Lesbók Morgunblaðsins - 12.10.1952, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
499
sinni í fjaðurvigt. Það væri tuddalegt
a£ mér að bcrja hann sundur og sam-
an, blátt áfram óleyfilegt'*.
„Það gerir ekkert til“, sagði hún.
„Við erum á meðal vina og við förum
ekki að hanga í neinum leikreglum.
Eitthvað verður að gerast nú þegar.
Hann viD endilega giftast mér mjög
bráðlega, eftir eitt ár eða tvö“.
„Ekki sé ég nein merki til þess“.
„Það er af því að þú ert steinblind-
ur og þckkir ekki vegi elskunnar, sem
cru bæði dásamlcgir og óútreiknan-
lcgir“.
Nú komum við að veitingahúsi og
fórum þar inn og fcngum okkur vin.
Við skáluðum og óskuðum hvort öðru
hcilla og mér fannst ég aldrci hafa
vcrið jafn lítill.
Þcgar við vorum mcð annað glasið
reis Carmclina á fætur. Hún haíði
aldrei fyr bragðað sterkari drykk en
kvcfmcðal. Nú kvaddi hún sér hljóðs
og það var vist mark að ef Carmelína
fór að tala, þá var það einhver vit-
leysa.
„Þið mcgið óska Amodeo til ham-
ingju“, sagði hún. „Okkur kom saman
um það áðan að gifta okkur“.
Lucciola gaf mér alnbogaskot. „Þetta
cr aðcins gert til þess að gera mig
afbrýðissama“, hvíslaði hún. „Skiluröu
mig?“
Ég herti mig upp og sctti glas mitt
liart á borðið.
„Amedeo'1, sagði ég reiðulega,
„hvers vcgna ætlarðu að fara svona
með Lucciola?"
„Hann Gianni er ekki fljótur að
skilja“, sagði Carmelina. „Amedeo
ætlar að giftast mér“.
„Haltu þér saman“, sagði ég við
hana. „Að þú sem ert svo ung skulir
vera svona vitlaus. Skilurðu ekki fyr
en .skellur í tönnunum. Hann gefur
annari hýrt auga meðan hann þrýstir
hönd þina undir borðinu. Amedeo
hefir altaf v'erið að reyna að veiða
Lucciola“.
„Hver segir það“, æpti Amedeo
reiðilega.
„Ég segi það“, sagði ég. „Ileyrirðu
ekki hvað ég sagði. Ég sá það með
mínum eigin cyrum“.
„Nei, nú er :róg komið“, sagði
Amedeo og snaraðist úr jakkanum.
Carmelina flýtti sér að bjarga gler-
augunum af honum. Ég beið ekki boð-
anna og gaf honum nokkur góð högg.
Hann sló líka og Carmelína slapp með
uaumindum við höggið.
Ég hamaðist og varð of ákafur svo
að ég kom of nærri honum. Þá náði
hann í mig og þá vissi ég að ég var
glataður. Alla mína ævi hefi ég verið
á valdi mér sterkari manna.
Ég ætlaði að láta líta svo út sem
liði yfir mig, en það var um seinan.
Hann hafði náð góðu haldi og lamdi
mér upp við,vegginn eins og hann væri
að dusta gólfmottu, en ég las allar
bænir sem ég mundi. Seinast bar hann
mig heim á bakinu.
Lucciola sat yfir mér alla nóttina
og hjúkraði mér og það var Mona Lisa
bros á hcnni sllan tímann. Hún lagði
hvað eftir annað bakstra á cnr-ið á
mér. Mamma og sjstir vmru aitaf að
líta inn til þess eð vita hvort ég drægi
andann, og hún hughrcysti þær cftir
mcgni.
Þcgar ég hafði hresst svo að geta
talað, sagði ég: „Eg skal drcpa íar.t-
inn svo hann sé ekki að hrelia þig. En
í næsta skiíti ætla ég að hafa hníf“.
„Það er dásamlegt að hlusta á þig“,
sagði hún. „Elskarðu mig virkilega svo
mikið að þú viljir drepa mann mín
vegna?“
„Já, cn ekki mcira“.
„Þú ert yndislegur“, sagði liún og
kreisti hönd mína. „En það væri ljótt
ef það kæmist í blöðin. Eg ætla heldur
að tala við Amedeo og reyna að fá
hann niður af þessari vitleysu“.
„Qg ég ætla að fara til Ameríku á
meðan“, sagði ég hetjulega, „og í þetta
skifti skal ég græða svo mikla peninga
að ég geti gift mig“.
„Ég er viss um að þú getur það“,
sagði hún blíðlega.
„Og ætlarðu þá að bíða mín í eitt
ár eða tíu?“ y
„Nei, það vil ég ekki“, sagði hún
ukveðin. „Ég ætla að fara með þér.
Ég heyri sagt að i Anieriku sé jafn-
dýrt að lifa hvort tveir eru eða einn“.
Það var tvöíalt hrú&kaup, fyrsta
flokks brúðkaup, ég og Lucciola og
Amedeo og Carmelina. Ættingjar, vin-
ir, vandamenn og óvinir streymdu að
úr öllum áttum. Eg ákvað að eyða
hveitibrauðsdögunum með Lucciola í
Neapel.
Og enn einu sinni stóðum ’ við á
járnbrautarstöðinni í Montrecase. Far-
angur oklcar var kominn inn í lestina.
Mamma flóði í tárum af gleði. Þarna
var líka stór hópur af frænkum, sem
grétu. Það var. dásamlegt. En þegar
Lueciola ætlsði líka að fara að gráta,
„Þið voruð aðeins að kyssast“
þá faðmaði ég hana að mér og kyssti
hana í ákafa.
í sama bili var þrifið í axlirnar á
mér heldur óþyrmilega. Ég sneri mér
við og stendur þar þá ekki gráðugur
lögregluþjónn með blað og blýant.
„Þér verður ekki kápan úr þéssu
klæðinu, laxmaður“, sagði ég. „Við
crum hjón“.
„Það cr engin afsökun fyrir þvi að
hegða sér hneykslanlcga á almanna-
færi“, sagði hann.
„En hér er járnbrautarstöð, og lest-
in er að leggja á stað", sagði ég.
„Já, og þið ætlið bæði að fara með
lestinni," sagði hann og byrjaði að
skrifa. „Þið voruð því ekki að kveðjast,
þið voruð aðeins að kyssast.“
Luceiola varð eldrauð af skömm út
af því að hafa brotið légin í návist
svo margra frænka. En ég stamaði:
„Hvað er þá næst?“
„Að greiða sektina“, sagði vörður
réttvisinnar, „nema því áðeins að ar.n-
að ykkar vilji vei'ða hér eftir, svo
að þctta hafi verið kveðjukossar".
Þetta var í fyrsta skiíti á ævi minni
að ég varð að grciða sekt fyrir að
kyssa kvenmann, og það kom við
kaunin. Sektin hafði verið hækkuð upp
í 1000 lírur. Dýrtiðin kom hart niður á
mér þegar verst gengdi.