Lesbók Morgunblaðsins - 16.03.1952, Side 9

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
133
í þessari höfn, en mikið af öðrum
vörum, svo sem innfluttum land-
búnaðarverkfærum frá Bandaríkj-
unum, plógum, dráttarvélum o. fl.,
sem standa þarna á hafnargarðin-
um í löngum röðum og fylla auk
þess stórar vöruskemmur og manni
dettur í hug hafnargarðurinn í
Piræus í Grikklandi í vor s. 1., þar
sem Marshallvörurnar bárust svo
ört að, að erfitt var um alla um-
ferð við höfnina í lengri tíma.
Bærinn Capello, sem hefur um
20.000 íbúa, er ekki ósvipaður með-
al stórum spænskum bæ. Þröngí r
götur og háar gangstéttir, sem eru
svo mjóar, að tveir menn geta tæp-
lega gengið samhliða, en betra er
að stíga ekki mikið út af gang-
stéttinni, ofan í opið göturæsið, eða
þá út á akbrautina, því þar er fjör-
ugt dýralíf. Meðal annars stórar,
brúnleitar, viðbjóðslegar bjöllur,
sem fara í hópum og eru afar við-
bragðsfljótar, svo að varla festir
auga á ef þær taka sprettinn. En
að þessu kem ég síðar, því nóg
er af því á Kúbu.
Maður má þó ekki vera mjög
gagnrýninn, því þetta er gamall
bær og aðal framfarirnar sjást ekki
fyrr en komið er í útjaðrana, þar
sem nýtízku byggingar hafa risið
upp og fólk í hvítum viðhafnar-
klæðum fyllir stílhrein gistihús og
skrautlegar veitingastofur, því
hingað koma margir skemmtiferða-
menn í sumarfríi frá Bandaríkjun-
um.
Eitt af því, sem Norðurlandabú-
inn tekur sérstaklega eftir, þegar
hann kemur til Suðurlanda, er hin
mikla skriffinnska og embættis-
mannafargan. Kúba er þar ekki
undanskilin, en þó tekur út yfir
allan þjófabálk þegar komið er til
Venezuela. Við komum til Cabello
þurftum við að útbúa ekki færri
en 130 plögg í hendur hinna ýmsu
embættismanna, til þess að full-
nægja öllum fyrirmælum, en um
þetta höfðum við fengið nokkra
vitneskju áður, þó af tilviljun væri,
svo að það kom okkur ekki algjör-
lega á óvart. Síðan eru tveir varð-
menn settir um borð með alvæpni,
auk þess er hafnarsvæðinu tryggi-
lega lokað og aðrir vopnaðir varð-
menn við hliðið.
í Venzuela eru þeir 6 daga að
losa skipið, en það er miklu leng-
ur heldur en Kúbamenn myndu
hafa verið að því. Þar eru þeir rúm
an sólarhring að afferma fullt skip
af stykkjavöru (general cargo), en
hér er líka aðeins unnið á dag-
inn, engin eftir- og næturvinna.
Þegar vinnu er hætt að kveldinu,
er kyrrt og rólegt við bryggjuna,
nema þegar einhver hundanna rek-
ur upp gól, því þangað hefur safn-
ast hópur hunda, sem ráfa um
snuðrandi og mæna soltnum aug-
um upp á skipið, óhirtir og grind-
horaðir, en á því furðar sig enginn,
sem þekkir viðhorf Suðurlandabúa
til dýranna. En til þess að gefa
þeim, sem ekki hafa kynnzt því,
dálitla hugmynd um hvernig það
er, ætla ég að minnast hér á smá
atvik, sem skeði suður á Spáni fyr-
ir mörgum árum, en mér mun þó
seint líða úr minni.
Ég var staddur í smábæ á suð-
austur ströndinni. Það yar sól og
sumar og gatan var full af glað-
væru fólki. Fótalaus betlari sat á
gangstéttinni og hallaði sér hálf-
sofandi upp að húsveggnum með
hattgarminn fyrir framan sig, en
á götuhorninu sátu þrír menn og
skemmtu með gítarspili og söng.
Götusalarnir hrópuðu verð og gæði
vöru sinnar, þar á meðal hænsna-
salinn, sem bar stöng yfir öxlina,
en á henni hengu lifandi hæns,
bundin saman á löppunum, ein;;
og fiskspyrður. Niður götuna kom
skröltandi uxakerra en í kringum
hana hljóp hundur, geltandi og
snuðrandi, eins og þeim dýrum er
eiginlegt. Nú vildi svo til að hund
kvikindið varð undir einu hjóli
kerrunnar, með þeim afleiðingum
að hryggurinn brotnaði. Hann reir,
upp á framfæturna og krafsaði sig
áfram eftir götunni, dragandi aft-
urhlutann, sem var máttlaus, ýlfr-
andi og veinandi. Á augabragði var
kominn stór hópur í kringum sær'
dýrið, hlæjandi og masandi, því
þetta var fjarska spaugileg sjón og
hin bezta skemmtun. Jafnvel fóta-
lausi betlarinn skreið fram á göt-
una til þess að verða þessarar
skemmtunar aðnjótandi, eins og
aðrir, ungir og gamlir. Lögreglu-
þjónninn á horninu kom einnig á
vettvang og tók þátt í gleðskapn-
um, en þegar allir voru búnir að
fá nóg, tók hann í aðra afturlöpp
hundsins og bar hann þannig fram