Lesbók Morgunblaðsins - 08.03.1959, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
125
Smásagan :
Eg gerði heiminum skömm
ÞAÐ var hérna um árið, þegar eg var
blaðamaður hjá „Daily Mirror", að
sveitastúlka nokkur eignaðist þríbura.
Bláðið hafði sent kvenmann þangað til
þess að hafa tal af henni, en móðirin
vildi ekkert segja henni um það hver
væri faðir barnanna. En þar sem blað-
inu þótti mestu máli skipta að fá að
vita það, var eg sendur á stað.
Eg hitti ungu móðurina og spjallaði
við hana. Eg sagði henni að það væri
mjög ranglátt gagnvart föður barn-
anna, að vilja ekki segja hver hann
væri. Það væri eins og hún skamm-
aðist sín fyrir hann. Á hinn bóginn
kvaðst eg viss um að hún elskaði hann,
og hann mundi verða sérstaklega stolt-
ur af því að vera faðir barnanna. Hún
mætti alls ekki gefa fólki ástæðu til
þess að ætla, að faðirinn vildi hvorki
líta við henni né börnunum.
„Hann er ákaflega montinn af börn-
unum, og hann elskar mig“, sagði
stúlkan. „En hann er giftur og þar að
auki er hann amerískur hermaður".
Nú varð eg spenntur. öll hin blöð-
in höfðu getið um, þríburafæðinguna,
en ekkert þeirra vissi hver faðirinn
var. Eg bað hana blessaða að segja
mér hvað hann héti og hvar eg gæti
náð í hann, og lofaði að segja ekki
frá því nema hann gæfi mér leyfi til
þess. Og þá sagði hún mér það.
Það voru 300 km. til herbúðanna,
þar sem maðurinn var. Eg lagði því
þegar á stað. Um kvöldið náði eg í
hann og hann sagði að ég mætti segja
alla söguna og gaf mér mynd af sér
til þess að birta um leið.
Og sagan, sem hann sagði mér, var
alveg afbragð, eigi aðeins vffgna þess,
að hún hafði mikið fréttagildi, heldur
vegna hins hvernig hann sagði hana.
Þetta var skemmtilegasta sagan, sem
eg hafði heyrt.
Hann kvaðst eiga konu heima, en
þegar hann hitti þessa ensku stúlku,
varð hann þegar ástfanginn, skrifaði
heim og bað konuna blessaða að gefa
sér eftir skilnað. Hann kvaðst vona
að skilnaður fengist, og þá ætlaði hann
þegar í stað að kvænast móður þríbur-
anna.
Þegar hann frétti að hún væri kom-
in að því að fæða, hafði hann farið
til yfirforingjans og beðið um frí
vegna þessa atburðar.
„Hver fjandinn!" sagði yfirforing-
inn. „Við höfum svo mikið að gera,
að við megum ekki missa þig. En ef
þú lofar því að vera ekki nema einn
sólarhring í burtu, þá held eg að eg
verði að gera þetta fyrir þig“.
Hann sór þess dýran eið að vera
kominn aftur til skyldustarfa áður en
sólarhringur væri liðinn. Svo fór
hann rakleitt heim til stúlkunnar, en
þá sagði móðir hennar að hún væri
komin í fæðingardeildina.
„Nú var eg orðinn þyrstur", sagði
hann við mig, „svo að eg segi við
mömmu: Mamma, nú hefði eg gott af
því að fá sopa! Og hún kom með sop-
ann, fullan ketil af þessu bruggi, sem
þið kallið te. Eg segi yður satt, að
hún er bezta kona. Þess vegna vildi
eg ekki styggja hana, svo að eg drakk
þetta. Svo fór eg til að síma“.
Nú sagði hann mér frá því, að þegar
hann náði í fæðingardeildina, var hon-
um skýrt frá því að barnið væri fætt.
„Eg símaði þá til yfirforingjans og
sagði honum fréttirnar. — Þetta var
laglega af sér vikið, lasm., sagði hann,
og nú skaltu strax ná í lestina og koma
eins fljótt og þú getur. — Auðvitað fór
eg fyrst heim til mömmu að segja
henni gleðitíðindin og sagði að við
skyldum nú skála fyrir þessu. Og
aftur kom hún með skrattans teketil-
inn, og aftur drakk eg þetta dálaglega
brugg“.
Svo kvaðst hann hafa símað aftur
til fæðingardeildarinnar, til þess að
vita hvemig stúlkunni liði, en þá var
honum sagt að tvíburi væri kominn.
Og þá símaði hann auðvitað til yfir-
foringjans, að segja honum þetta.
„Tvíburar!" hreytti yfirforinginn úr
sér, „vertu ekki að þessari bölvaðri
vitleysu!“ En þegar eg bað hann um
að framlengja fríið um einn dag, vegna
þess að eg hefði eignazt tvíbura, þá
hugsaði hann sig um dálitla stund, en
sagði svo: „Jæja þá, en ef þú ert að
ljúga að mér, þá skaltu sjálfan þig
fyrir hitta....“
„Þetta er allt saman hverju orði
sannara, foringi", sagði eg. Og til þess
að taka versta bragðið úr munninum
á mér, fór eg svo rakleitt inn á knæpu
og fekk mér vænan viskí. Og þeir
urðu fleiri.“ Hann var ofurlítið valtur
á fótunum, er hann lagði á stað heim
til mömmu að segja henni gleðitíðind-
in. En hann kom þó við í símabauk
á leiðinni til þess að fá að vita hvern-
ig elskunni sinni liði eftir að hafa átt
tvö börn. Og þá sagði fæðingardeildin
honum frá því að hann hefði eignazt
þríbura. Þá var nú sjálfsagt að hringja
enn einu sinni til yfirforingjans.
„Þú argvítugi rauðlubbaði lygari",
þrumaði foringinn. „Þú ert blindfull-
ur, og ef þú kemur ekki undir eins,
þá sendi eg menn að sækja þig!“
— o —
Allir lesendur „Daily Mirror" voru
harðánægðir með söguna, og ritstjór-
inn var allra ánægðastur.
„Þetta verður uppsláttur fyrir blað-
ið“, sagði hann. „Þú átt skilið að verða
stríðsfréttaritari fyrir þetta“.
Litlu seinna hringdi eg til hans, og
þá var hann grátklökkur. Einhver
blaðamaður, sem var nýkominn frá
Ameríku og tekinn við stofnun, sem
átti að vinna að bættu samkomulagi
milli Breta og Ameríkumanna, hafði
orðið bálvondur og sagt að þessi saga
mundi vekja andúð á ameríska hern-
um í Englandi. Og ritstjórinn neyddist
til að lýsa yfir því að sagan væri upp-
spuni.
En einhver hafði þó símað hana
vestur um haf til dagblaðs í New York,
og nú fekk eg eftirfarandi skeyti frá
því:
„Þér hafið gert heiminum skömm!"
Þá varð mér svo mikið um, að eg
hefði getað fleygt mér undir hrað-
lest....
Úr skýi.j! j/rnrrfyrirtækis
urs í Ulster:
— Það hefir komið í ljós, að nokkrir
af starfsmönnum fyrirtækisins eru
dauðir fyrir löngu. Þetta getur ekki
gengið, því að meðan svo fer fram er
ekki hægt að sjá hverjir eru dauðir
og hverjir eru fjarverandi af öðrum
orsökum.