Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Page 18

776
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
fremur en ég gengi af sjálfsdáðum.
En ég var svo heppinn, að næstur
fyrir framan mig var risavaxinn
Marokkobúi. Hann las með hárri
röddu og sérstökum hreimi ritn-
ingargreinir úr Kóraninum. Nú er
arabiskan, og þá sérstaklega arab-
iskan á Kóraninum, skáldleg og
hljómfögur, og í munni þeirra
manna. sem með hana kunna að
fara, er hún hrífandi. Og meðan
ég barst þarna með straumnum
rangsælis um Kaaba, drakk ég í
mig setningarnar eins og svala-
drykk.
Að þessu loknu fór ég út um
Safa-hliðið, og nú lá það fyrir að
hlaupa á milli hæðanna Safa og
Marwa. Sagan segir, að á þessum
stað í evðimörkinni hafi Abraham
yfirgefið Hagar og Ismael son
þeirra. Hagar hljóp á milli hæð-,
nnna til þess að Vita hvort hún á
fýrn^.'jb^ergi vatn, én jað lokum
léiddi GTabrjel engill hanat*'áð .viss-
i|m stað og þai^spratt upp hið tær-
afita vatn við fætur drengsins. Þessi
sama uppspretta segja Múhameds-
menn að komi nú fram í Zemzem-
lindinní, sem er inni í musterinu.
En hlaup pílagrímanna milli hæð-
anna á að rifja upp fyrir þeim leit
hinnar örvílnuðu móður að vatni.
m
Milli hæðanna
Pílagrímarnir verða að hlaupa
sjö sinnum milli þessara hæða. —
Leiðin liggur fyrst meðfram must-
erinu og síðan eftir hinum þröng-
setnu verslunargötum. Ég lagði
snemma á stað, en samt sem áður
höfðu kaupmenn breitt úr vörum
sínum og fólk streymdi til kaffi-
húsanna. — Sárfættur og móður
fleygði ég mér inn í þröngina, rakst
á menn og var stjakað í hverju
spori. Ég reyndi að leysa þetta
hlaup eftir settum reglum, en ég
varð fremur að hugsa um að halda
jafnvæginu en að hugsa gott. Þeg-
ar ég hafði sneitt fram hjá seinasta
kaupmanninum og lesið lokabæn-
ina, gekk ég lafmóður að stól hjá
rakara, en það er einn af helgisið-
unum að láta stýfa hár sitt þegar
maður hefur lokið Safa-Marwa
hlaupinu.
Faðir minn á hús í Mekka og ég
átti von á honum. Hann ætlaði að
fljúga frá Damaskus til Jidda, hafn
-arborgar Mekka. En svo leið og
beið, að hann komi ekki. Ég varð
hræddur um að hann mundi hafa
verið stöðvaður. Ég hafði sjálfur
komizt að raun um, að ekki var
hlaupið að því að komast inn í
borgina, því að vörður var haldinn
Utan við hana og fengu ekki aðrir
að halda áfram en þeir, sem höfðu
skilríki sín í lagi. Ég fór því út að
aðalhliðinu og beið þess hvort faðir
minn kæmi ekki. Þar beið ég lengi
og sólskinið var steikjandi. Allt í
einu kom gljáfægður vagn inn um
hliðið, staðnæmdist og út úr hon-
um steig faðir minn.
„Salaam aleikum“, mælti hann
blíðlega. „Friður sé með þér“.
„Og friður sé með þér“, svaraði
ég.
Nú var haldið heim og fyrirskip-
unum rigndi niður eins og neistum.
Þjónn hljóp á stað til að kaupa
brauð og ávexti í matinn. Annar
hljóp út um borgina að tilkynna
vinum föður míns að hann væri
kominn. Sá þriðji fór að taka til
í húsinu.
Um kvöldið var margt manna
heima. Þar voru menn frá Pakist-
an og Indonesíu, Tyrklandi og Er
Riff. Þeir sátu þar í hring flötum
beinum og sötruðu kælda Yoghurt-
mjólk. Einn þeirra tók mig tali,
ekki til þess að spyrja nýunga frá
Bandaríkjunum, heldur til þess að
vita hvort ég væri ekki orðinn
blendinn í trúnni.
„Þú hefur dvalizt meðal fram-
andi þjóðar, sem dýrkar framandi
guði“, sagði hann. „Ég vona að þú
hafir ekki gleymt heiðri Islams“.
„Hvernig ætti ég að geta það?“
svaraði ég.
En honum var það ekki nóg. —
Hann minnti mig á það, að tæpri
öld eftir að spámaðurinn dó, hefði
fáni hans blakt yfir stærra ríki en
rómverska ríkið var, að það hefði
náð frá Cadiz til Cathay, frá Njörva
-sundi til Tartaralanda. — Hann
minnti mig á að hinir sigursælu
Múhamedsmenn hefði reist háskóla
í Sevilla, Granada, Kairo, Fés, Cor-
doba og Bagdad. Hann talaði lengi
um þau vísindi, sem þeir hefði fært
Evrópuþjóðum, læknisfræði, efna-
fræði, jarðræktarfræði, stærðfræði,
stjörnufræði og heimspeki.
Þegar hér var komið greip skeggj
aður Sýrlendingur fram í:
„Ég held nú að þetta hafi ekki
verið mesta frægðarverk okkar,
heldur hitt, að undir stjórn okkar
gátu kristnir menn, Gyðingar og
Múhamedsmenn lifað í sátt og
samlyndi og þó hver haft sína trú.
Gyðingar komust til dæmis í æðstu
valdastöður undir stjórn ýmissa
kalífa. Og minnizt þess, að kristinn
maður varð stórvesír í Bagdad. Og
á Sikiley, undir stjórn Aghlabite
Múhamedsmanna frá Túnis...."
Hér fann Adam Evu
Næst lá fyrir að fara til Arafa,
en þangað eru tæpir 30 km frá
Mekka. Á þessum stað eiga píla-
grímarnir að vera hinn 29. ágúst,
eða níunda daginn í mánuðinum
Dhu ’l-Hiija. Þar fer fram það sem
kallað er „wuguf“, sem þýðir að
standa frammi fyrir guði. Þetta er
veigamesta atriðið í allri pílagríms-
göngunni, því að sá, sem ekki hefur
staðið berhöfðaður að Arafa fram
til sólarlags þennan ákveðna dag,
hefur ekki fullnægt pílagríms
skyldum sínum.
Hvers vegna fer þetta fram að
Arafa? Það er vegna þess, að hér