Lesbók Morgunblaðsins - 20.10.1957, Blaðsíða 6

538
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
hringum eftir að hún hvarf. Þess
skal getið, að biblíusögurnar hurfu
ekki eftir þetta.
Öllum þóttu þessi atvik óskiljan-
leg og næsta undarleg, nema
pabba. Það var engu h'kara en að
hann vissi hvað af bókinni hefði
orðið og að hún mundi koma aft-
ur eftir stuttan tíma. Við trúðum
því, sem hann sagði, enda var okk-
ur kunnugt um að hann vissi fleira
en honum var sagt og sá ýmislegt,
sem aðrir sáu ekki.
Fjarsýni eða dulskyggni
Aldrei fórum við bömin svo að
heiman, að það væri ekki eins og
pabbi fylgdist alveg með ferðum
okkar, hvernig okkur gekk og
hvenær við mundum koma heim.
Það var haustið 1918 að eg fór
til Reykjavíkur ásamt þremur
mönnum að austan. Var sæmilegt
veður þegar við lögðum á stað, en
þó varaði pabbi okkur við því að
leggja á Hellisheiði þann dag.
Þegar við komum að Kotströnd
hvíldum við okkur þar. Var þá
veður orðið þungbúið og vorum
við að bræða það með okkur hvort
lengra skyldi haldið. En þar sem
við vorum allir á bezta skeiði,
þótti okkur hálfskammarlegt að
beiðast gistingar um miðjan dag.
Varð það svo úr að við heldum
áfram og hugðumst ná til Kolvið-
arhóls um kvöldið. Var klukkan
um fjögur er við fórum frá Kot-
strönd, en áður höfðum við símað
til Kolviðarhóls og látið vita að
okkar væri þangað von um kvöld-
ið, og eins höfðum við símað
heim og sagt frá því að við ætluð-
um að fara yfir heiðina um dag-
inn.
Segir nú ekki af ferðum okkar
fyrr en við komum á Kambabrún.
Þá var skollinn á þreifandi bylur
með hörkufrosti. Ráðguðumst við
nú um hvað gera skyldi, hvoft
við ættum að snúa aftur, eða halda
áfram þótt útlitið væri ískyggilegt.
Gangandi menn eru jafnan frá-
bitnir því að snúa aftur og gera
að engu það erfiði, er þeir hafa
haft af því að komast örðugan veg-
arkafla, og það varð því úr að við
heldum áfram. Treystum við því
að við mundum ekki villast, því að
við gætum rakið okkur meðfram
símastaurunum á heiðinni.
Okkur gekk vel að finna fyrsta
símastaurinn og skiptumst við svo
á að ganga milli þeirra, en hinir
komu í slóðina, þegar næsti staur
var fundinn. Nú var komið myrk-
ur og veðrið harðnaði alltaf og
ófærð jókst. Höfðum við veðrið
í fangið og sóttist seint. Urðum
við að gæta þess að missa ekki
út í veðrið þann er fyrstur fór í
leit að næsta símastaur. Áfram
miðaði þó jafnt og þétt, en ekki
náðum við Kolviðarhóli fyrr en
kl. 4—5 um morguninn. Var fólkið
þar orðið mjög hrætt um okkur.
En nú víkur sögunni heim á
Stokkseyri. Þar var fólki ekki rótt
út af því að við skyidum hafa lagt
á heiðina í þessu manndrápsveðri.
Engar fréttir bárust af okkur um
kvöldið og mamma var svo hrædd,
að hún gat ekki sofnað. Pabbi vakti
með henni, en var alltaf rólegur.
Það var engu líkara en að hann
sæi til ferða okkar, því að hann
var öðru hvoru að segja mömmu
frá því, að okkur gengi sæmilega
og værum við nú staddir á þessum
og þessum stað, sem hann tiltók,
en hann var allra manna kunnug-
astur á heiðinni, hafði verið þar
í vegavinnu, og þekkti hverja mis-
hæð og hverja bugðu á veginum.
Og einmitt á þeirri stund, er við
komum í hlaðið á Kolviðarhóli,
sagði hann við mömmu að nú
mætti hún vera alveg róleg og
áhyggjulaus, því að nú værum við
komnir að Hólnum.
Það kom síðar í ljós að á tíman-
um skakkaði ekki mínútu, hann
hafði sagt mömmu frá þessu ein-
mitt á þeirri stund er við gerðum
vart við okkur á Hólnum.
Þegar við komum til Reykja-
víkur var spanska veikin þar í
algleymingi og veiktust tveir
ferðafélagarnir og urðu eftir. En
við lögðum tveir á stað heimleið-
is. Var veður gott um morguninn
og hlupum við við fót upp að Lög-
bergi. Þar ætluðum við að fá okk-
ur kaffi, en um leið og eg settist,
var sem þyrmdi yfir mig. Þóttist
eg þá vita að ég hefði fengið veik-
ina og vildi halda áfram. Á Kol-
viðarhóli töfðum við eitthvað lítið
og fórum svo upp skarðið og gamla
veginn. Þar var mikil ófærð og
urðum við að skiptast á að ganga
á undan og troða snjóinn. Var eg
orðinn uppgefinn er við náðum að
Gljúfurárholti, og hafði ferðin
sózt seint. Þarna var okkur tekið
afbragðs vel, eins og vant var, og
fengum þar beztu veitingar, svo að
eg hresstist svo mikið að ég vildi
komast heim um kvöldið.
Pabbi var heima og fylgdist al-
veg með ferðalagi okkar og sagði
mömmu hvað eftir annað frá því
hvar við værum þá staddir og
hvernig okkur liði. Sá hann að mér
leið eitthvað illa. Og þegar komið
var langt fram á kvöldvöku, spyr
mamma hvort hann haldi að eg
muni komast heim um kvöldið.
Svaraði hann þá: „Já, hann kemur
hérna inn á baðstofugólfið klukk-
an 12“. Og það varð, klukkan var
nákvæmlega 12 þegar eg gekk í
baðstofuna. Var eg þá með 40 stiga
hita og lá síðan rúmfastur í sex
vikur.
Ekki er mér vel ljóst hvernig
þessari dulskyggni pabba var var-
ið, en það mun hafa verið líkt og
hann sæi okkur tilsýndar og um-
hverfið þar sem við vorum. Sat
hann þá á rúmi sínu þögull og
horfði í gaupnir sér. Var engu
líkara en að hann fylgdist með