Lesbók Morgunblaðsins - 11.01.1953, Qupperneq 2

Lesbók Morgunblaðsins - 11.01.1953, Qupperneq 2
LESEÓK MORGUNBLAÐSINS Þeir seinustu gáfust upp á árinu sem leið og voru fluttir þaðan í einum hóp. Hefur það ekki verið tregalaust öilum og mun margur hafa rennt tárvotum augum til heimahaganna í síðasta skifti. Sá seinasti er iluttist þaðan var Sölvi Betúelsson, bróðir Sumarliða. — Hann var þar íram í nóvember. Þá fekk hann bát frá Ísaíirði til þess að sækja sig. Nú er engin jörð t í byggð lengur nema Reykjarfjörð- c ur á Austurströndum. Á Horn- L ströndum sjálfum er nú ekki annað ^ fólk en vitavörðurinn í Horn- i bjargsvita og fólk hans. ^ Já, það var öðru vísi um að litast ^ þar á þeim árum er Sumarliði var ^ að alast upp. Þá var 17 manns í v heimili í Höfn, margt fólk á Horni, ^ því að þar var f jórbýh, og allmargt ^ fólk í Rekavík. Betúel faðir hans ^ var leiguhði alla sína búskapartíð og seinustu árin átti Magnús sýslu- k maður Torfason jörðina. — Synir L Betúels voru mestu dugnaðarmenn, ^ voru fyghngar í björgunum og \ annálaðar refaskyttur. En það varö | of þröngt um þá þarna og þau v systkinin hurfu að heiman. Betúel ^ vildi alls ekki skilja við Höfn en ^ var orðinn aldurhniginn og heiisu- veiIL Varð það því úr að Sumarhöi ^ var eftir hjá honum. Keypti hann ^ svo jörðina árið 1935 og bjó þar ^ íram til 1944, og var oftast nær ai- ^ einn eftir lát föður síns, eða unr 7 ^ ára skeið, og þótti það að vonum ^ dauflegt. Voru það mikil viöbngöi ^ frá því er fjöldi fólks var þar í ^ lieimili. ^ Sumarliði helt uppteknum hætti ^ um búskapinn, haföi allmargt lc, ^ stundaði róðra einn á báti og sótti ^ í björgin. Var þá oft góður aili inni ^ á Hornvík, skammt undan landi, ^ en ekki veiddist á línu nema því ^ aðeins að kúfiski væri beitt. Hafði ^ Sumarliði því komið sór upp kú- ^ fiskplógum með löngum togfestum. Geynuii haim þann ulbunaö uiðui' við sjó, en þangað var nokkur kippur frá bænum. ★ Nú er að segja frá því, að seinast í september 1937 fór Sumarhði með sláturfé á báti til ísafjarðar og kom heim úr þeirri för 2. október. Dag- inn eftir, þegar orðið var sauðljóst, gekk hann niður að sjó til að hyggja að kindum, því ekki sá niður í fjöru heiman frá bænum. Oíurlítill vogur skerst þar inn í landið og er þar hin bezta höfn á Hornströndum. Kölluðu þeir skipa- leguna þar Hafnarlag. Fjárhús stoðu skammt frá sjónum og helt hann þangað. Þar sér fram í fjör- una. og er hann fór nú að svipast um eftir kindum, sá hann enga þar í fjörunni, en nýlundu mikla í þess stað, marga gosstróka og gusugang mikinn, og fyrst í stað sýndist honum eins og margir svartklæddir menn væri þar á þönum fram og aftur. — Vissi hann ekki hverju þetta sætti, cn var þó alls óhræddur og hljóp fram að sjónum til að vita hvað þarna væri á seiði. Og sem hann kemur niður í fjöruna sér hann að þarna er stór hvalfiskavaða alveg uppi undir landsteinum. GosstroKarmr, sem hann halði séð, var blástur hvalanna, en sporöarnir á þcim, sem hvaö eltir annaö komu upp úr sjónum, haiði lionum sýnzt vcra svartkiæddir menn. Sumarliði segir aö það hafi aldr- ci iyrr komið lyrir í manna minn- um að hvaliiskavaða hali komið inn a vikina. Hyggur hann að þeir haii að þessu sinni clt smokkfisk upp að landi, því að nokkuð haii verið af smokkliski þar í fjörunni. En það var ekki fyr en seinna að hann gerði sér grein fyrir þessu, því að nú kom heldur veiðihugur í hann og varð honum fyrst fyrir að hugsa um það, hvort sér mundi ekki takast að ná í eitthvað af þess- uiu skepuuui. Lu það var Uægar sagt en gert, því að hvalirnir voru allir á sundi og ekki hægt að kom- ast að þeim. Nú er að segja frá því, að hjón voru nýlega komin til Sumarliða og ætluðu að hafa þar veturvist. Og um það leyti er Sumarliði er að reyna að hugsa upp eitthvert ráð til þess að komast að hvölun- um, ber mannin þarna að. Ekki vildi hann hjálpa Sumarliða neitt, en kvaðst vera á leið út að Horni. Sumarliði bað hann þá að skila til pilta þar hver fengsvon hér væri og hvort þeir vildu ekki koma og hjálpa sér til að ná í hvalina. ★ Klukkan var nú rúmlega 9 að morgni, er hér var komið sögu, og var komið hörku útfall, því stór- streymt var um þessar mundir. Datt Sumarliða nú í hug að vera mætti að hann kæmist í færi við einhvern hvalinn þegar fjaraði meira. Hljóp hann því aftur til fjár- húsanna til þess að hertýgja sig til þeirrar orustu. Þar átti hann gaml- an norskan ljá, einjárnung allmjög eyddan, og einnig klofhá stígvél. Fór hann nú í stígvéhn og greip ljáinn. Annars var hann svo búinn að hann var í samfestingu og halði íingravettlinga á höndum. Rauk hann nú aítur niður að sjó og kom þangað mjög jafnsnemma og fyrsti hvalurinn var strandaður. Vatt Sumarliði scr að honurn og lagði hann með ljánum rétt aftan við bægslið og þar á hol. Tók livalur- inn viðbragð mikið er hann fckk lagið, lamdi sjóinn með sporðinum og blcs frá sér blóðstroku, svo aö holskcílur og blóðgusur gengu yfir Sumarliða. En þetta stóð ckki nema slutla slund, og þa var livalurinn dauöur. Það var engu líkara en að hinir hvahrnir yrði ærðir við þetta, því að nú syntu þeir allir í bendu til lands og strönduðu. — Lágu þeir þarna hver við atmau og sueru

x

Lesbók Morgunblaðsins

Direct Links

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.