Lesbók Morgunblaðsins - 08.12.1957, Qupperneq 5
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
649
skepna (líklega spendýr) eins og
þeir á Deadalus sáu forðum.
í fyrri heimsstyrjöldinni komst
þýzkui kafbátur (U-28) í kynni
við sæskrímsl á einkennilegan hátt.
Kafbátsforinginn, Freiherr von
Forstner, taldi þó rétt að halda
ekki þeirri sögu á loft. En eftir
stríðið voru öll blöð álfunnar full
með frásagnir af skrímslinu í Loch
Ness, og þá birti hann frásögn sína,
en hún er á þessa leið:
— 30. júlí 1915 skutum við í kaf
enska skipið Iberian í norðanverðu
Atlantshafi. Skipið sökk þegar.
Eftir nokkra stund varð sprenging
í því neðansjávar. Ekki vissum vér
hve djúpt það var þá komið, en
áreiðanlega hefir dýpið verið um
1000 metrar. Braki úr skipinu
skaut upp úr sjónum, og þar inn
á milli var sæskrímsl nokkurt, sem
engdist mjög sundur og saman.
Það hefir flogið 20—30 metra upp
úr sjónym. Vér stóðum þá sex á
stjórnpalli og virtum fyrir oss þessa
furðusýn. Því miður gátum vér
ekki tekið mynd af skrímslinu, því
að það var aftur komið í sjóinn eft-
ir 10—15 sekúndur. Það hefir ver-
ið um 20 metra langt. líktist nokk-
uð gríðarstórum krókódíl, og var
með fjögur stór bægsli og trjónu-
myndað höfuð.-----------
Þegar farið var að rengja þetta,
sagði von Forstner, að þetta hafi
hann séð og „hann vildi ekki draga
einn meter af lengd dýrsins“.
Rétt fyrir hádegi 30. desember
1947 rakst skipið Santa Clara á
sæskrímsl um 118 sjómílur austur
af Cape Lookout í N.-Carolina,
Bandaríkjunum. Skipstjórinn, J.
Fordan, skýrði frá þessu og birti
Associated Press frásögn hans.
Hún var á þessa leið:
— Þriðji stýrimaður, John Axel-
son, sá allt í einu líkt og slöngu-
haus upp úr sjónum um 30 fet
framan við kinnung skipsins á
stjórnborða. Hann rak upp undr-
unaróp og þá sáu hinir tveir stýri-
mennirnir það um leið og skipið
rakst á það og að það barst svo
aftur með skipinu. Hausinn á þess-
ari skepnu virtist vera um 2 fet
í þvermál og 5 fet á lengd. Háls-
inn vai sívalur og búkurinn og um
3 fet í þvermál. Þegar skrímslið
flaut aftur með skipinu, mátti sjá
að sjórinn umhverfis það var rauð-
ur. Það sem sást af skepnunni var
um 35 fet á lengd. Rauði liturinn
á sjónum mun hafa verið blóð, því
að skipið hefir sneitt ófreskjuna
sundur í tvennt. Frá því að skepn-
an sást og þangað til hún hvarf
aftan við skipið, barðist hún um
eins og hún væri tryllt. Hún var
dökkbrún á lit og gljáði á hana.
Engir uggar eða bægsli voru á
henni.
Snemma á árinu 1955 var vél-
bátur á veiðum um 20 sjómílur
út af Walvis Bay. Sáu fiskimenn
þá ólgu mikla í sjónum skammt
frá sér, og rétt á eftir skaut þar
upp skepnu er teygði sig um 5 fet
upp i loftið og voru á henni „horn
og stiklar". Síðan hvarf hún.
Fóik sem var á baðströndinni
Hout Bay í Suður Afríku í júlí
1955, sá skyndilega ólgu mikla
skammt undan landi, og síðan rak
einhver skepna hausinn þar upp
úr sjónum, um f jögur fet, og hvarf
svo aftur. Sams konar fyrirbæri
sást í Bitish Columbia 1954 og
tvisvar á árinu 1955. Sjónarvottar
voru ýmsir málsmetandi menn, þar
á meðal tveir embættismenn í
British Columbia.
FURÐUSKEPNUR
SEM HAFA VEIÐZT
Undarlegt má það þykja, að ef
slíkar furðuskepnur vaði um öll
höf, að enga þeirra skuli hafa rekið
á land. Að vísu eru til margar frá-
sagnir um að sæskrímsl hafi kom-
ið á land, en á þeim er fátt hægt
að byggja, yegna þess að sjaldnast
hafa náttúrufróðir menn komið þar
nærri.
Hitt er aftur á móti sannað, að
í sjónum lifa ýmsar kindur og geta
orðið furðu stórar. Og sumar þeirra
svara að nokkru til lýsinganna á
„sæslöngunum“ hér að framan.
Ánð 1930 veiddi rannsóknaskipið
Dana merkilegan ál í sunnanverðu
Atlantshafi á eitthvað 1500 feta
dýpi. Hann var ekki frábrugðinn
venjulegum ál að öðru en því, að
í honum voru 450 hryggjarliðir í
stað þess að í venjulegum ál eru
150 hryggjarliðir. Þetta var ungur
áll, en ef hann hefði fengið að
vaxa og ná fullri stærð, gizka menn
á að hann mundi hafa orðið 50—60
fet á lengd, og eitthvað milli 3 og
4 lestir að þyngd. Hausinn á hon-
um mundi þá hafa verið orðinn
geisistór og mest hafa líkst haus
á flóðhesti. En margir af þeim,
sem þykjast hafa séð sæslöngur,
hafa sagt að hausinn á þeim væri
eins og á flóðhesti eða hesti. Eftir
því sem fróðir menn segja, mundi
þessi risaáll hafa haft horn og
stikla og stór útstandandi augu.
Heimkynni hans eru á miklu dýpi
eða 1500—6000 metra, svo að ekki
er auðvelt að ná í hann. En rask
á sjávarbotni eða fæðuskortur, geta
knúið hann til þess að leita upp í
sjóinn og jafnvel upp á yfirborð.
Arið 1933 veiddi rannsóknaskip í
sunnanverðu Atlantshafi (um 240
sjómílur vestur af Suður Afríku)
fisk þann er Bretar nefna árafisk
eða bandafisk (oar-fish, ribbon-
fish). Hann var 12 fet á lengd, en
enn á æskuskeiði. Ef hann hefði
fengið að lifa og ná fullum þroska,
ætla vísindamenn að hann mundi
hafa orðið 30 fet á lengd eða meira.
Hausinn á þessum fiski er gríðar
stór og er álíka þungur og búkur-
inn. Á hausnum vaxa horn og
stiklar.
Viku seinna náði þetta rann-
sóknaskip í axman sams kunax íisk