Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1952, Blaðsíða 11

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
r 23
sem ég datt, en það var um 1000
fetum fyrir ofan mig.
I þessum svifum kom einn í við-
bót á fleygiferð veltandi niður
brekkuna, og baðaði út öllum öng-
um með hárbeitta ísöxina dinglandi
við annan úlfliðinn. Þeir, sem ekki
reyndu að öskra til hans að vara
sig á klettunum fyrir neðan, biðu
með öndina í hálsinum. Auðvitað
lenti hann utan í klettinum og
stanzaði þar skammt fyrir neðan,
og var ekki útlit fyrir annað en
að hann hefði stórslasazt, a. m. k.
lá hann kyrr. Þeir, sem næstir
voru þustu honum til hjálpar, og
jafnframt voru boð látin ganga
upp eftir brekkunni, að öll frekari
umferð um skaflinn væri bönnuð.
Þeir, sem eftir voru, skyldu koma
niður sömu leið og við fórum upp.
Illt þótti mér myndavélartapið,
enda á Zeiss-Ikon vél betra skilið
en að grafast í snjó í 9000 feta hæð
á Mt. Adams eða hverju öðru fjalli.
Vitanlega lagði ég aftur á brattann
og staulaðist alla leið þangað, sem
ég féll, en því miður varð allt mitt
erfiði til einkis. Nokkrar sárabætur
voru það þó, að rétt áður en ég
tapaði vélinni hafði ég tekið lit-
filmuna úr henni og sett venjulega
filmu í staðinn. — Blessuð sé minn-
ing hinnar göfugu vélar eftir sex
ára dygga þjónustu.
HINIR SLÖSUÐU BORNIR
Á BÖRUM
Nú gerðist margt í senn, enda
voru sjúklingarnir orðnir þrír. Sá,
sem fyrstur skrámaði sig, komst á
fætur og gat gengið að mestu
óstuddur niður að tjaldstað. Stúlk-
an var lögð á skyndibörur, sem
bundnar höfðu verið úr tveim lurk-
um og nokkrum ísöxum. Sex strák-
ar gripu börurnar og héldu af stað,
en fjórir lausir fylgdu fast á eftir.
Með vissu millibili hrópaði burðar-
stjórinn: „Skiptið"! Tveir þeir
fremstu slepptu tökum sínum á
börunum samtímis því, að hinir
fjórir færðu sig fram um eitt sæti
og tveir þeirra lausu gripu öftustu
handföngin. Þeir, sem verið höfðu
fremstir, fóru aftur fyrir röðina og
skiptu jafnframt um hlið. Þannig
gekk þetta koll af kolli, og áfram-
haldið varð stanzlaust þar til kom-
ið var í tjaldstað.
Erfiðlega gekk með sjúkling nr.
3, sem var mest meiddur, að því
er ætlað var. Hann lá alllangt
uppi í brekkunni, og þurfti fyrst
að búa til sleða handa honum að
komast á niður úr mesta brattan-
um. Ásamt öðrum lenti ég í því
að hlaupa niður í tjaldstað og sækja
teppi og fleira, sem að gagni mátti
koma við sleða og börugerð. Ég
verð að viðurkenna, að minna varð
úr hlaupunum á leiðinni upp eftir,
enda vorum við í 7—8 þús. feta
hæð. Eftir nokkurt þóf tókst að
koma honum niður úr brattanum
og reyra saman sæmilega sterkar
börur. Eftir það gekk allt þolanlega
niður í tjaldstað.
Þarna var hvílt vel og borðað
og öllum hópnum safnað saman.
Sjúklingarnir voru orðnir hressari
og við gátum litið mun bjartari
augum á tilveruna. Stúlkan, sjúk-
lingur nr. 2, gat nú gengið, og þá
var ekki eftir nema einn sjúkling-
ur, sem bera þurfti niður að bíl-
unum. Þar beið sjúkrabifreið og
læknir, sem sent hafði verið eftir.
Niður af hjallanum, sem við
höfðum gist á, þurftum við að fara
skáhallt eftir bröttum skafli með
stórgrýtisurð fyrir neðan. Allar
varúðarráðstafanir voru þar við-
hafðar. Þrír „akkeris“-kaðlar voru
festir í börurnar og aðeins einn
þeirra færður í senn. Þótt allir
burðarmennirnir hefðu misst fót-
anna í einu voru börurnar samt
tjóðraðar af tveim köðlum og ör-
uggar.
Þessi spotti sóttist því seint, en
eftir það mátti segja, að allt gengi
eins og í sögu. Burðarmennirnir
voru yfir 50 talsins, og við gátum
haldið fullum gönguhraða alla
þessa fimm km leið niður að bíl-
unum.
Þessi slys höfðu tafið okkur um
4—5 klukkustundir, og voru vissu-
lega góð áminning um að gæta
alltaf fyllstu varúðar og tefla ekki
óvönu eða lítt vönu fólki út í tví-
sýnu. 11
Liðið var fram yfir miðnætti,
þegar við loks náðum til Seattle,
en það sakaði nú minnst af öllu.
Seinna fréttist, að sjúklingur nr.
3 væri óbrotinn og hefðu sár hans
reynzt smáskrámur einar. Endir-
inn varð þá ekki sem verstur!
Vígsla Suez-
skurðarans
(Úr fréttabréfi frá dr. Guðbrandi
Vigfússyni 1870).
MIKLAR dýrðir voru á ferðum í haust,
þegar þetta stórvirki eða jötunvirki var
vígt. Þar voru viðstaddir og boðnir
margir konungar og drottningar, keis-
arinn af Áusturríki, drottningin af
Frakklandi (bóndi hennar mátti ekki
vera að heiman), krónprinsinn af
Preussen, og héðan úr landi, og svo sem
í drottningar stað var prinsinn af Wales
og hans prinsessa. Enda lærðum mönn-
um var boðið, t. d. próf. Max Muller
héðan úr Oxford, sem er nafnkunnur
Austurlandamálavitringur, en heldur
ekki hann gat farið vegna annrikis.
Fyrir öllu þessu stóð vici-konungur-
inn af Egyptalandi, og eru miklar sögur
um risnu hans við þessa mörgu og
tignu gesti, og að hér yrði þó nokkur
spjöll í, þá varð Soldán reiður, og þótti
þessi sinn þegn setjast í þúsbónda sess,
þar sem hann upp á sitt eindæmi bauð
á sinn garð konungum og keisurum,
eins og sínum jafningjum. Risu út af
þessu orðadeilur, en sjatnaði þó, enda
höfðu flestir í virðingarskyni farið
fyrst til Constantinopel, og þaðan fyrst
til Egyptalands. .