Lesbók Morgunblaðsins - 22.05.1955, Blaðsíða 16

300
LESBÓK MORQUNBLAÐSINS
LANDAKOT — Umhverfið tekur breytingum eftir því hvaðan á það er horft.
Þetta á ekki sízt við þar sem fjölbreytnin er mikil, eins og er inni í borgum.
En það þarf glöggt auga til þess að finna hvar viðhorfið er bezt. Þetta sýnir
ljósmyndarinn bezt með þessari mynd, sem tekin er af Landakoti, stað sem allir
borgarbúar kannast við. En kannast margir við að hafa séð það eins og það
er á myndinni? Innan ramma, sem tvö hús mynda, sitt til hvorrar handar, rís
turn Landakotskirkju á bak við Landakotsskólann, en að framan er sviðið af-
markað af girðingu meðfram Hofsvallagötu. Ilér er um allvítt svæði að
ræða, en það dregst saman á myndinni og hefir á sér fagran heildarsvip.
(Ljósm. Gunnar Rúnar).
BRIDGE
♦ 8 3
V K 10 2
♦ K G 10 9 7
A D 8 2
A 9 -----
V A D 9 8 5 N
3 V A
♦ 8 6 5 2 8
* G 6 -----
AÁKDG10 72
V 4
♦ 4
A Á 9 7 3
S sagði 4 spaða. V sló fyrst út HÁ,
og síðan tigli, sem A drap með TD.
Hann sló svo út trompi og S drap með
háspili. S9 kom í hjá V og nú gat S
komizt inn í borði. Hann sló út S7 og
fekk slaginn á S8. Nú sló hann út TG
og A neyddist til að drepa með ásnum,
en S trompaði með háspaða. Nú er
tigullinn frí í borði, en það er enginn
hægðarleikur að komast inn þar. Ef V
hefur LK þá er óhætt að spila laufinu,
en sé LK hjá A þá er spilið tapað. S
hættir því ekki á að slá út laufi, en í
þess stað slær hann út S2, til þess að
koma A inn. Og nú er A í klípu. Hann
má hvorki spila hjarta né tígli og kem-
ur þvi út með láglauf, en S hleypir því
til LD, og þar með er spilið unnið.
BRTNKA
Einu sinni var bóndi á bæ. Hann
átti brúna meri. Það var einn dag, að
bóndi fór að leita að Brunku og fann
hana ekki. Gekk hann svo lengi, þar
til hann kom að stiga, sem lá upp í
himininn. „Ja, vera má að Brunka hafi
farið hér upp,“ hugsaði hann og labb-
aði upp stigann. Nokkru seinna sá
bóndi hrossatað uppi í stiganum og
þóttist hann þess þá fullviss, að hann
væri á réttri leið. Segir ekki af ferðum
hans, fyr en hann kom upp í himna-
ríki. Þar var fjöldi fólks að flækjast.
Bóndi gengur til sankti Péturs og spyr,
hvort hann hafi ekki séð hana Brunku.
„Jú, hún var áðan hérna austur á mýr-
unum“, sagði Pétur. Bóndi fann nú
Brunku eftir tilvisan Péturs og fór með
hana heim. til sín, og er ekki annars
getið en að þeim hafi gengið vel ofan
stigann. (Þjóðs. Ól. Dav.)
MANNABEIN í
HAFFJARÐAREY
Fyrir fimmtíu árum (sumarið 1905),
komu hingað amerískir vísindamenn
er leyfi höfðu fengið til þess að grafa
upp mannabein í gömlum og aflögðum
kirkjugörðum, þar sem uppblástur var.
Var för þessi farin í þágu mannfræði-
rannsókna og var Vilhjálmur Stefáns-
son, síðar landkönnuður í ferð með
þeim. Þeir grófu aðallega í Haffjarðar-
ey. Þar var kirkja fram að 1563, en
þá lögð niður vegna þess að prestur-
inn og margt sóknarfólk drukknaði á
leið í land. Síðan fór að blása þarna
upp og sáust oft mannabein þar upp
úr sandinum og var verið að tína þau
saman og flytja til kirkju. Nú grófu
vísindamennirnir þarna og er talið að
þeir hafi tekið upp fimm hestburði
af mannabeinum. Voru þau fyrst flutt
til Reykjavíkur og þaðan út með
skipi.
KI.TIKKAN
FRÁ HRAIINÞÚFIIKLAUSTRI
Guðný Stefánsdóttir afasystir mín
kunni margar trölla, drguga og aftur-
göngusögur, og hvernig klukknahring-
ingar væri þénanlegar að fæla slíkan
fans í burtu. Hún hafði og séð þá
klukku, sem fannst í jörðu að yfir-
hvolfdu keraldi í nokkru plássi fyrir
framan Hof í Skagafjarðardölum. —
Skyldi þar áður hafa verið eitt klaust-
ur og eyðilagzt í stóru plágunni 1404.
Veit nú enginn til þessa. Á greindri
klukku stóðu þessi orð: „Vox mea est
bamba, possum depellera Satan“. Það
þýðir: Mitt hljóð er bamba, burt rek
eg satan. Var klukka sú flutt að Goð-
dölum, en nú síðar umsteypt. (Ævisaga
séra Jóns Steingr.)
¥ G 7 6
♦ Á D 3
A K 10 5 4