Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1957, Síða 3

LESBÖK MORGUNBLAÐSINS
519
MORGUNINN eftir beið Árni
heima í Efranesi fram undir há-
degi, því að hann átti von á því
að Einar mundi senda til sín og
biðja sig að koma í fjöru með sér
og vita hvort nokkuð fleira hefði
rekið. En enginn kom, því að Ein-
ar hafði farið upp í heiði á engjar
í býtið um morguninn. Og svo fór
Árni líka á engjar.
Áður en Einar færi að heiman
um morguninn, skipaði hann syni
sínum 11 ára gömlum að fara nið-
ur að sjó og sækja hestinn, er hann
hafði skilið eftir kvöldið áður, og
koma með hann fram á fjall til
sín um daginn. Þegar nokkuð var
komið fram á dag, fór drengurinn
þessa sendiferð og gekk niður lág-
ina, sem þeir Einar höfðu riðið
kvöldið áður. Og þar í láginni sá
hann mann nokkurn liggjandi, og
ekki fyrr en hann var alveg að
honum kominn. Trylltist drengur-
inn af hræðslu við þetta, gleymdi
hestinum, en tók til fótanna og
hljóp heim. Sagði hann móður sinni
með andköfum frá því, sem hann
hafði séð.
Herþrúður gekk þá með drengn-
um niður að sjó og sá manninn.
Hafði hann þá risið upp við aln-
boga. Ekki fór hún til hans, held-
ur laumaðist á bak við hól, svo
að hann sæi sig ekki, náði í hest-
inn og fór heim með hann. Sagði
svo Ólafur í Kelduvík, að Einar
hefði sagt við sig síðar, er um þetta
var rætt: „Ekki er kona mín svo
miskunnarlaus ,að hún hefði ekki
hjáipað manninum, ef hún hefði
þorað, eða annars getað fyrir
hræðslusakir til hans komið“.
Þegar heim kom, sendi Herþrúð-
ur drenginn á engjar til föður síns
með þessar fréttir og bað að hann
kæmi heim hið fyrsta.
Það var nær miðaftni en nóni
er drengurinn kom á engjarnar og
sagði tíðindin. Einar fór þá til
Árna Jónssonar, sem var að heya
V
í flóanum þar skammt frá, sagði
honum hvað fyrir hefði komið og
bað hann blessaðan að koma með
sér niður að sjó og vitja um mann-
inn. Brást Árni vel við því og
fór með honum. En ekki fannst
Einari liggja mjög mikið á, því að
hann gaf sér nú tíma til þess að
binda hey upp á tvo hesta, svo
hann gæti flutt það heim með sér
í leiðinni. Fyrir þetta urðu þeir
að ganga alla leið. Með heyið fóru
þeir heim að Neðranesi og lögðu
svo á stað gangandi niður að sjó.
Rákust þeir þá brátt á manninn.
Lá hann nú á klapparholti fyrir
ofan dokkina, um miðja vegu milli
sjávar og bæar. Hafði hann þá
skriðið meðal bæarleið.
Veður var kalt og svo hvasst að
illt var að tala saman. En Einar
vék sér þó þegar að manninum og
sagði:
„Sæll vertu, maður!“
Heyrðist honum þá ekki betur
en maðurinn svaraði: „Guð blessi
þig!“
„Hvað fyrir mann ertu?“ spurði
Einar.
„Úr Grimsey“, svaraði hann.
„Varstu með marga menn?“
spurði Einar.
„Við sjötta mann“, svaraði hann.
„Varstu formaður?" spurði Ein-
ar og játaði hann því.
„Meinarðu að mennirnir hafi lífs
af komizt?“ spurði Einar.
„Ónei“, sagði hann.
„Hvað heitirðu?" spurði Einar.
Hann kvaðst Jón heita.
„Ertu giftur maður?“ spurði Ein-
ar og játaði hann því.
Þarna var þá kominn Jón bóndi
í Syðri Grenivík í Grímsey, stór-
slasaður eftir hildarleik sinn við
brimið og örmagna af hungri og
kulda. Sagði hann þeim nú hrak-
fallasögu sína, eins og frá henni
hefir verið skýrt hér að upphafi.
Kvað hann sig hafa borið þarna
að landi á þriðjudagsmorgun og
Hér sést slysstaðurinn Húnsnes og
næstu bæir til beggja handa.
hafa nú legið ósjálfbjarga í þrjú
dægur, því að nú var komið mið-
vikudagskvöld.
Þá spurði Árni hvort hann hefði
orðið var við nokkra mannaferð
þar niður undir sjónum í gær-
kvöldi, og kvað hann nei við því.
En þá um daginn kvaðst hann hafa
séð tvö börn og kallað á þau, en
þau hefðu ekki gengt sér. Greip
Einar þá fram í:
„Þau voru bæði óvitar“.
Þetta höfðu þá verið börn Ein-
ars og höfðu farið af forvitni nið-
ur eftir að sjá þennan furðumann.
En Jón hafði síðan dregið sig í þá
átt er hann sá þau fara og var þess
vegna kominn hálfa leið heim að
Neðranesi þegar þeir Árni og Ein-
ar komu til hans.
Þá spurði Árni hvort hann væri
nokkuð laskaður.
„Já“, svaraði hann, „og mest þó
yfir um mig. Og eg bið ykkur í
guðs nafni að hjálpa mér til
mannabyggða þar sem skemmst er,
því að eg er nær dauða en lífi“
I