Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1959, Blaðsíða 5

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
589
Gu&mundur B. Einaesson
Farið með sjúkling
til Kaupmannahafnar
VORIÐ 1905 veiktist Einar sonur
minn, þá missirisgamall, og veikin
fór svo með hann, að hann varð
máttlaus hægramegin frá öxl og
niður í fót, og fyrir neðan hné á
vinstra fæti. En vinstri höndina
gat hann borið fyrir sig. Sagði Guð-
mundur Björnson landlæknir svo
síðar, að þetta væri eitt af fyrstu
lömunar-tilfellum hér á landi.
Leið nú og beið og batnaði
drengnum ekki og var ekki talin
nein von um, að hann mundi geta
fengið bata hér á landi. Var mér
því ráðlagt að fara með hann til
Kaupmannahafnar og leita honum
lækninga í stofnun, sem nefnd var
„Hjemmet for Vanföre". Var mér
sagt að þar væri slíkum sjúkling-
um hjúkrað og allt reynt, sem hægt
væri að gera fyrir þá. Þar fengi
þeir og umbúðir til gangs, ef þeir
skyldi styrkjast svo, að þeir gæti
stigið í fætur. Auk þess væri þeim
kennd ýmis handavinna, er gæti
komið þeim að gagni í lífinu.
Eg vildi endilega reyna þetta.
Var svo send umsókn, og kom svar
á þá leið, að drengurinn mætti
koma. Hann var þá kominn á ní-
unda ár.
Við lögðum á stað frá Seyðisfirði
með „Ceres“, skipi Sameinaða
gufuskipafélagsins, er lengi var hér
í förum. Þetta var árla morguns
hinn 27. nóvember 1913.
Þegar komið var út á miðjan
fjörð, skall á ofsaveður af norð-
vestri, með svo mikilli fannkomu,
að ekki sá út fyrir borðstokkinn á
skipinu. Við vorum á öðru farrými.
Þar var með okkur danskur fugla-
fræðingur, Dinesen að nafni. Hafði
hann dvalizt hér á landi um sum-
arið. Segir nú ekki af ferð okkar
fyr en eftir hádegi er við höfðum
nýlokið miðdegismatnum, sem var
baunir og flesk. Heyrðist þá hávaði
mikill á þiljum uppi. Dinesen
hleypur upp á þilfar, en kemur að
vörmu spori æðandi niður og þríf-
ur töskur sínar. Segir hann að
skipið sé að stranda, og er svo þot-
inn út aftur.
Drengurinn tók eftir óðagotinu,
sem á manninum var, varð hrædd-
ur og heimtaði að við færum upp
líka. Mér fannst við eiga þangað
heldur lítið erindi, en samt tók ég
hann á handlegg mér og fór upp í
dyrnar. Sá ég þá að braut á skeri
rétt afturundan á bakborða, en ann
að sást ekki fyrir stórhríðinni. í
sama bili heyrði ég skipun um að
kasta akkeri, og síðan hringl í keðj
um. Varð svo allt hljótt. Fór ég
þá þegar niður aftur og huggaði
drenginn með því, að engin hætta
væri á ferðum, enda þótt ég væri
nú heldur vantrúaður á það sjálfur.
Rétt á eftir kemur sá danski niður
aftur með töskur sínar, og sá ég á
því, að hann hafði að minnsta kosti
ekki gengið á land, hvað sem öðru
liði. Var hann fremur fáorður,
Guðmundur B. Einarsson
kvað veður vera hið allra versta
og skalf af kulda.
Þarna lá skipið svo það sem eftir
var dagsins og næstu nótt. En með
morgni heyri ég að verið er að létta
akkerum, og skrapp þá upp. Var
nú komið bezta veður. Hafði skipið
legið á svonefndri Sandvík um nótt
ina, og var þar gott hlé. En senni-
lega hefir litlu munað að ver færi,
því að of norðarlega hefir verið tek
in stefnan þá beygja skyldi inn á
Reyðarfjörð. Var nú haldið til Eski
fjarðar og síðan til Fáskrúðsfjarð-
ar, og þaðan lagt á hafið.
Segir nú ekki af ferðum okkar
fyr en við komum til Kaupmanna-
hafnar kl. 6 að kvöldi. Lagðist skip-
ið þar að Tollbryggjunni. Og í sama