Lesbók Morgunblaðsins - 26.02.1956, Page 13
glötun. Hann lofaði að láta mig fá
hálfa þóknun í minn hlut.
Nú hröpuðu tekjur mínar úr 3000
Sterlingspundum niður í 600 Ster-
lingspund á ári. Við fluttumst til
tengdaforeldra minna. Þar setti ég
allt á annan endann á morgnana,
er ég var að leita að áfengisflösku,
sem ég hafði falið, en gat ekki
fundið, vegna þess að ég hafði falið
hana of vel og mundi ekki hver
felustaðurinn var.
Við urðum að flytja, og við feng-
um litla íbúð í Kensington. Konan
mín sagði að nú gæfi hún mér
seinasta tækifærið til þess að betra
mig. En ég gat ekki hætt að drekka
og árið 1943 fór hún frá mér, ásamt
börnunum.
★
Nú var ég öðru sinni einstæð-
ingur. Ég helt áfram að drekka og
ætlaði að drekka mig í hel. Um
sex ára skeið lifði ég hörmulegu
lffi undir sífelldri martröð, bragð-
aði stundum ekki mat dögum sam-
an, fekk atvinnu tíma og tíma, að-
eins til þess að geta keypt meira
áfengi. Árið 1949 var ég að því
kominn að drekka mig í hel.
Ég rankaði við mér í spítala.
Læknir laut yfir mig. Hann sagði:
„Þér eruð mjög veikur. En ef þér
viljið einlæglega að yður batni, þá
getum við hjálpað yður“. Þetta var
í fyrsta skipti sem ég heyrði það,
að ofdrykkja væri sjúkdómur. Og
ég óskaði einkis fremur en að lækn-
ast.
Þeir gáfu mér lyf gegn áfengi
og í þrjá daga og þrjár nætur var
ég einn í herbergi og fekk hvorki
mat né drykk. Næstu þrjá daga var
mér gefíð stórt staup af gin á
tveggja stunda fresti, og svo inn-
spýting á eftir. Ég varð hræðilega
veikur í hvert skipti. Og þegar þess-
ari meðferð var lokið, var ekki sjón
að sjá mig. Ég var órakaður, grind-
horaður og illa til fara. Þá var
LESBÓK MORGUNBLABSINS
byrjað að hressa mig við með fjör-
efnum og góðum mat.
Og nú fannst mér að ég mundi
aldrei hafa lyst á áfengi framar. En
læknishjálpin dugði ekki. Það getur
verið að hún dugi fyrir suma, en
ekki fyrir mig. Að vísu hafði ég
viðbjóð á gin lengi á eftir, en
hvorki á viskí né bjór. Og eftir
vikuna var ég orðinn eirðarlaus að
ná í viskí.
Þessi óhugnanlega lækninga
meðferð var þó ekki gagnslaus
fyrir mig. Læknarnir komu mér á
framfæri hjá AA (félagi fyrverandi
drykkjumanna), er ég hafði aldrei
heyrt getið um fyr. Tveir félagar
þess komu að tala við mig. Þeir
sögðu mér að AA væri stofnað af
tveimur áfengissjúklingum í Banda
ríkjunum, og að þessi félagsskapur
hefði komið til Bretlands 1947. Þeir
sögðu mér að félagarnir hjálpuðu
hver öðrum til þess að hætta að
drekka. Og svo gáfu þeir mér bók,
sem ég skyldi lesa.
Þetta hafði lítil áhrif á mig. Bók-
in fannst mér leiðinleg biblíuþvæla,
og ég hafði enga trú á því að
drykkjumenn gæti hjálpað öðrum
til þess að hætta að drekka, aðeins
með því að ganga í félagsskap.
Þó fór ég á fund hjá þeim áður
en ég færi úr spítalanum. Þar var
allt öðru vísi en ég hafði búizt við.
Ég hafði búizt við að sjá þar lörf-
um klæddan hóp drykkjurafta, en
þarna voru þá menn og konur, vel
klætt fólk og virðulegt. Það sat
að kaffidrykkju og menn sögðu
sögur af drykkjuskapar reynslu
sinni, og margir þeirra höfðu ratað
í meiri vandræði en ég. Þeir sögðu
mér blátt áfram, að ekki væri hægt
að lækna ofdrykkjusjúklinga. Sá,
sem einu sinni hefði gerzt of-
drykkjumaður, mætti aldrei bragða
áfengi. Og það yrði ég að gera.
Fyrir drykkjumann er það óbæri-
leg tilhugsun að mega aldrei fram-
ar bragða áfengi. Allt líf hans hef-
r 129
ur stjórnazt af áfengisnautn, og þar
kom ekkert annað til greina.
Hálfhikandi fór ég á i'leiri fundi
hjá þeim. Þar þurfa menn ekki að
ganga undir neina skuldbindingu.
Engin loforð eru tekin af mönnum.
Það er aðeins þetta, að nie^n eiga
að lofa sjálfum sér því, áð drekka
ekki í dag. Gærdagurinn,, með öll-
um sínum hörmungum, kemur ekki
málinu við. Ekki heldur dagurinn
á morgun, því að hann er ókomrnn.
Menn ákveða aðeins með sjálfum
sér að drekka ekki í dag. '
Ég reyndi þetta, og ég'var 'álgáð-
ur í þrjá mánuði. Það var furðu-
legt. Og þá þóttist ég fær' í állán
sjó. Það hefur máske verið af því
að áfengið hafði ekki leikið mig
jafn illa og hina. Ég hafði áldrei
framið neitt afbrot og aldrei verið
í fangelsi. Ég hugsaði sém svo, áð
ég mundi ekki vera áfengissjúk-
lingur.
Ég byrjaði á því að fá mér glas
af sérrí á kvöldin. Það var komið
fram að jólum, kvöldin voru. dimm
og köld og það var ósköp gott að
fá sér viskí áður en maður fór að
sofa. Eftir hálfan mánuð var ég
farinn að „stramma" mig upp á
morgnana, og eftir þrjár vikur var
ég aftur kominn í spítala.
Þegar ég losnaði þaðan fyrirvarð
ég mig svo mikið, að ég þorðf ekki
að fara á fund AA. En ég gerði
vinum mínum boð að finna.Mtúg
seint um kvöld í kaffistofu skammt
frá fundarstað þeirra. Þeir tóku
mér opnum örmum og: minntust
ekkert á hrösun mína. Þeir vöru
alltaf boðnir og búnir til þess að
hjálpa þeim sem misstigu sig.
Tveimur mánuðum seinna mis-
steig ég mig aftur. Gremja og hug-
arangur eru drykkjumanni hættu-
legt og hrekur hann út 1 drykkju-
skap áður en hann veifr af. Og ég
var sárgramur út af því að ég