnaður
þeirra var lendaskýla ofin úr basti,
en auk þess báru þeir allskonar
skraut, einkum höfðingjarnir Al-
gengasta* skrautið var að stinga
sívalri spýtu í gegnum miðsnesið.
Heldri menn festu svo skeljar við
þennan staut og ljetu lafa mður
fyrir munrnnn, og í skegg sjer
bundu þeir ótal skeljar, sem hringl-
uðu og glömruðu þegar þeir gengu,
og þótti það afar tilkomumikið og
tignarlegt. Skeljarnar höfðu þeir
i'engið hjá strandbúum, sem komu
með þær eins og verslunarvöru, en
sjálfir höfðu Wahgi-búar aldrei sjó
sjeð. Skeljarnar voru mestu dýr-
gripir þeirra. Sá, sem átti mest af
skeljum, flestar konur og flest svín,
var auðugastur og sjálfkjörinn höfð
-ingi. Tignarmerkin voru blaktandi
fjaðraskúfar á höfðinu, aðallega úr
fjöðrum Paradísarfuglsins. Þeir
máluðu sig alla vega eins og títt
er um írumstæ'ðar þjoðir.
Nokkrir þjóðflokkar áttu heima
þarna á hásljettunm og var sífeldur