Lesbók Morgunblaðsins - 20.10.1957, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
537
KVÖLDSTUND HJÁ NÁGRANNA
Árni Óla:
RÆTT UM DULARFULL FYRIRBRIGÐI
NÁGRANNI minni heitir Magnús
Guðjónsson. Hann er fæddur og
upp alinn á Stokkseyri. Faðir hans,
Guðjón Pálsson, var Rangæingur
að ætt, frá Arngeirsstöðum í
Fljótshlíð. Hann fluttist til Stokks-
eyrar og bjó þar fyrst á Grjótlæk,
en reisti sér nýbýlið Bakkagerði
árið 1904 og bjó þar lengi. Hann
var merkilegur maður fyrir dul-
ræna hæfileika sína.
Eitt kvöld er við Magnús sátum
saman, barst í tal þetta, sem al-
mennt er kallað dularfull fyrir-
brigði, og sagði hann mér þá frá
ýmsu, er gerzt hafði meðan hann
var enn í foreldrahúsum. Eg fekk
leyfi hans til þess að birta sumt
af þessu og hérna koma sögurnar,
eins og hann sagði mér þær:
Bibliusögurnar
Sagan hefst seinasta veturinn
sem elzta systir mín, Steinunn Sig-
ríður, var í barnaskólanum. Hún
hafði þann sið í hvert sinn er hún
kom heim úr skólanum, að hún tók
frá þær bækur, sem hún þurfti að
lesa fyrir næsta dag, og stakk þeirn
undir koddann í rúminu sínu. Þar
gekk hún svo að þeim þegar kveikt
hafði verið og las í þeim um kvöld-
ið. —
Nú var það eitt kvöld um miðj-
an desember að hún kom heim úr
skólanum og tók frá þær bækur,
sem hún þurfti að lesa um kvöldið
og stakk þeim undir koddann sino
að venju. Þar á meðal voru biblíu-
sögur. En hegar kveikt var og hún
ætlaði að taka til bókanna, voru
biblíusögurnar horfnar og fann hún
þær hvergi. Einhver helt að hún
mundi hafa gleymt að setja þær
undir koddann og var svo leitað
alls staðar þar sem mönnum kom
til hugar, á hyllum og í bókaskáp
og seinast var rifið upp úr öllum
rúmunum. En hvergi fundust
biblíusögurnar.
Þegar þessi leit stóð sem hæst,
kom faðir okkar inn og spurði
hvað um væri að vera. Honum var
sagt frá hvarfi bókarinnar. Þá bað
hann þess að leitinni væri hætt,
hún mundi ekki bera neinn árang-
ur, en bókin mundi skila sér!
Systir mín var í öngum sínum
út af því að geta ekki lært það,
sem henni hafði verið sett fyrir,
en við það varð nú að sitja. Svo
liðu tveir dagar og ekki fannst
bókin. Á þriðja degi er systir mín
kom heim úr skólanum settist hún
hnuggin á rúm sitt, því að daginn
eftir átti að vera kennslustund í
biblíusögum í skólanum, og hún
kveið óskaplega fyrir því að koma
þangað án þess að nafa lesið það
sem sett var fyrir. Sat hún svo
þarna allan rökkurtímann og var
ekki mönnum sinnandi. En um ieið
og ljósið var kveikt, varð henni
litið útundan sér. Og hvað sér hún
þá? Biblíusögurnar, sem standa út
undan koddanum í rúmi hennar!
Gerðist nú ekkert tíðinda fyrr en
næsta vetur í sama mund. Guðrún
systir mín var þá í efsta beKk
barnaskólans og hafði erft skóla-
bækur systur sinnar, þar á meðal
biblíusögurnar. Er ekki að orð-
lengja það, að henni hvarf bókin
á sama hátt og áður, og fannst ekki
þótt leitað væri. En nú var ekki
leitað jafn vandlega og áður, því
að við trúðum því, sem pabbi sagði,
að bókin mundi skila sér. Og það
varð aftur á þriðja degi með sama
hætti og fyrr.
Svo líður eitt ár. Þá hafði eg
erft biblíusögurnar og geymdi þær
með öðrum skólabókum á hyllu
uppi yfir rúminu mínu. Eitt kvöld-
ið, um miðjan desember, ætlaði eg
að grípa til þeirra, en þá voru þær
horfnar. Leitað var um alla bað-
stofuna, en þó ekki mjög vandlega,
því að verið gat, að eg hefði gleymt
bókinni í skólapúltinu. Daginn eft-
ir kom nú samt í ljós að svo var
ekki, bókin var ekki í skólanum.
Þriðja kvöldið frá hvarfi bók-
arinnar vorum við krakkarnir að
leika okkur í myrkri fram í bæ,
mig minnir að við værum í felu-
leik. Og eitt sinn er á milli varð
og við stóðum öll í ganginum og
vorum að tala um hvað við ættum
að gera næst, þá er einhverju
stungið í lófa minn. Þarna var
niðamyrkur og hefði ekkert krakk-
anna getað gert það. Eg tók við
og fann að þetta var bók. Hljóp
eg þá inn til þess að sjá hvaða
bók þetta væri. Þetta voru þá
biblíusögurnar, sem horfið höfðu
fyrir þremur kvöldum.
Enga skýringu veit eg á þessu,
en einkennilegt er að þetta skyldi
koma fyrir þrjú ár í röð, alltaf á
sama tímá, og að bókin skyldi jafn-
•an koma í leitirnar þremur sólar-