Lesbók Morgunblaðsins - 12.03.1950, Blaðsíða 16

156
LESBOK MORGUNBLAÐSINS
Ögmundur Sivertsen
var mesti slarkari og gengu af hon-
um ýmsar sögur, því hann var heljar-
menni að afli. Fyrsta veturinn, sem
Ögmundur var í Höfn, þá hafði honum
verið boðið í samkvæmi,- en af því að
hann átti ekki svört föt, þá varð hann
að lána þau. Nú þegar hann fór heim
um nóttina, þá var regn mikið, svo Ö.
íór að hlaupa. Þá bljes maður í pípu
og vildi taka Ö. en Ö. gerði sjer lítið
fyrir og hengdi næturvörðinn upp á
luktarstólpa. Fór svo að hann var bú-
iim að hengja 3-^1 upp, þegar margir
menn komu og báru hann ofurliði,
og var farið með hann á lögregluhúsið,
en er hann var spurður um þessa at-
burði, þá sagði hann að maður hefði
komið og farið að spila á flautu svo
hann hefði orðið hræddur og þóttist
þurfa að verja sig vegna fatanna. Var
honum síðan slept. (Ben. Gröndal).
Bónorðsbrjef.
Sjera Arngrímur Bjarnason, er sein-
ast var prestur á Álftamýri, var held-
ur tornæmur í æsku. Hann var 18 ár
við skólanám. Hann erfði miklar eign-
ir eftir föður sinn. Þá fór hann að
skygnast eftir konuefni, því ekki er
gott að byrja búskap með ráðskor.u,
Þá bjó á Melum í Hrútafirði Jón sýslu-
maður Jónsson, fjáður vel. Dóttir hans
var Guðlaug, er síðar átti Ásgeir Ein-
arsson alþingismaður á Þingeyrum.
Þessi kostur leist Arngrími einna álit-
legastur; hann hafði aldrei sjeð stúlk-
una, en haft spurn af henni. Hann
skrifaði henni því þetta bónorðsbrjef:
— Innilega bið jeg yður, elskaða
góða jómfrú, að þjer ekki álítið yður
ofvaxið að taka tilmælum mínum um
giftumál okkar, lofi guð, á næstkom-
andi vori. Af elsku til yðar vil jeg sem
hentugast haga högum mínum; tvo
þriðju partana af Leirá byggi jeg góð-
um og vænum ábúendum, en einn
þriðja partinn eða 20 hndr., ætla jeg
sjálfum mjer til ábúðar. Yður elska
jeg mikið af góðri afspurn og óska
strax að'mega sækja yður norður að
vori til að ráða fyrir mínu litla búi,
því skuldabú vil jeg ekki hafa. Þrjátíu
spesíur nægja mjer að láni með rent-
um hjá föður yðar. Lifið vel, yðar sann-
ur og einlægur elskandi A. Bjarnason.
/ Árnasafni
ALLIK íslendingar kannast við ræðu Einars Þveræings. Sú ræða stendur, eins og
kunnugt er, í Ólafs sögu helga, og er til í mörgum handritum. Hjer er eftirmynd
af ræðunni í AM 75 a, fol., gamalli skinnbók frá því um 1300 eða fyrr, sem var
á flækingi í Borgarfirði á 17. öld og sundraðist áður en Árni Magnússon næði
nema tæpum þriðjungi hennar. Ræðan hefst rjett fyrir neðan fremri dálk miðj-
an: „Því em eg fáorður um þetta mál að engi hefir mig að kvatt...“
Fyrir 100 árum.
Carl Franz Siemsen kaupmaður í
Reykjavík hefir beðið að birta inni-
hald úr brjefi, er hann hefir fengið
frá fjelagsmönnum sínum í Hamborg.
Segja þeir honum svo frá, að þeir
eftir beiðni hans í vetur, hafi boðið
verslunarmönnum í Barcelona á Spáni
saltaðan fisk fyrir 16 rdl. skpd. En
Spánverjar hafi aftur ritað sjer, að hjá
þeim sjeu nú komin ný tolllög, og eftir
þeim lögum hafi mjög hækkað iollur
á aðfluttum fiski, svo að það nemi
514 rdl. á hverju skpd., sem aðflutt
er á öðrum skipum en Spánverja
sjálfra; þessvegng geti þeir eigi gefið
fyrir hinn íslenska fisk, sem einung-
is megi flytja á dönskum skipum til
Spánar, eins mikið og að undanförnu,
og íslenski fiskurinn hljóti því að sitja
á hakanum fyrir norskum fiski, sem
flytja má til Spánar á spönskum skip-
um. — (Þjóðólfur 1850).