Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1957, Side 2

518
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
honum þar og drukknuðu allir há-
setarnir fimm, en Jón formaður
komst á kjöl. Brimið fleygði bátn-
um á sker og mölbraut hann, en
einhvernveginn flaut Jón á einu
flakinu í land og gat skriðið upp
úr fjörunni.
Nesið, þar sem báturinn fórst,
heitir Húnsnes og er utarlega á
Skaga austanverðum. Næsti bær
þar við er Neðranes og er þangað
um 20 mínútna gangur frá sjó, en
lengra uppi undir heiðinni er Efra-
nes og er um 20 mínútna gangur
milli bæanna. Næstu bæir fyrir
innan á ströndinni eru Malland og
Keta og er þangað rúmlega helm-
ingi lengri leið en að Neðranesi.
En næstu bæir utar á ströndinni
eru Kelduvík og Þangskáli og er
álíka langt þangað.
Um þessar mundir bjuggu á
Neðranesi hjónin Einar Halldórs-
son og Herþrúður Þorbjarnardótt-
ir. Þau áttu nokkur börn ung. Á
Efranesi bjó Jón Árnason og átti
uppkominn pilt, er Árni hét. Á
Maliandi var tvíbýli. Hét annar
bóndinn Bjarni Högnason en hinn
Snorri Sveinsson. Á Ketu var
einnig tvíbýli og bjuggu þar Guð-
mundur Eiríksson og Jón Jónsson
og voru báðir hreppstjórar. í
Kelduvík bjó sá bóndi er Ólafur
Jónsson hét.
4
ÞÁ ER ÞAR til að taka, að á
þriðiudagskvöldið 12. sept. kom
Árn Jónsson að Neðranesi, að
finna Einar. Höfðu þeir róið dag-
inn áður, en ekki getað gengið nógu
vel frá bátnum, er í land kom, og
vildi Árni nú fá Einar með sér nið-
ur að sjó til að setja bátinn. Var
Einar þá ekki heima, því að hann
var ekki kominn af engjum. Árni
hitti Herþrúði húsfreyu að máli og
sagði henni erindi sitt, en úr því
að Einar væri ekki heima, kvaðst
hann mundu ríða inn að Ketu fyrst,
því að hann ætti þangað erindi.
en bað hana að segja Einari að
hann skyldi búinn til iarar með
sér, er hann kæmi aftur.
Reið Árni svo inn að Ketu og
dvaldist þar um hríð. Einar kom
heim skömmu síðar og beið Árna
um stund. En er hann kom ekki,
hugði Einar að hann mundi hafa
farið niður að lendingunni, og helt
því á stað niður að sjó. Var þá
enn dagskíma á vesturlofti er hann
lagði á stað, en orðið skuggsýnt er
hann kom í fjöruna. Ekki var Árm
þar fyrir.
Einar byrjaði nú á því, að ganga
niður fyrir bátinn og alveg niður
í flæðarmál að leita að hlunnun-
um, sem þeir höfðu sett bátinn á
daginn áður, en ekki haft dug í
sér til að bjarga. Gruflaði hann
eftir þeim þar í þarabrúkinu og
fann þá, en auk þess fann hann
þar brot úr báti. Var það um hálí
alin af borðstokki með þolli og
hekk þar við brot úr síðunni.
Ekki er að sjá að hanli hafi kippt
sér upp við þetta. Beið hann svo
nokkra stund þarna, og rölti svo
heim og fór þá götu, er þeir voru
vanir að ganga til sjávar, og hafði
líka gengið hana niður að sjón-
um.
Skömmu eftir að hann var heim
kommn, kom Árni þar. Náði Einar
sér þá í hest og fóru þeir báðir
ríðandi niður að sjó. Fór Ámi fyr-
ir og var nokkuð á undan. Riðu
þeir nú aðra leið en sjávargötuna
og nokkru sunnar og niður af sjáv-
arbakkanum eftir lág nokkurri eða
dokk. Reið Einar létt tölt, en er
hann kom í dokkina, stakk hestur
hans skyndilega við fótum og vildi
ekki fram ganga. Þó gat Einar
sveigt hann niður í fjöruna og
þangað er báturinn var. Settu þeir
Árni svo bátinn, en að því búnu
sagði Einar:
„Varztu var við nokkur venju-
brigði á færleik þínum, þegar þú
reiðst hér niðureftir?"
„Já, heldur þótti mér það“, svar-
aði Árni. „Hesturinn fældist undir
mér svo að við lá að eg felli af
baki“.
„Hvar var það?“ spurði Einar.
„Hérna uppi í dokkinni".
„Nú, það hefir þá verið á sama
stað og eg varð var við venjubrigði
á mínum færleik“, sagði Einar.
„Viltu nokkuð grenslast eftir því
hvað þetta muni verið hafa, eða
hvernig á þessu stendur?"
„Eg er góður með það“, svaraði
Árni.
„Eg fer ekki með þér“, svaraði
Einar, „því að eg hefi ekki hug-
dirfsku til þess. Alls staðar geta
verið vofur á náttarþeli, og enginn
veit hvað fyrir hittir í myrkri. Og
áreiðanlega er eitthvað óhreint
þarna í dokkinni. Væri nær að
skyggnast eftir þessu á björtum
degi“.
Og svo útmálaði hann fyrir Árna
ógnir myrkursins og hvernig alls
konar vofur og draugar væri þá á
ferð, einkum nærri sjó, og var að
þangað til Árni þorði ekki heldur
að fara um dokkina. Riðu þeir svo
rinda nokkurn upp úr fjörunni. Þá
sagði Einar:
„Eg teymdi hest með mér hérna
niður á bakkana í kvöld. Það getur
svo sem vel verið að hann hafi
lagsc afvelta í dokkinni og hestarn-
ir orðið hræddir við hann. Eg ætla
að athuga þetta í fyrramálið“.
Árni hvatti hann til þess og
bauðst til að koma þá með honum.
Skömmu áður en þeir komu heim
að Neðranesi, sagði Einar upp úr
eins manns hljóði:
„Einhvers staðar nefir nýbrotnað
skip, því að eg fann brot úr skipi
í fjörunni í kvöld, er eg fór þang-
að í fyrra sinn“.
Síðan skildu þeir og fór hvor
heim til sín.
4
*
I