Lesbók Morgunblaðsins - 23.08.1959, Side 13

LESBÓK MORGTTNBLAÐSINS
365
eyrun lágu á öxlunum, Egill það veit,
eyrun lágu á öxlunum áföst við nef,
eins var hár á hökunni og hnýtt garn
á vef,
eins var hár á hökunni og héngi þar
á bót.
1 henni voru tennur sem ónsbrunnið
grjót.
Hræddur varð hann Egill og hijóp inn
í dyr,
aldrei veik sér undan af óttanum fyrr,
aldrei veik sér undan ódýri því.
Bað hún hann um barnkorn að beina
s^r í,
bað hún hann um barnkorn að beina
sér í sekk.
„Sjáðu,“ sagði hann Egill, „þau sitja
innar á bekk.“
„Sjáðu,“ sagði hann Egill, „þau sitja
við ull,
lítt eru þau í látunum leiðindafull,
lítt eru þau í látunum, leggja þau
ei af“.
Reiddi þá hún grýla sinn rauðbrota
staf,
þá reiddi grýla sína rauðbrota stöng.
Höggið kom í hnjúkinn, því hún var
svo löng,
höggið kom í hnjúkinn og hrökk þar
í skarð,
átta stóru steinarnir stukku í garð,
átta stóru steinarnir stukku heim á
tún,
en þau tóku að yrðast, hann Egill og
hún,
en er þau tóku að yrðast hún upp reif
sitt gin,
gaf sig fram að gleypa þann góðlynda
vin,
gaf sig fram að gleypa þann góðlynda
mann.
Feitan átti hann færleikinn, færði
hann henni hann.
Þennan feita færleikinn felldi hún og
skar,
og svo alla átuna á öxlunum bar,
og svo alla átuna æddi hún með á burt,
yfir stökk hún ána og strauk svo á
þurrt,
yfir stökk hún ána ófæra þó.
Hennar kaldi hláturinn heyrðist oná
sjó,
hennar kaldi hláturinn heyrðist oná
braut.
Barði hún þá á Bræðraá sem beljandi
naut,
barði hún þá á Bræðraá, svo börnin
urðu hrædd.
Hún varð þá á hlaupunum svo
hræðilega mædd,

hún varð þá á hlaupunum svo
hræðilega þyrst.
Beiddi hún hann Nikulás að beina
sér fyrst,
beiddi hún hann Nikulás um börnin
hans þrjú.
Öllum hennar uppkvæði ógnaði nú,
öllum hennar uppkvæðum afhermt
svo var
lærða bæn í baðstofu börnunum þar.
„Enga bæn í baðstofu busla ég né
syng,
hlýt ég helzt að hugsa um það höfðóla
Þ«ng,
hlýt ég helzt að hugsa um það hvað
mér sé beint,
betra þykir mér barnskjötið blóðugt
og hreint“.
„Biddu ekki um barnskjöt í bænum
hjá mér,
farðu,“ sagði hann Nikulás, „því
framorðið er,
farðu,“ sagði hann Nikulás, „til fautans
á burt.“
Hrein hún þá, svo hvalirnir hrukku
upp á þurrt,
hrein hún þá, svo hvalirnir hræddust
hennar róm.
Blóðgaði hún hann Nikulás með
biksvörtum klóm,
blóðgaði hún hann Nikulás og börnin
hans fimm,
af því hún var orðin svo ódáðagrimm
af því hún var orðin svo uppfyllt
með dramb.
Hann gaf henni hrútsmör og hálfvættar
Iamb,
hann gaf henni hrútskrof, svo hún
yrði fyllt.
Reikaði hún Til Róðhóls með ráðiagið
stillt,
reikaði hún til Róðhóls rétt heim á hlað
Faxið þetta Eirík að finna sig bað,
faxið bað hann Eirík að finna sig
heim.
Ekki voru búin brögðin öll með þeim,
ekki voru búin brögðin hennar öll.
Hún gekk af stað með gætni gægis að
höll,
hún gekk af stað með gætni, gaf
hann henni mjöð,
virtist honum hún verða þá svo
viðbrigðaglöð,
virtist honum hún verða þá svo
viðbrigðakát.
Bauð hún honum í hólinn að borða
sér át,
bauð hún honum í hólinn, bar hún
hann þá inn.
Ekki var hann orðmargur, hann
Eiríkur minn,
ekki var hann orðmargur, út vildi
hann gá.
Vildi slyng í slægðinni ei sleppa
honum út,
nema hann vildi bringja henni
brennivínskút,
nema hann vildi bringja henni
bjórtunnu með.
Þessu játar Eirikur þvert um sitt geff.
þessu játar Eiríkur, þá varð hún hýr.
en hún Iagðist afvelta, afmæld sem kýr,
en hún lagðist afvelta af því hún
drakk.
Hafði síðan Eiríkur hvatlega á flakk.
hafði síðan Eiríkur hvatlega á fót,
byrgði hann aftur hólinn og bar fyrir
grjót,
byrgði hann aftur hólinn og bar fyrir
við.
Rekið var í hólnum þá rumdi hún
sinn kvið,
rekið var í hólnum og rumskaði brátt.
Bezt er fyrir börnin að breka ekki hátt.
bezt er fyrir börnin að byrgja sín
hljóð,
ef þau vilja vekja hana, þá verður
hún óð.
Varist þau að vekja hana, veri heldur
sett,
syngi hvern dag fræðin og slgni sig
rétt,
syngi hvern dag fræðin, og svo endum
vér
diktinn hennar grýlu sem drag-
mæltur er.
nýlátinn 79 ára að aldri. Borgaralegt
uafn hans var Adrian Wettach.
t
I