Lesbók Morgunblaðsins - 20.01.1952, Qupperneq 13

W LESBÓK MORGUNBEAÐSINS
in mikil og vel vöðvuð, og allur
var hann hinn þreklegasti og fæt-
urnir þurrbyggðir og sterkir. Ekki
veit ég, hvaðan Reddi var ættaður,
en það skiptir heldur engu. Reddi
var mjög latur og beitti sér aldrei,
nema hann væri hvattur. Þá hafði
hann það til að þráast, ef honum
þótti of mikið á sig lagt, og aldrei
teymdist hann greiðlega. Ég man
enn vel, hversu hægt hánn beygði
hnén og ■ lyfti fótunum.' Stundum
prjónaði hann, ef farið var annað
en hann sjálfur vildi. En þessir
hrekkir voru gerðir -með svo mik-
illi hægð og hæversku, að engum
stóð ógn af. Reddi hlaut alltaf að
láta undan og hlýða, og þráinn kom
að mestu fram í ólund, sem þó stóð
ekki djúpum rótum. Þrátt fyrir alla
ókostina sína var Reddi þó mest
notaður, af því að hann hafði einn-
ig mikla kosti. Hann var t. d. svo
gæfur, að alls staðar mátti ganga
að honum og taka hann í haganum.
Ekki vissu menn, hvort stillingin
var sprottin af leti eða þægð. Hann
hræddist heldur ekkert, og aldrei
skemmdi hann nein verkfæri.
Reddi var ekki montinn, og olli
montleysi hans mér oftast mestu
hugarangri. Hallgrímur sagði eitt
sinn, að Reddi væri vel byggður að
aftan, en enginn gaf neitt fyrir
þessa aftari fegurð hans. Það var
lakara með frampartinn, og ósköp
var erfitt að toga upp á honum höf-
uðið og hálsinn, þegar ókunnugum
var mætt á förnum vegi. Hann bar
svo leiðinlega utan á sér reiðhests-
leysið. Út yfir tók þó, er sporið var
greikkað. Brokkið var stutt, hast
og óþægilegt. Helzt var að láta
hann valhoppa, en því nennti hann
aldrei nema fáar hestlengdir, —
aumingja Reddi. En aldrei gerði
hann neinum mein, ekki sló hann
og ekki beit hann, og börnin voru
örugg hjá honum, hvort sem þau
lágu undir honum eða aftan við
hann. Það tók því ekki að stjaka
við þeim.
Einu sinni sá ég Redda í álögum.
Þá ætlaði ég varla að þekkja hann.
Hann var á beit með Halldórsstaða
hestum og hrossum neðan frá Stöð-
um „út og upp“ hjá Tvígörðum.
Hann stóð þar í grávíðisbrekku og
horfði vestur yfir hálsinn. Þarna
reisti hann sig eins og stóðhestur í
, fullu frelsi að vordegi. Augun voru
starandi,-granirnar þandar, eyrun
voru framskotin og tifuðu. Bolur-
inn var teygður, spenntur og svo
óvenjulega spengilegur, og hann
stóð talsvert hærra að aftan. — Var
t
þetta Reddi? Það var eins og hann
væri svangur, — svo var hann
kviðdreginn. Þannig stóð hann
lengi, og ég horfði á hann undr-
andi. En heyið beið bundið á engj-
unum, svo að ekki mátti slóra. Ég
gekk að honum, tók hendinni
traustataki í faxið, eins og venju-
lega, og sagði: „Stattu kyrr, Reddi
minn“. Þá vaknaði hann, hálsinn
féll niður, ólundin kom í augun,
maginn þandist út með einum löng-
um andardrætti, og Reddi varð sem
áður fyrr. — Þetta var skrítið, —
já, það er margt skrítið stundum
frammi á Þegjandadal. — Síðan
reið ég Redda heim og rak hin
hrossin. Þau hlupu langt á undan,
því að Reddi kaus að fara hægt.
Þegar Redda var riðið, var alltaf
nógur tími og næði til að skoða
hann og hugsa um hann. Meðal
annars er það þess vegna, sem
hann gleymist ekki.
Nú er Reddi löngu dauður og
grafinn, því að Þingeyingar éta
ekki hesta sína. Redda þekkti ég
bezt allra hesta, og ávallt staldra
ég við og bið um næði, er ég sé
jafningja hans, hvort sem eru
menn eða málleysingjar.
Gunnar Bjarnason.
V ^ I , ■
r 25
-
Tileinkað Happdrætti Háskólans og
SÍBS. í J " h
JÓN SKULDLAUSI KVAÐ '
Að ég leysti öll mín veð
ykkur þótti skritið.
í happdrættinu fékk ég féS: -: ^
fyrirhafnarlitið. , .. S"1
' SIGURÐUR GLAÐUR ~
Að mér féll með ógnar gný '.V
aura- og krónuskriða.
Ég- sé ekki eftir því
að ég keypti miða.
■s r
' BJÖRN KVAÐ
Að mér sóttu átta og tvær, ^
ei með skapi linu;
enda von, því vissu þær
ég vann í happdrættinu.
... -»r
SVO KVAÐ JÓNAS
Ég hef grætt og endiu-bætt
alla þætti i f jármálunum.
Starfsþrek glætt, og hokri hætt
með happadrættisvinningunum.
.... i
GUDDA AURALAUSA
Ég á nú ei sem stendur
.... . - ’ ■*
aflogu pemnga.
Æ, góði bezti Gvendur,
gefðu mér hálfmiða.
Gvendur, gefðu mér H-miða.
ísleifur Gíslasbn.
» t-i . •
& W W ‘'l'.
Seinn til leiks. - _ t -
NÝRÍKUM manni var sagt, að þaS
væri heldri manna siður að dýrka
hljómlist. Hann keypti þegar aðgöngu-
miða að hljómleikum, en kom of seint
þangað. Hljómleikarnir voru byrjaðir.
— Viljið þjer gera svo vel ajð segja
mjer hvað hljómsveitin er að leika
núna? spurði hann sessunaut sinn.
— Níundu symfóníu Beethovehs,
svaraði hinn mjög kurteislega. -ii'í.-'j,
— Eru þeir komnir aftur í þá ní-
undu? Mjer datt ekki í hug að jeg væri
svona seinnl