Lesbók Morgunblaðsins - 24.12.1959, Blaðsíða 19

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
609
er ég að þreyta þig á þessum upp-
talningum, hefðir þú bara verið
viðstaddur, þá hefðir þú varla setið
eins og hin þrjú. Hana nú, nú vill
sá þýzk-íslenzki og yngismeyjan
með engu móti vera lengur, jú,
hún sá sig aftur um hönd, en karl-
inn fór, hann þarf endilega að fara
að borða. Eftir fjóra tíma fórum
við aftur til skips, á leiðinni keypt-
um við okkur mjólk og kökur, það
voru ljótu kökurnar. Englendingar
kunna að sögn ekki að búa til ætar
kökur, en myndin, sem ég keypti
af Maríu Stúart, hún var betur úr
garði gjörð en kökurnar illætu, ég
keypti myndina til minnis, og núna
stendur hún á borðinu fyrir fram-
an mig, hun minnir mig líka ein-
mitt á það, að í fangaklefanum
hennar Maríu Stúart hitti ég konu,
gamla og æruverðuga, hún seldi
mér myndina og spurði mig, hvað-
an ég væri. Ég sagði sem var. Þá
horfði hún á mig litla stund sem
steini lostin, en því næst varð hún
næsta vingjarnleg og fór að spyrja
mig eftir ýmsu að heiman. Ég held
að hún hafi búist við að sjá íslenzk-
an Eskimóa, en ekki íslenzkan
mann, hvítan og þokkalega klædd-
an.
Við erum komin út á skip fyrir
æði stundu, ljósin eru kveikt á
landi, ég sit við borðið og styð
hönd undir kinn. Ósjálfrátt flýgur
mér þessi staka í hug:
Það hrífur mig allan að horfa og sjá
haföldur löðrandi kapphlaupið þreyta,
iðandi ljósöldur landinu frá
líkt eins og eldhnettir strendurnar
skreyta,
lifrauðir eldlogar, ljósgrænir blossar
leiftra frá skipum, sem brimlöðrið
hossar,
örskreiðir brimdrekar hlaupa eftir
hafinu
hoppandi ljóskerin stíga upp úr kafinu,
aldrei ég man eftir annarri eins nótt,
ævin er margbreytt, en líður skjótt.
Hvaða vitleysa er þetta, ég segi
ósatt, það var kvöldið, sem við lág-
um fyrir utan, þá varð þessi vísa
til, en kvöldið, sem við lágum inni
í „dokkunum", fórum við í land og
fórum í eina verri götuna í Leith,
ég, stúdentinn og einn útlendingur,
sem við hittum af tilviljun 1 Leith
og dvaldi þar í verslunarerindum.
Það var heldur líf í fólkinu, rétt
eins og þegar stórir fluguskarar
fljúga í loft upp til þess hver að
finna maka; stelpurnar hlupu jafn-
vel á eftir okkur og meira að segja
tóku í förunauta mína, en við sögð-
um þeim, að leiðir okkar lægju eigi
saman og skildum að svo búnu;
von er þó anarkistar geti fundizt
meðal ómenntaðra bæjarmanna,
þar sem heilir barnahópar ganga
berfættir, rifnir og glorhungraðir,
en aðrir keyra gulli lagðir í skraut-
vögnum og róa í spikinu söfnuðu
af annarra sveita; ég fór það snar-
asta aftur til skips, ég var farinn
að finna til þreytu og hafði fengið
nóg til þess að hugsa um fyrstu
dagana, það er sárt að horfa upp á
glorhungraða, berfætta ræfla, ein-
mana á ísköldum steingötunum.
ó, OEHLENSCHLAGER!
Nú flýgur þú með mér til Hafn-
ar, ég er kominn á dýralækninga-
skólann, er svo gott sem búinn að
fá styrkinn og er í góðu skapi, ég
hefi verið að stúdera lífið eins og
ég lofaði mér, ef allt gengi vel; ég
er á konunglega leikhúsinu, það er
leikinn Pálnatóki, sorgarleikur
eftir Oehlenschláger. Ó, Oehlens-
chláger, Oehlenschláger, hvernig
þú bærir mína hjartans strengi, og
þú, Pálnatóki, vel sé þér, hrausta,
djarfa hetja, þú heiðni maður læt-
ur biskupana sér til skammar
verða, og konunga gjörir þú að lítil-