Lesbók Morgunblaðsins - 17.06.1956, Blaðsíða 15

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
J39
flugíoringjarnir sáu þarna yfir
Carson Sink. En ýmislegt getur
maður látið sér koma til hugar. Það
gat verið ímyndun þeirra að þeir
hefði komizt svo nærri þríhyrnun-
um að þeir hefði séð þar glögglega.
Það er ekki óhugsandi að þetta hafi
verið F-86 flugvélar, sem hefði ver-
ið þarna á flugi án vitundar flug-
stjórnarinnar. Eða höfðu flugfor-
ingjarnir orðið fyrir sjónhverfing-
um?
Það eru hugsanlegar líkur til að
þessar ágizkanir geti verið réttar —
í þessu tilfelli. En eigi að beita
sömu ágizkunum við ýmis önnur
tilfelli, þá verður lítið úr þeim. Hér
er þá önnur saga:
SÍVALNINGUR Á FLUGI
20. jan. 1952, kl. 7,20 að kvöldi
voru tveir liðsforingjar á gangi
eftir götu í herbúðum flughersins
hjá Spokane í' Washingtonríki.
i Skyndilega sáu þeir hvar einhver
hvít-blár sívalningur kom þjótandi
í loftinu frá austri. Þeir staðnæmd-
ust og gáfu þessu nánar gætur,
vegna þess að flugmenn þarna
höfðu að undanförnu þózt sjá mörg
UFO fyrirbæri, og það voru ein-
mitt þessir liðsforingjar, sem höfðu
skrásett og rannsakað alla slíka
fyrirburði.
Þessi fljúgandi hlutur fór hratt
og í jafnri hæð. Þegar hann fór
fram hjá þeim og hvarf til vesturs,
tóku þeir eftir því að á honum var
Iangur blár sporður. Ekkert heyrð-
ist í þessu. Þeir skrifuðu hjá sér
nokkra staði, sem þeir töldu að
hluturinn hefði flogið yfir og hve
lengi hann hefði verið að fara á
milli þeirra. Daginn eftir mældu
þeir svo fjarlægðir milli þessara
staða.
Þegar skýrsla þeirr?. kom til
ATIC, varð mönnum fyrst að ætla
að þeir hefði séð stóran loftstein
En eitt atriði í skýrslu þeirra kvað
þá tilgátu niður. Þegar sýnina bar
fyrir þá, var 6000 feta þykkt skýlag
í lofti og náði niður í 4700 feta
hæð. Og svo lágt fara loftsteinar
ekki. Annað var einnig furðulegt.
Ef þessi hlutur hefði verið rétt
neðan við skýin, mundi hann hafa
verið'í svo sem 10.000 feta fjar-
lægð frá þeim, en þá átti hraði
hans að hafa verið rúmlega 22.000
km á klukkustund miðað við mæl-
ingarnar. Hér gat ekki verið um
þrýstiloftsflugvél að ræoa, því að
ekkert heyrðist í henni. Ekki gat
heldur verið um kastljós að ræða,
því að engin kastljós voru. á stöð-
inni. Það gat ekki verið skýspeglun-
af bílljósi, því að slíkt endurkast
hefir allt annan lit en þeir lýstu.
Þegar þeir voru spurðir um þetta,
kváðust þeir hafa séð þess háttar
Ijósbrot í skýum hundrað sinn-
um, en þetta hefði ekki verið ljós-
brot. Og hér við situr. Enginn veit
hvað þeir hafa séð. Þetta fyrirbæri
liggur með öðrum sem merkt eru
„Óþekkt“.
Þessar tvær frásagnir eru gott
sýnishorn af hundruðum annara
frásagna, sem skipað hefir verið í
sama flokk.
8KÁLARÆÐA
FRANCIS MEYNELL, nafnkunnur
pretitlistarmaður og stofnandi „None-
such Press“, fór einu sinni til Ameríku
og þar aetluðu svartlistarmenn að halda
honum veglegt samsæti. Það átti að
vera í New York, en menn komu þang-
að langar leiðir til þess að hlusta á
hann. Meynell ákvað því að vanda
ræðu sína mjög, og til veizlunnar fór
hann með 16 síða vélritaða ræðu.
Rockwell Kent var veizlustjóri. Fyrst
var svo drukkið „hanastél“ og síðan
kom viskí og varð mönnum svo taf-
samt að fást við þetta, að þessi undir-
búningur tók tveimur klukkustundum
lengri tíma, en ráð hafði verið fyrir
gert, og voru þá margir þegar fallnir
í valinn. Meynell var allóstöðugur á
fótunum er hann reis upp til að halda
ræðu sína, og hann gleymdi alveg skrif-
uðu blöðunum, sem hann hafði í vasa
sínum. í þess stað sagði hann eftir-
farandi sögu:
— Það var á dögum Nerós keisara,
þegar allir sportunnendur í Róm
streymdu til Colosseum á hverjum
laugardegi (og stundum einnig á
sunnudögum) til þess að sjá kristnum
mönnum kastað fyrir ljónin. Þá var
þarna einn fangi, sem hafði lengi leik-
ið á yfirvöldin áður en þeim tókst
að handsama hann, og nú átti að launa
honum lambið grá. Neró valdi úr öll
grimmustu ljónin og lét svelta þau í
heila viku áður en þeim væri hleypt
á manninn.
Og svo rann upp sá laugardagur, er
þetta átti fram að fara. Áttatíu þús-
undir manna streymdu á staðinn, og
þó var þar enginn blaðamaður með.
Kristni maðurinn stóð á.miðju svæð-
inu, rólegur og ókvíðinn. Nú var fyrsta
Ijóninu sleppt út. Það stökk rakleitt að
fórnarlambinu og áhorfendur stóðu á
öndinni. En þá skeði þetta furðulega.
Kristni maðurinn beygði sig niður að
Ijóninu og hvíslaði einhverju í eyra
þess. Ljónið lagði þá halann milli fóta
sér og fór sneipt út af sviðinu. Og
þannig fór um sex þessi gráðugu og
grimmu skógardýr, hvert eftir annað.
Ahorfendur ókyrrðust og heimtuðu að
fá peninga sína aftur. Nero var furðu
lostinn. Hann lét kalla kristna mann-
inn til sín og sagði við hann: „Ef þú
vilt segja mér hvernig þú fórst að
því að hræða ljónin, þá skal eg gefa
þér frelsi“. — „Þetta var ákaflega ein-
falt, Neró“, sagði sá kristni, „eg hvísl-
aði aðeins að þeim: Mundu eftir því
að ætlazt er til að þú haldir ræðu eftir
máltíðina!"
Morguninn eftir hafði Meýnell sam-
vizkubit út af því að hafa sagt þessa
sögu. Hann lét þá prenta ræðu þá,
er hann hafði ætlað að halda, og sendi
hana hverjum manni, sem hafði verið
í veizlunni. Þessar sérprentanir eru nú
seldar dýrum dómum.
<L^''Ö®®®<5^_5
Einu sinni var verið að deila um hver
hefði fundið upp sekkjapípumar. íri
var þar nærstaddur og sagði: — Ég
get sagt ykkur það. Við fundum þær
upp í fornöld og seldum Skotum þær
af hrekk, en Skotar hafa ekki uppgötv-
að hrekkinn enn.