Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1952, Page 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
21
saman sprek og hefja eldamennsku.
Veður var afbragðsgott og naum-
ast sást ský á himni. Það var því
varla von, að auðvelt væri að festa
blund, þótt allir vissu, að þeir yrðu
rifnir upp um miðja nótt. Jökul-
tungumar á fjallinu voru fagur-
rauðar í kvöldsólinni og virtust
ekki steinsnar frá okkur. í vestrinu
teygði St. Helens sig til himins og
sneri skuggahliðinni að okkur, ekki
ólík Keili í lögun. í norð-norðvestri
lyfti Mt. Rainier kollinum hátt yfir
skýjaslæður, sem umvöfðu rætur
hans.
Ég hafði legið lengi í svefnpok-
anum og árangurslaust reynt að
festa blund. Eitthvert töframagn
hafði náð valdi á mér og hélt mér
vakandi. Ég fylgdist með því,
hvernig rauði blærinn á Adams
smábreyttist í kuldabláma, hvernig
St. Helens og Rainier urðu að
skuggamyndum og hvernig stjörn-
ur himinsins komu í ljós ein og ein.
Þeir, sem vita hvernig selir sofa,
geta vel ímyndað sér, hvernig svefn
minn varð þessa nótt. Ég sofnaði
nokkrar mínútur, vaknaði og leit í
kringum mig, sofnaði o. s. frv. —
Himininn varð alstirndur og f jalia-
loftið var svo dásamlega hreint, að
ég hefði vel getað ímyndað mér að
ég væri staddur heima á íslandi,
ef Pólstjarnan hefði bara verið svo-
lítið hærra á lofti.
Klukkan eitt um nóttina var öll-
um svefni og svefntilraunum lokið.
Fararstjórinn blés af ákafa í flautu
sína, og gaf mönnum hálftíma frest
til að hafa sig á lappir og næra sig.
í MYRKRI Á ÞUNNUM
KLETTARÖÐLUM
Öllum hópnum, milli 70—80
manns, hafði verið skipt niður í
fjögurra manna sveitir og var einn
þeirra sveitarstjóri og bar ábyrgð
á öryggi sinnar sveitar. Ákveðnar
sveitir fengu þau hlutverk að
halda fyrst og síðast af stað, en
hinar máttu dreifast eins og þær
vildu þar á milli. Kolniðamyrkur
var, þegar haldið var af stað, svo
að allir urðu að hafa vasaljós á
lofti. Þegar fór að dreifast úr fylk-
ingunni, var hún ekki ósvipuð
munkafylkingunni í lok Fantasíu
Disneys. Fyrst lá leiðin eftir snjó-
fönnum og var stefnt á norðanverð-
an klettaranann mikla, sem klýfur
norðurhlið fjallsins í tvennt. Þarna
niðri var brattinn ekki mikill, en
þegar við fórum að klöngrast upp
eftir strógrýtisurðum og eggjum
„Norðurranans“ (North Cleaver),
tók gamanið að grána, sérstaklega
meðan ekkert var tekið að birta af
degi. Stundum þurftum við að
þræða eftir mjóum klettariðum
með hengiflugi á báða bóga. Samt
er lítill vafi á, að í myrkrinu virtist
Náttstaðurinn. Uér sést klettaröðullinn, sem við gengum upp á fjallið. —
Uátwdurinn sest ekki. ____