Lesbók Morgunblaðsins - 12.10.1958, Blaðsíða 6

510
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
ingur erindi í Ríkisútvarpið og gaf
upplýsingar, er benda til þess, að
Katla sé að rumska í svefninum.
Hefir að undanförnu orðið vart sí-
felldra jarðhræringa á jarðskjálfta-
mæla þar eystra, og virðast upp-
tök þeirra vera í Mýrdalsjökli.
einmitt í nánd við Kötlu. Þetta get-
ur verið fyrirboði þess að hún sé
að vakna.
Mönnum hættir við að gleyma,
jafnvel váveiflegum atburðum, þeg
-ax langt er um liðið. Og 40 ár eru
alllangur tími og hann getur vei
hafa skapað andvaraleysi hjá mörg-
um. En þá ættu þeir að lesa hina
rækilegu skýrslu Gísla Sveinsson-
ar um Kötlugosið 1918, en hann var
þá sýslumaður í Skaftafellsþingi
og fylgdist vel með atburðunum.
Ef sú skýrsla getur ekki vakið
menn til umhugsunar um að allur
sé varinn góður, þá hefur andvara -
leysið sigrað.
En nú geta verið seinustu for-
vöð að athuga hvaða varúðarráfi-
síafanir sé hægt að gera til þess
að koma í veg fyrir að næsta eld-
gos og jökulhlaup Kötlu geti vald-
ið manntjóni. Það skiftir mestu
máli. Eignatjón er ef til vill hægt
að bæta aftur, en enginn grætur
Baldur úr helju.
Að nokkru leyti standa menn nú
betur að vígi en 1918. Nú er kom-
inn sími á flesta eða alla bæi í
Álftaveri og Meðallandi. Og nú eig-
um vér flugvélar, sem skjótt gæti
komið til hjálpar. En þarf þá ekki
nú þegar að athuga um lendingar-
staði nálægt þeim bæum, sem hætt-
ast eru staddir í jökulflóði? Víða
má eflaust finna sanda, eða sléttar
grundir, þar sem hægt er að lenda
flugvélum, og það má ekki dragast
að þeir lendingarstaðir sé merktir.
Því miður eru ekki til nákvæmar
upplýsingar um hvað hlaupið 1913
fór hratt yfir. En um klukkan eitt
varð fyrstu jarðskjálftanna vart í
Vík. Síðan líður að minnsta kosti
Sjaldgæft fyrirbæri
Áfall læknar blindu
H Ú N Oddhildur Jónsdóttir á
Hvalsá í Kirkjubólshreppi er nú 91
árs. Hún hefir búið við þröngvan
kost í lífinu og farið á mis við flest
það, sem til þæginda er talið. En
hún hefir verið sístarfandi og unn-
ið af áhuga og fórnfýsi alla sina
daga. Líkamlegt þol og þrek var
mikið, og lundin létt, svo að hún
hefir ekki látið erfiðleika áranna
buga sig. Og ellina ber hún með ró-
semi og þreki.
Nær þremur áratugum hefir hún
dvalizt hjá syni sínum og tengda-
dóttur. Sjaldan mun henni hafa
fallið verk úr hendi, ýmist þeytt
rokinn eða látið prjónana tifa.
Með ellinni dapraðist henni sjón
hálf stund, þangað til gosið brýzt
út, og réttarmennirnir í Álftaveri
verða ekki varir við að hlaupið sé
að koma fyr en um kl. 3. Riðu þeir
þá undan og er svo að sjá sem
hlaupið hafi ekki dregið á þá. Og
þess er getið að kl. 8 um kvöldið
hafi hlaupið verið komið niður að
Strönd í Meðallandi. Af þessu má
sjá, að þá hefir liðið svo langur
tími frá því að gosið gerði boð á
undan sér og þar til hlaupið var
komið niður í Álftaver og Meðal-
land, að vel hefði mátt senda flug-
vélar þangað til að bjarga fólki.
Varla mun þurfa að gera ráð fyrír
að næsta hlaup færi yfir með meiri
hraða, og ætti flugvélar því að
geta komið nógu tímanlega á vett-
vang, ef allt væri undirbúið.
Þann undirbúning ætti að hefja
nú þegar.
Á. Ó.
Oddhildur Jónsdóttir.
og í vor sem leið var hún orðin
alblind. —
Fyrir nokkrum vikum varð hún
fyrir því áfalli að hrasa í stiga og
fell niður á steingólf, um meters
hátt fall. Við þetta handleggsbrotn-
aði hún og fekk auk þess höfuð-
högg, er laskaði bein í augabrún.
Þegar hún fór að hressast, bregð-
ur henni við, því að þá sér hún um
allt herbergið með því auganu, sem
hún hafði nýlega misst sjón á. Hún
sér nú fjöll og jafnvel hús í 4—5
km fjaflægð. Fólk þekkir hún, sem
hún hefir ekki séð um árabil.
Sjálfsagt er eðlileg ástæða til
þessa, en einkennilegt þykir það.
Aftur er Oddhildur sezt við rokk-
inn sinn, og dvelst í huganum á
vegum skáldsins:
Með augans sjón þú eygir ljós og frið,
með andans sjón hin björtu himinshlið.
Guðbrandur á Broddanesi.