Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1959, Blaðsíða 39

LESBÓK MORGTJNBLAÐSINS
623
sjónir, rak upp óp. Hann lagði
upp árarnar og litaðist um. Nú
voru þau víst loksins nægilega ná-
lægt þeim. En í þeim svifum heyrði
hann gný mikinn. Og viti menn:
fuglarnir tóku flugið.
Stóru hvítu, fuglarnir fimm héldu
með þysmiklum vængjatökum eft-
ir vatnsfletinum. Vatnið þeyttist
upp í drifhvíta, löðrandi boga, þar
sem þeir æddu áfram. Þeir smá-
lyftust upp úr vatninu, brátt snertu
aðeins fætur þeirra og vængbrodd-
arnir vatnið. Þá höfðu þeir loks
loft undir vængjunum og flugu á
ská upp í loftið. Þegar þá bar yfir
eyna, flugu þeir enn fremur lágt,
og þau í bátnum vor.u ekki úrkula
vonar um að þeir myndu setjast,
er þeir sæju hin friðsælu, þekku
sund, en þeir flugu einhuga áfram.
Lengi mátti greina þá í fjarska
þar sem þeir svifu yfir hæðir og
fjöll, en þeir sneru ekki aftur.
Síðan hurfu þeir sjónum þeirra
í bátnum, og þau höfðu fælt þá
burt. Þau setti hljóð, en þegar þau
höfðu náð sér eftir vonbrigðin,
sagði ungfrúin stolt, að þessa
myndi hana aldrei iðra. Því að aðra
eins sjón og þá, er álftirnar tóku
flugið og gerðu vatnið að kófmekki
með súgi og gný, hefði hún aldrei
htið.
Þá er hún hafði svo mælt, lagði
riddarinn ungi enn árar í bát, sat
grafkyrr og starði beint í milda á-
sjónu hennar. í einu vetfangi laukst
margt upp fyrir honum. Hann
hugsaði út í, hve tilbreytingalaust
lífið væri í meyjarskemmunni og
skildi, hve fátt ungfrúin hafði séð
og reynt úr því að þetta var til-
tölulega mikils verður atburður
fyrir hana. Á hinn bóginn duldist
honum ekki að fyrst henni fannst
mjög um þetta vert, þá þráði hún
undir niðri að rata í fögur ævin-
týri og lifa stórviðburði. Og hann
renndi grun í að heimsókn hans,
heitsveins hennar, í kastalann hef ði
orðið henni ofraun. Hún hafði
steinþagað. ekki af sljóleika, held-
ur af hinu, að hún hafði gert sér
of háar hugmyndir um hann, séð
hann í anda í helzti miklum ljóma.
En heimsk var hún ekki, viljalaus
var hún ekki, klaufaleg var hún
ekki; sjálfsagt kunni hún sig vel.
Hún var einungis ákaflega barns-
leg og skorti lífsreynslu, enda hafði
hún ekki þurft svo mikið sem að
drepa hendi í kalt vatn. Hann
vildi gjarna kvænast henni, vildi
feginn njóta hennar.
Þeim lá ekkert á, og riddarinn
damlaði einungis áfram. Áður en
hann hélt heim, reri hann umhverf-
is eyna inn í sundin, þar sem álft-
irnar hefðu átt að kunna við sig
og hafast við.
Nú kunni riddarinn ungi skil á,
hvernig átti að fá ungfrúna til þess
að blanda við sig geði, nú var hún
ræðin; ekki var þögn andartak í
bátnum. Loks gat hann eigi orða
bundizt að inna hana eftir, hvers
vegna hún hefði nú hugiekki til
þess að tala.
Þá anzaði hún grafalvarleg að
hugrekkið hefði hún öðlazt við
það að sjá hann fremja þá flónsku
að róa út til álfanna. Áður hefði
henni fundizt hann vara svo skelfi-
lega vitur.
Hann tók þá að íhuga, að frá
upphafi höfðu honiun virzt álft-
imir vera holdgaðar hugsanir móð-
ur hans — til þess að rétta hlut
hans. Og hann gat ekki annað en
lofað þá undursamlegu vizku að
geta verið svolítið flónskulegur.
En því lengra, sem þau bar inn í
hin þöglu simd, því léttara og ást-
úðlegra hjal tóku þau upp. Og þeg-
ar hann að lokum tók að lofa ham-
ingjuna fyrir að sú kona sem
hann unni, hafði þegar heitið hon-
run eiginorði, varð hún að nýju
að heyja harða baráttu við feimni
sína til þess að geta svarað honum.
En faðir ungfrúarinnar, gamli
riddarinn í kastalanum, hafði um
morguninn í rauðabítið sent hrað-
boða á bæina umhverfis vatnið og
lagt svo fyrir, að enginn maður
mætti styggja álftirnar. Hann
hafði þegar séð í anda álftaskála,
sem hann ætlaði að reisa á eynni
og hæna þá að, hann dreymdi um
að geta farið á álftaveiðar, er fram
liðu stundir, og hann vildi halda
hóf, þar sem hann gæti boðið upp
á steikta álftavillibráð. En þegar
hann frétti um flan dóttur sinnar
og heitsveins hennar út á vatnið,
stóðst hann ekki reiðari. Hann
gekk aftur og fram um vatnsbakk-
ann og tautaði og fáraðist yfir
heimsku þeirra. Hann velti því fyr-
ir sér, hvort hann ætti að gefa þess-
um monsiur Birgi bæði motur og
mey úr því að hann virtist ekki
vera svo beysinn bógur að geta
unnið ástir hennar.
En þegar hann sá, hvert riddar-
inn ungi og dóttir hans reru, eftir
að óhappaverkið var framið, flaug
honum margt í hug, og hann gat
ekki varizt að brosa, þótt reiður
væri. Og hann sárþráði ekki fr^m-
ar að sjá hvíta fugla sveima um
þöglu sundin, en fannst þau, þegar
öll kurl komu til grafar, hæfa
miklu betur sem hæli fyrir unga
hamingju, og kannske hvíldi yfir
þeim draumblíð fegurð til þess að
karli og konu gæti þar orðið þess
auðið að tjá hugsanir sínar lofa
hvort öðru ást og tryggð fram í
rauðan dauðann.
Einar Guömundsson
þýddi.