Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1952, Page 8
20
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
Einar Þ. Guðjohnsen
Söguleg
fjallganga
Við nálgumst Mt. Adams að norðan.
UM 100 mílna loftlínu suðaustur
af Seattle er 12307 feta hár tindur,
sem ber nafnið Mt. Adams, og er
annar hæsti tindur norðvesturhluta
Bandaríkjanna.
Á fyrra hluta nítjándu aldar, þeg-
ar hvítir menn voru fyrst að kanna
þessar slóðir, kom upp sú hugmynd
að gera Cascade-fjöllin að forseta-
fjöllum landsins. —• Hugmyndin
komst þó ekki lengra áleiðis en svo,
að aðeins tveir tindar í þessari
voldugu fjallakeðju héldu forseta-
nöfnunum, sem sagt Adams og
Jefferson í Oregonfylki.
Indíánar höfðu sínar sagnir
tengdar við flesta þessara
hærri tinda. Þannig voru t.d. Pahto
(Mt. Adams) og Wiyeast (Mt.
Hood) hraustir stríðsmenn og
keppinautar um hylli hinnar fögru
Lawalaclough (Mt. St. Helens).
Báðir sýndu þeir hreysti sína og
þor í hvívetna og flettu burtu hár-
kollunni af margri hauskúpunni.
Þegar Pahto fór að verða betur
ágengt, fylltist keppinautur hans
svo magnaðri reiði, að hann rétti
Pahto heljarmikið höfuðhögg. Var
höggið svo mikið, að Pahto fékk
„Úr því sem komið er, þá held
jeg að það sje rjettast að við fáum
okkur hressingu.“
Það er nú gleymt hvað Coleman
sagði við þessu. Sjálfsagt hefur
hann fengið sjer hressingu með
forsetanum og fylgdarliði hans. Og
svo hefur hann snúið ánægður til
káetu sinnar — þessi djarfi maður,
sem rændi forseta Bandaríkjanna
v og hefndist ekki fyrir það.___
ekki rétt úr sér aftur og náð sínum
fyrri mikilleik. Tyce Sahale, ofjarl
þeirra allra, fylltist vandlætingu á
svo frumstæðu athæfi, og þótti
lítilmótlegur stríðsmaður hafa tek-
ið sér helzt til mikið vald. Tyce
Sahale snart hjúin þrjú sprota sín-
um, því hann taldi þau öll meira
og minna samsek, breytti þeim í
fjallstinda og dæmdi þau til að
sitja í hæfilegri fjarlægð hvert frá
öðru undir eilífum kuldahjúp.
Laugardaginn 7. júlí 1951 safn-
aðist fjallafólk frá Seattle að rót-
um Adamstinds að norðanverðu.
— Flestir höfðu yfirgefið Seattle
nokkru fyrir hádegí, enda var leið-
in bæði löng og seinfarin. Frá bíl-
unum þurftum við líka að ganga
nokkurra mílna leið sem öll var held
ur á fótinn. Þar sem bílarnir voru
skildir eftir, var fremur lágvaxuui
og gisinn skógur, og var auðséð, að
þar hefur geisað skógareldur fyrir
ekki svo ýkjalöngu. Nokkru ofar
varð skógurinn þó heldur líflegri
og þar hvarf mestallur kjarrgróð-
ur. Dávænar engjaspildur mátti
víða sjá, og einnig fór að bera nokk-
uð á snjóflákum hér og þar.
NÁTTSTAÐUR Á BERSVÆÐI
Náttstaðurinn hafði verið valinn
á hjalla einum í um það bil 7000
feta hæð. Skiptust þar á móar og
melar, með runnum af hálfskríð-
andi fjallafuru á stangli. Barrvið-
urinn var ekki ósvipaður gróður-
reitunum á Þingvöllum og gat
komið í stað tjalds. Sumir fóru
langar leiðir í leit að heppilegum
runna að sofa undir og dreifðist
hópurinn þannig allmikið. Eitt
fyrsta verk flestra, þegar þeir voru
búnir að helga sér reit, var að tína