Lesbók Morgunblaðsins - 18.01.1959, Blaðsíða 7

venjast því hljóðfalli, sem orðin
hafa er þau berast til heilans.
Annar sjúklingur
Seinustu árin hafa margir misst
heyrnina af því að nota nýa töfra-
lyfið „streptomycin“. Margir sjúk-
lingar, einkum unglingar, sem'með-
alið hefir forðað frá dauða, hafa
orðið að greiða lífgjöfina með full-
komnu heyrnarleysi. En nú er
spurningin, hvort ekki er hægt að
hjálpa þeim með þessari nýu að-
ferð.
Ung stúlka frá Indokína, sem
hafði misst heyrn á þennan hátt,
var viljug til þess að láta gera til-
raun á sér, og óskaði þess meira að
segja mjög eindregið. Læknar voru
þó vonlitlir, þeir vissu ekki nema
heyrnartaugin hefði lamazt.
Iiað voru þeir prófessor Djourno
og dr. Vallancian, forstjóri eyrna-,
nef- og hálslækningadeildar há-
skólans í París, sem tóku að sér til-
raunina. Þeir byrjuðu á því að
stinga gat á hljóðhimnuna með nál,
sem var öll einangruð nema blá-
oddurinn, og broddinum stungu
þeir inn í hið svokallaða „ístað“ í
innra eyranu. Nálin var síðan sett
í samband við aðleiðslutæki, sem
sett var á hljóðhimnuna. Svo var
talað í hljóðnema, og stúlkan
heyrði undir eins. Hún var þá sjálf
látin tala í hljóðnemann og hróp-
aði þá upp: „Eg heyri mína eigin
rödd!“
Síðan fór fram á henni aðgerð
svipuð og á heyrnarlausa mannin-
um, en það er enn of snemmt a§
segja nokkuð um árangurinn. Þó
virðist svo sem tilraunin hafi
heppnazt betur á stúlkunni en
manninum. Má vera að það sé
vegna þess að innri eyru hennar
eru heil, og hljóðið verður þá svip-
að því sem áður var er það berst
til heilans.
Það virðist svo sem prófessor
Djourno hafi unnið hér mikið af-
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
7
1 Austurlöndum er fjölkvæni alvanalegt, en
sums staðar í Indlandi er það enn siður að
Konur eiga
AFTUR í grárri forneskju var það sið-
ur, að konur ætti nokkra menn sam-
tímis. Um það höfum vér ekkert nafn,
því að „fjölmenni“ dugir þar ekki, enda
þótt það ætti að vera hliðstætt fjöl-
kvæni. Þá voru konurnar húsbændur
á sínu heimili, og þaðan er kominn sá
siður, að kenna sig við móður sína, og
er það enn algengt meðal frumstæðra
þjóða. Þessi siður mun hafa komið upp
áður en mönnum var kunnugt um á
hvern hátt fólki fjölgaði. Þá heldu
menn að barneignir kæmi af sjálfu
sér, konurnar bæri ávöxt alveg eins og
trén. Til eru enn svo frumstæðar þjóð-
ir, að þær vita ekki hvernig börn verða
til. Og þá er það eðlilegt að þau sé
kennd við móður sína.
En þótt menn uppgötvuðu hvernig á
börnunum stóð, þá helzt sá siður samt
víða, að konur áttu nokkra menn sam-
tímis. Sá siður virðist hafa verið í forn-
öld bæði meðal Dravida og Indo-Aría
í Indlandi. Benda til þess ótal sagnir
og gamlar siðakenningar, að konur
þeirra hafi átt marga menn. En eftir að
sá siður lagðist niður meðal Indo-Aría,
var það þó enn algengt, að margir
bræður ætti aðeins eina konu. Þetta
má sjá í sögunni um Draupadi. Prins
nokkur, sem het Arjuna, vann hana
með bogaskoti, og þegar hann kom
heim, sagði hann móður sinni frá því,
að hann hefði unnið dýrgrip, en nefndi
ekki hver hann var. Móðir hans skip-
aði honum þá að gefa bræðrum sínum
þennan dýrgrip með sér. Og það varð
til þess, að Draupadi eignaðist fimm
menn, fimm prinsa.
Vatsyayana, sem mun hafa verið
reksverk, enda streyma nú að
beiðnir frá óteljandi daufum mönn-
um um að fá lækningu. Hann get-
ur ekki veitt þeim öllum úrlausn,
nú verða sjúkrahúsin að taka við.
En næsta skrefið er að rannsaka
hvort ekki er hægt að lækna á líkan
hátt önnur skilningarvit, sem eru
úr sér gengin.
(Úr „The New Scientist")
marga menn
uppi á fyrstu öld f. Kr., minnist á
land, sem hann kallar Strirajya
(Kvennaríki) og þar hafi drotningin
átt marga menn, heilt „mannabúr“, og
æðstu konur landsins hafi tekið það
eftir henni.
Þessi siður er enn við líði í Indlandi,
eða í ýmsum byggðum í Himalaya.
Þegar elzti sonur giftist, þá er það
regla að bræður hans eignast konuna
með honum. Víða er og enn sá siður,
sem getið er um í Gamlatestamentinu,
að þegar maður dó án erfingja, var
bróðir hans skyldugur að eiga barn
með ekkjunni, og afla þannig bróður
sínum afkvæmis.
í hinum svonefndu Khasi-fjöllum, er
þjóðflokkur, sem nefnist Todas. Þar er
það enn alvanalegt að konur eigi
marga menn. Venjulegast er það, að
margir bræður sé um sömu konuna,
en hitt er til að mennirnir sé með öllu
óskyldir. En þarna er það ekki siður,
að börnin kenni sig við móður sína.
En hver á þá að vera faðir, þegar kona
á marga menn? Þeir hafa fundið ráð
til að greiða úr því. Meðan konan geng-
ur með, færir einhver manna hennar
henni gerviboga og ör, búið til úr strá-
um, og afhendir henni það í viðurvist
föður hennar. Með þessu hefir hann
helgað sér barnið, sem hún gengur með.
Nayara-þjóðflokkurinn mun nú hafa
lagt niður þann sið, að margir menn sé
um eina konu, en í gömlum ferðabók-
um er getið um þennan sið hjá þeim.
Ekki hefir þessi siður haft óheppileg
áhrif á þjóðflokkinn. Þetta eru greind-
ir og siðfágaðir menn og vörpulegri en
flestir Indverjar. Konur njóta þar enn
mikillar virðingar og eru miklu frjáls-
ari en aðrar indverskar konur.
(Úr „Illustrated Weekly of India“)
Kona nokkur kom til sálfræðings og
var mjög mædd á svip. Hún hafði strút
í taumi.
— Góðan daginn frú, sagði sálfræð-
ingurinn, hvað gengur nú að yður?
— Það gengur ekkert að mér. Eg
kem vegna mannsins míns. Hann þyk-
ist vera orðinn strútur.