Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1950, Blaðsíða 14

V 154
%
LESBOK M011L.UNBLAÐSIKS
Jeg fór til tollbúðarinnar.
„Símið til yfirmanns yðar. Jeg
vil fá að tala við hann nú þegar,“
sagði jeg.
„Viljið þjer ekki heldur síma til
yfirmanns yðar?“ svaraði tollvörð-
ur kuldalega.
Jeg heyrði nú samt á tóninum í
honum að þetta var ekki svo vit-
laus hugmynd. Jeg sendi því Mar-
cel á stað og skipaði honum að síma
til amerísku sendisveitarinnar. Svo
datt mjer nýtt ráð í hug: Væri
ekki hæ'gt að gefa út bráðabirgða-
skírteini handa frú Mesta, svo að
hún gæti komist leiðar sinnar?
„Jú, auðvitað,“ sagði tollvörður,
„en þá verður hún að setja miljón
franka tryggingu.“
„Þá erum við engu nær,“ sagði
jeg-
í sama bili kemur Marcel hlaup-
andi og er sýnilega mikið niðri
fyrir.
„Hvað haldið þið?“ hrópaði hann
lafmóður. „Við eruð ekki í Lux-
emburg, við erum í Belgíu. Mjer
var sagt það í símanum.“
„Auðvitað eruð þið í Belgíu,“
sagði tollþjónninn. „Vissuð þið það
ekki?“
„En í hamingjunnar bænum —
hvar er þá Luxemburg?“ hrópaði
Marcel.
Tollþjónninn dró fram landa-
brjef.
„Hún er hjerna beint fram und-
an,“ sagði hann. „Þessi vegur ligg-
ur þangað, en hann liggur yfir
Belgíu. Þið getið snúið við og far-
ið til Longwy. Þaðan liggur vegur
úr Frakklandi beint inn í Luxem-
burg.“
„Nú, þar er vegurinn," æpti Mar-
cel. „Hver skrattinp“.
Nú var snúið við. í Longwy vilt-
ist Marcel aftur. Eftir marga króka
og villur komumst við þó út úr
borginni og til landamæra Lux-
emburg. Þar var tollstöðin öll
^ þlómum skreytt til virðingar við
frú Mesta og tollþjónninn var kurt-.
eisin sjálf.
„Mr. West og fólkið, sem með
honum var, fór heðan fyrir fimm
mínútum,“ sagði hann. „Það frjett-
ist að þið hefðuð farið.inn í Belgíu
og Mr. West helt að hann yrði of
seinn til að taka á móti yður, svo að
hann ók í loftinu til höfuðborgar-
innar aftur.“
Áður en við heldum lengra á-
fram hvíslaði Marcel að mjer:
„Hafið þjer komið til Luxem-
burg áður?“
Jeg kvað nei við því.
„Ekki jeg heldur. Hvar í skollan-
um skyldi nú ameríska sendiráðið
vera?“
Við rákumst á lögregluþjón og
hann var mjög fús til þess að gefa
okkur allar upplýsingar og leið-
beiningar, og það var enginn vandi
að fara eftir þeim. En með því
móti lentum við rakleitt til utan-
ríkisráðuneytisins. Það var lokað.
Drengur nokkur sagðist skyldu
vísa okkur á sendiráðsbústaðinn
ameríska. Jeg skipaði honum að
koma upp í bílinn minn. Svo ljet
hann mig aka til hægri og vinstri,
sitt á hvað langa leið og „lóssaði11
okkur seinast að skrifstofu ame-
rísku verslunarnefndarinnar. Hún
var lokuð.
„Það var leiðinlegt,“ sagði dreng-
urinn. „Jeg helt endilega að þetta
væri húsið.“
Við spurðum hina og aðra á göt-
unni hvar ameríska sendiráðið
væri. Skoðanir þeirra voru nokk-
urn veginn jafnt skiftar um það.
Sumir sögðu að það væri í austur-
borginni og álíka margir sögðu að
það væri í vesturborginni. Að lok-
um hugkvæmdist okkur að líta í
símaskrá, og eftir það vorum við
ekki nema þrjár mínútur að aka
til sendiráðsins.
Fjöldi ungra stúlkna stóð þar úti
fyrir. Það voru skriíarar sendiráðs-
ins og höíðu fylkt Hði þarna til
þess að taka á móti hinum nýa
húsbónda sínum. Utan við hliðið
var fjöldi af forvitnu fólki. Jeg var
orðinn þreyttur, en samt hinkraði
jeg við. Maður kom til mín og
sagði:
„Vitið þjer að hjerna hafði þýski
landstjórinn aðsetur sitt? En það
gerir ekkert til því að biskupinn
kom hingað og stökti vígðu vatni
um alt húsið og rak út alla þá
djöfla, sem þar voru.“
Annar sagði: „Það var verst að
ræðismaðurinn skyldi ekki koma
hingað í gær, þá hefði hún fengið
að sjá grísamarkaðinn. Þá voru
hjer þúsundir af litlum grísum. Það
var skemtileg sjón.“
Stuttu síðar varð frú Mesta að
taka á móti blaðamönnum. — Þá
spurði einn af luxemburgsku
fr jettariturunum:
„Vita Ameríkumenn það að Lux
emburg hefur átt sinn þátt í því að
Marshall-aðstoðin komi að gagni?“
Frú Mesta brosti sínu blíðasta
brosi og svaraði þegar:
„Forsetinn metur land yðar mjög
mikils. Að vísu vitum vjer að það
er lítið, en það er til málsháttur í
Bandaríkjunum sem segir: Dýrustu
perlur eru altaf í litlum öskjum.“
Það var ekki ólaglega sagt eftir
miklar villur og þreytandi ferða-
lag.
HVENÆK Á AÐ TAKA OFAN?
BLAÐI NOKKRU barst fyrirspurn
frá einum lesenda um það, hvenær
menn ætti að taka ofan. Svar rit-
stjórnarinnar var á þessa leið:
— Þegar maður þerrar af sjer
svita, þegar maður fer í bað, þegar
maður borðar, þegar maður hátt-
ar, þegar maður fer til altaris, þeg-
ar maður greiðir sjer, þegar mað-
ur er kliptur, þegar maður stend-
ur á höfði og þegar liann þarf aó
láta gera við hattinn.