Lesbók Morgunblaðsins - 15.03.1953, Blaðsíða 13

kosta þær 100—300 franka. Á efsta
pallinum eru snyrtiherbergi, sem
menn geta farið inn í ef þá svimar
svo þeim verður óglatt, og það
kostar peninga eins og allt annað.
Á hitt ber að líta, að turninn er
dýr í rekstri. Viðhald er gífurlega
mikið. Þrjátíu og fimm smálestir
af málningu þarf til þess að mála
hann einu sinni, og málararnir eru
heilt ár að því að mála eina umferð,
svo að alltaf er verið að mála hann.
Mikið rafmagn þarf handa lyítun-
um. Og mikið fé fer til veitinga-
stofanna og þeirra 200 manna, sem
hafa þar fasta atvinnu.
Með stuttu millibili er aðgætt
hvort turninn skekkist nokkuð, því
að hann er ekki jafn stöðugur og
margir ætla. Þegar hvassviðri er,
hallast hann undan því um IV4
þumlung, en svignar um 3 þuml-
unga í stormi.
Molar
Leið mín liggur aðeins einu sinni um
þennan heim. Það er því nauðsynlegt
fyrir mig að slá því ekki á frest að
láta gott af mér leiða og gera með-
bræðrum mínum allt það gott, er ég
megna. Þessu má ég aldrei gleyma, því
að ég fer aldrei þessa sömu leið aftur.
(Thomas Carlyle).
HIÐ bezta, sem þú getur gert, er að
fyrirgefa óvinum þínum, sýna andstæð-
ingum þínum langlundargerð, gefa vini
þínum hjarta þitt og barni þínu gott
fordæmi, sýna föður þínum virðingu
og breyta þannig að móðir þín sé stolt
af því að eiga þig. Þú átt að hafa
sjálfsvirðingu og sýna öllum mönnum
bræðraþel. (Balfour lávarður).
‘4A:
MESTA ánægja lífsins er að gera góð-
verk, án þess nokkur viti og fá laun
þess þegar maður sízt væntir.
5á
BILAÐUR viti er blindskerjum verri.
LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
Lr lífi al|iýdiinnar
Kröpp eru
VETURINN 1901 reri ég úr Þorláks-
höfn sem oftar. Formaður minn var
hinn mikli sæmdar- og atorkumaður,
Þórbjörn Guðmundsson, hreppstjóri í
Nesí í Selvogi, en hann var árum sam-
an aflakóngur þar um slóðir.
Þennan vetur fór ég að heiman í
verið í þriðju viku Þorra og hafði
áður ráðið mig hjá Þorbirni. Hallaði
ég mér þegar að búð hans, þar sem
skipshöfn hans var komin, en hún var
mjö'g rótgróin hjá Þorbirni, sem von
var, því að enginn vildi frá honum
fara að nauðsynjalausu, sein eitt sinn
var til hans kominn.
Skipverjar voru eftirtaldir ágætis-
menn: Eyjólfur Þorbjörnsson, Nesi,
bóndi á Kotsströnd og bróðir hans,
Sigurður bóndi á Þúfu, voru þeir mág-
ar Þorbjörns. Kristján Egilsson, bóndi
á Hjalla, var hann bitamaður og eins-
konar fulltrúi Þorbjörns í fiskileitum;
Sigurður Jónsson bóndi á Stöðlum.
Framámenn voru Ólafur Þórðarson
frá Kröggólfsstöðum, heljarmenni til
ITurSa og vart einhamur, kæmist hann
í 'krappan darts, og Guðleifur Hannes-
sön bóndi á Oddgeirshólum, dugnaðar-
.maður. og karlmenni, þá bróðir hans,
Jóhann Hannesson, Guðmundur Niku-
lásson frá Áshól í Holtum, ungur og
vel frískur, Bjarni Jónsson frá Meiri-
tUngu í HoltUm, greindur og menntað-
ur, varð síðar um langt skeið oddviti
Ásahrepps og er nú (1952), sá eini of-
ar foldu af skipshöfninni auk mín, Jón
Jasonarson, einsetumaður frá Leðri í
Selvogi, stuttur karl og digur mjög,
hafði á yngri árum verið taiinn krafta-
jöfur, Halldór Baldvinsson úr Selvogi,
dugnaðarvíkingur, síðar formaður í
Herdísarvik- og bóndi í Bakkárholti,
Pétur frá Kirkjubæ, rómaður dugnað-
armaður, þá ég, í þann tíð á bezta
skeiði, tuttugu og átta- ára og síðast
en ekki sizt formaðurinn, Þorbjörn
Guðmundsson.
Þessa vertíð var ég sá eini af skips-
höfninni, sem var nýr og kom ég í
stað Þorsteins Einarssonar í Köldu-
kinn í Holtum, er byrjaði búskap vor-
ið áður og átti ekki heimangengt.
' 153
kjör á Ægi
í siðustu viku Þorra voru róðrar
komnir í fullan gang, en fiskur frem-
ur tregur fyrst í stað en glæddist, er
á leið. Að venju gekk Þorbirni bezt
manna og viku af einmánuði hafði
hann fengið 400 til hlutar, en fáir höfðú
þá náð nema helmings hlut við það.
Fiskur var stutt á grunni, eða á Leirn-
um. Varð því fljótlega að sækja fisk
vestur í sjó, sem kallað var, eða í Iláa-
leitisforir.
Það bar til á miðvikudaginn, í ann-
arri viku einmánaðar, að sjóveður var
fremur gott og róið var vestur á áður-
nefnd mið. Veiðarfæri voru eingöngu
lóðir og fóru menn venjulega með í
róðurinn 20—30 hundraða lóðir og var
venjulega beitt aftur á lóðirnar ,ef ekki
fékkst nægur fiskur í fyrsta kastinu.
Svo illa vildi til þenna dag, að við
gleymdum sýrukútnum, sem þó . ann-
ars alltaf var hafður með í hvern róð-
ur, enda eina nestið, því að ekki yár
siður að hafa matarbita með sér á
sjóinn, hversu fráleitt sem slíkt virð-
ist nú á dögum.
Nú lögðum við lóðirnar vestur af
Þrívörðum, sem er nokkru innar en
Háaleiti. Á fyrsta kastinu var frem-
ur tregur fiskur, beittum við því lóð-
irnar aftur og lögðum og varð fiskur
enn tregur.
Þess má geta, að undirsjór var all-
mikill og sást vel á sjólaginu við berg-
ið, hvort brim myndi vera á lending-
arstöðvunum. Þegar seinna kastið
hafði verið tekið inn, þótti formanni
aflinn enn of lítill, tæplega hálffermi,
svo að hann stakk upp á, að enn yr<5i
beitt nokkur bjóð og var því ráði hlýtt.
Var nú beitt af kappi nokkra-hríð, en.
um það leyti, er lóðirnar fóru í sjó-
inn voru síðustu skipin að leggja, til
lands, fór veður versnandi og var ein-
streymis vesturfall, svo að við bárumst
ört vestur á við. Voru nú lóðimar
látnar liggja örskamma stund, unz yið
hófumst handa um að draga þær. Þess
var áður getið, að við vorum, ekki ein-
ungis matarlausir, heldur og af okk-
ar eigin vangá drykkjaNausir j að