Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1953, Blaðsíða 25

Tilhugalíf Gröndals
Nokkur atriði úr endurminningum hans
MEÐAN þeir voru saman í Kaup-
mannahöfn Jón Sigurðsson og
Benedikt Gröndal, var það siður
Jóns að gefa honum almanak á
hverju ári, innbundið og gylt og
með eyðublöðum milli mánaða, svo
að hægt væri að skrifa þar ýmis-
legt sér til minnis. Þessi almanök
notaði Gröndal sem dagbækur, og
eru þær nú allar geymdar hér í
Landsbókasafninu. Má í þeim
finna ýmsar góðar setningar, en
hér verður aðeins tekið það, sem
hann minnist á ástamál sín. En
til þess að skilja það betur, verður
fyrst að taka ofurlítinn kafla úr
sjálfsævisögu hans (Dægradvöl):
Árið 1867 var alþingissumar, og
var Jón Sigurðsson á þingi; kona
hans Ingibjörg var með honum
eins og vant var. Þetta sumar voru
þau í höfn Jón Hjaltalín og Guð-
rún. Jón Sigurðsson bjó á horninu
á Stokkhúsgötu og Austurvegg, og
var langt til hans; húseigandinn
var Wilhelm Schram, tóbaksversl-
unarmaður ríkur og í ætt við
Schramana, sem voru fyrir norð-
an — hvort það hefir staðið í sam-
bandi við það, að Jón leigði þar,
veit ég ekki. Þar hafði Jón allmikil
húsakynni, en illa fyrirkomið, að
mér þótti, því fyrst var langur
gangur, og lágu þar dyr út á; var
fyrst komið inn í stássstofuna og
þaðan inn í herbergi Jóns eða dag-
legu stofnuna, þar sem Jón sat
og kona hans.
Nú var Jón á þingi, en frú Thor-
grímsen, ekkja Sigurðar landfó-
Gröndal
og
Ingigerður.
geta, var þar í húsinu og bjó þar,
hin virðulegasta og bezta kona;
hún hafði verið þar lengi, en flutti
þaðan seinna, ég veit ekki hvers
vegna. Einhvern tíma fyrst í ágúst
kom ég þangað — ég man ekki
hvað ég var að vilja — og þá sá
ég tvo kvenmenn standa við
gluggann innst í ganginum; önnur
var Magdalena Lichtenberg, sem
þá var orðin ekkja, en hina þekkti
ég ekki; hún var há og vel vax-
in, og leizt mér strax á hana, þó
ég ekki sæi hana nema álengdar.
Það getur verið að ég hafi örvast
af því að mig var farið að langa
til að fá mér konu, og svo var mér
og farið að leiðast Hafnarlífið, en
ég hafði enga útsjón til að losast
við það. Eg man nú ekki hvernig
þetta fór, nema hvað Guðrún
Hjaltalín kom mér til Magdalenu,