Lesbók Morgunblaðsins - 31.05.1953, Síða 16
342
LESRÓK MORGUNBLAÐSINS
SN'JÓINN LEYSIR. — Þessar tvaer mvndir eru frá Akureyri ne eru teknar á sama stait með hálfs mánaðar millibili.
Fvrri myndin var tekin 20. april og sýnir að þá er þar allt á kafi í snjó. Skaflarnir ná hátt upp á hús op til vinstri sér
aðeins örla á bil. sem þar stendur kaffenntur. Seinni myndin var tekin í fvrstu viku mai oj er þá allur snjór horfinn.
Bíllinn stendur enn á sama stað, en er nú laus undan fannferginu. Svona fljótt ffclur skift um á Norðurlandi þegar
vorhlýindin koma og aðeins er um nýsnævi að ræða ogr ekkert hjarn undir. (Ljósm. V. Guðm.)
á auður og órbirgð. Svertingjar hafa
flykkzt þangað síðan um aldamót og
nú er talið að 300.000 manna búi þar
á þriggja enskra fermilna svæði.
Svo eru enn önnur hverfi, þar sem
búa Tyrkir, Armenar, Grikkir, Frakk-
ar, Hollendingar og jafnvel Eskimóar
og Polynesiumenn.
Týrst í stað var ekki laust við að
nágrannakritur væri þarna í borginni
og þjóðernisværingar, en nú er því
lðngu lokið. Hinir ýmsu þjóðflokkar
hflfa runnið saman í eina heild á þann
hátt, að engin dæmi eru til annars
Sllks í veröldinni. Það sýnir að ólíkar
þjóðir geta búið saman í sátt og sam-
tyndi, þegar ekki er verið að æsa menn
npp til illinda og viðhalda erfðafjand-
skap. New York er því gott dæmi þess,
að þjóðirnar ætti að geta lifað saman
í bróðerni og kærleika, eins og stefnt
er að með þeim bandalögum, sem kom-
izt hafa á seinustu árin, eða eru í upp-
siglingu. Og þetta sýnir að það er engin
fjarstæða að tala um Bandaríki Evrópu.
Menn munu sjá og skilja með tímanum,
að allra hag er bezt borgið með því,
að náin samvinna komi í stað fjand-
skapar.
Um þetta ætti menn að geta sann-
færzt með því að virða fyrir sér hve
vel blessast sambúð hinna ólíkustu
þjóða í heimsborginni miklu — New
York, þar sem ríkir einstaklingsfrelsi
og jafnrétti-
ILLUR FÖRUNAUTUR
Guðmundur í Vigur átti þá konu er
Guðbjörg hét. Bróðir hans var Ari í
Súðavík, voru þeir synir Guðmundar
gamla á Kúlu (í Arnarfirði). Ari var
skutlari góður, en svo ólánsamur, að
varla mátti heita að hann næði sel. Það
var eitt sinn, er Guðbjörg var stödd
með manni sínum í Vatnsfirði, að hún
sagði þann draum: Henni þótti púki
koma til sín og segja: „Ég á heima
hjá honum Ara og er vanur að fara
með honum í selafarið og taka á móti
ránni, þegar hann kastar, svo honum
veiðist ekki. Nú ætla ég að vera um
hálfan mánuð hjá honum Guðmundi
bróður hans og fara svo aftur til baka“.
Hún kvaðst strax hafa sagt manni sín-
um, að ekki mundi honum heppnast
selveiðin um hálfan mánuð, og játaði
Guðmundur því og kvað svo einstök
óheppni hefði yfir sér verið, að ekkert
hefði hann veitt, en þar á móti hefði
Ari aflað vel um sagðan tíma. (Fr.
Eggerz).
LANGUR SVEFN
Þennan vetur (1701) um Pétursmessu
skeið, eður litlu síðar, varð sá atburð-
ur í Reykholti suður, að bóndi sá, er
Eyólfur hét og bjó í Belgsholti suður,
Eilífsson frá Kalmanstungu, maður
óskrökvis og sannorður, hafði riðið á
kynnisleið til Kalmanstungu að hitta
'systur sína, er þar bjó. Og er hann fór
heimleiðis gisti hann í Reykholti. Þar
bjó þó Halldór prestur Jónsson, er
prófastur var í Þverárþingi sunnan
Hvítá, og var hann þá gamall orðinn.
Eyólfur fór til svefns um kvöldið í
skála, en að morgni svaf hann fram á
dag. Gengu menn þá til að vekja hann,
og varð hann eigi vakinn. Svaf hann
svo nokkur dægur samfelld og bar þá
fyrir hann marga hluti, og eru þeir
annars staðar eftir honum skrifaðir. Lá
Eyólfur í kör aflvana lengi síðan. —
(Páll Vídalín).
FYRSTU VEFSTÓLARNIR
Þetta ár (1751) kom hingað til lands
þýzkur dúkvefari, Ryther að nafni með
vefsmiðju litla. Þennan mann tók að
sér þáverandi lögmaður Magnús Gísla-
son, og konungur gaf til eflingar hand-
verki hans sama ár 400 rdl. Það læt ég
mér segja, að Lárus Gottorp sýslumað-
ur á Þingeyrum hafði átt fyrir hús
sitt, hér um 1711—12, einn vefstól og
rokka tvo eða þrjá; en hitt er vist, að
reglulega vefsmiðju á íslandi með
rokkaspuna hafa engir menn fyrri
plantað en amtmaður Magnús Gíslason
og landfógeti Skúli, og víst er það, að
sá ypparlegi sýslumaður, Jón Bene-
diktsson, innfærði fyrstur vefstól að
Rauðaskriðu í Norðursýslu — (Jón
Jakobsson: Æviminn. Sk. Magn.)