Lesbók Morgunblaðsins - 13.10.1957, Side 4
520
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
„Hvemig á eg að fara að því?“
sagði þá Einar. „Eg er hestlaus og
ekki get eg borið þig! Við Árni
verðum fyrst að sækja hest“.
Þá sagði Árni: „Eg vil að við
flytjum hann heim til þín, því að
þangað er skemmst“.
„Eg er ekki fær um að veita hon-
um neina hjálp“, sagði Einar,
„hvorki til fata né matar, því að
mitt heimili er svo bágstatt”.
Þá sagði Jón: „Það er sama hvað
eg fæ að borða og þótt það sé ekki
nema svo sem mjólkurmörk, þá
kann það að bjarga mér“.
£
ÞEIR lögðu nú á stað að sækja
hestinn.
Hugsunarleysið ríður ekki við
einteyming. Fyrst gefur Einar sér
tíma til þess að binda votaband,
þótt hann viti að maður er í hættu
staddur. Þeir flytja heyið heim á
tún og skilja hestana þar eftir, en
fara fótgangandi að vitja um
manninn. Veður er hvasst og kalt
og þeir sjá að hann er nær dauða
en lífi. Samt byrja þeir á því að
spyrja hann spjörunum úr, þar
sem hann liggur á bersvæðismel
Og síðan fara þeir báðir frá hon-
um til þess að sækja hest heim að
Neðranesi.
Hestur Árna stóð þar í hlaðinu.
Þeir byrja á því að leggja á hann
reiðing með klyfbera. Enn einn
vottur um hugsunarleysið, eða
heldu þeir að betur mundi um
manninn fara á klyfbera en í
hn? eða á þófa?
Það barst í tal þar heima, að
Jón yrði þangað fluttur, en Her-
þrúður aftók það með öllu. Einar
minntist þess þá, að Jón hafði tal-
að um að mörk af mjólk mundi
hressa sig, og bað því konu sína
að mjólka kúna, og hafði síðan
mjólkurmörk með sér. Heldu þeir
ivo þangað sem Jón lá og drakk
haan mjólkina með hvíldum. Hann
var bæði berhöfðaður og berhend-
ur og tók Einar því af sér hettu
sína og vetlinga og lét á hann. Síð-
an lyftu þeir honum á bak hest-
inum og létu hann sitja karlvega
fyrir aftan klakkana og gerðu hon-
um ístöð úr reipum. Var Einar
einráðinn í því að flytja hann inn
að Mallandi og þóttist Árni ekki
geta neitt við það ráðið.
Inn að Mallandi er langur vegur
og var hann illur yfirferðar um
þær mundir. Veðrið lægði ekki og
nú var farið að dimma. Þeir skipt-
ust á um að teyma hestinn og styðja
Jón á baki.
Er þeir höfðu gengið þannig
nokkra hríð, spurði Jón hvort þeir
gæti ekki gefið sér eitthvað að
drekka. En það gátu þeir ekki. Var
svo enn haldið áfram um stund.
Þá spurði Jón hvort enn væri langt
til mannabyggða. Voru þeir þá
komnir inn að Mallandsskarði, og
eftir það mælti hann ekki neitt.
Að Mallandi komu þeir um dag-
seturs skeið. Sagði Einar seinna að
Jón mundi þá enn hafa verið lif-
andi, því að hann hefði stunið. En
er þeir tóku hann af baki, sagði
Einar að sér hefði virzt líða yfir
hann. Settist Einar þá undir herð-
ar hans og bar nú heimafólk að.
Kona Snorra kom með einhvern
drykk og reyndu þau að dreypa á
Jón, „og vissi eg ei betur en hon-
um niður rynni“, sagði Einar síð-
an, „þar eg sá það ei ganga út af
vitum eða munni hans“ Þá bænd-
urna Bjarna og Snorra bar nú
þarna að og sáu þeir ekkert lífs-
mark með Jóni. Sagði Snorri að
Einar hefði verið að bera sig að
dreypa á hann, en sagt þó:
„Honum rennur ekki niður, þvi
að hann er kominn í guðsfrið!"
Bjarni rauk þá út í skemmu sem
hann átti og fór að taka þar til,
svo að hægt væri að koma líkinu
þar fyrir. Var Jón svo borinn inn í
skemmuna og færður úr utanhafn-
arfötum, en það var skinnstakkur,
kot og buxur. Var þá athugað
hvort nokkurt lífsmark leyndist
með honum, en það reyndist ekki
vera. Var hann svo lagður til eftir
venju, og síðan fóru þeir Árni og
Einar heim. En áður en þeir færi,
skoraði Snorri bóndi á Einar að
fara þegar með morgni niður að
sjó og vita hvort hann rækist ekki
á lík þeirra, sem fórust.
Fyrir sólarupprás næsta morg-
un (fimmtudag) fór Bjarni Högna-
son inn að Ketu að tilkynna þeim
hreppstjórunum þennan atburð, og
bað þá að hjálpa sér að koma lík-
inu til kirkju. Brugðu þeir skjótt
við og fóru út að Mallandi. Var
þá búið um líkið og gaf Guðrún
Jónsdóttir húsfreya klút af „góðu
og hreinu líni“ til þess að breiða
yfir ásjónu þess. Fluttu þeir svo
líkið heim í kirkjuna á Ketu, og
fannst öllum mikið um þennan at-
burð.
Þá hóf Jón Jónsson hreppstjóri
máls á því, að sér þætti nauðsyn
til bera að gengið væri á fjörur og
leitað, og fellust hinir á það. Lögðu
þeir svo fjórir á stað, og fóru nið-
ur að sjónum þar sem þeir komust
fyrst niður vegna bjarganna. Heldu
þeir svo út með fjörunum, ríðandi
og gangandi, langleiðina út að
Húnsnesi, en urðu einkis vísari. Þá
skildi Jón Jónsson við þá og reið
heim að Neðranesi til þess að fá
Einar með í leitina, ef hann skyldi
vera heima. Hitti Jón hann úti á
túni og spurði hvort hann hefði
nokkuð farið niður að sjó um
morguninn, en Einar kvaðst ekki
hafa þorað það, hann hefði ekki
hugrekki til þess að leita einsam-
all. Ekki hafði hann þó neitt á móti
því að fara með Jóni.
Nú er að segja af þeim hinum
þremur, að þeir heldu áfram leit-
inni allt út á Húnsnes að sunnan-
verðu. Þar fundu þeir þá fyrst tvö
lík saman í flæðarmáli. Þarna var
4
/