Lesbók Morgunblaðsins - 12.06.1960, Síða 6

330
LESBÓK MORGUNBLAÐ SINS
Sigurður J. Arness
Dreymt
i
E G kynntist Árna Þórarinssyni f
Vestmanneyum þegar hann var
níræður að aldri, og þá orðinn
blindur. En sæmilega heyrn hafði
hann þá enn og var það hress, að
hann fylgdi oftast fötum. Hann var
þá hjá dóttur sinni, frú Sigríði
Johnsen í Frydendal, og naut þar
beztu umönnunar og atlætis. Einn
var hann í herbergi og var þar
alltaf hlýtt og notalegt enda þótt
margur ætti við kulda að búa á
stríðsárunum. Árni var maður ró-
lyndur og orðljúfur við hvern sem
hann talaði. Margar fallegar sögur
sagði hann mér, þá fundum bar
saman. Var unun að hlýða á frá-
sögn hans, því að maðurinn var
stálminnugur og vel greindur og
hafði frábæra frásagnarhæfileika.
Leið mér og að öðru vel í návist
hans, því að hann var manna
fallegastur, sléttur og bjartur á
hörund, vel limaður og skýr og
hlýr í máli.
Marga stundina sat eg hjá Árna
þegar eg var í Frydendal hjá dótt-
ursyni hans, Árna Johnsen kaup-
manni (1916—17). Eg hefi alla ævi
tekið mikið mark á draumum, og
þess vegna var það einu sinni að
eg spurði Árna hvort hann gæti
ekki látið sig dreyma fyrir ókomn-
um atburðum, annað hvort þar eða
annars staðar. Hann taldi mikil
vandkvæði á því, því að hann
hefði aldrei neinn draumamaður
verið, og svo hefði sig aldrei
dreymt neitt seinustu 30 árin.
„Eg hefi aldrei lagt neinn trún-
að á drauma“, sagði hann, „og þótt
mig dreymdi stundum eitthvað 1
æsku ,þá voru þeir draumar oft-
að bón
ast stuttir og óskiljanlegir. Nei,
draumum er ekki trúandi“.
En eg gafst ekki upp að heldur,
þótt hann tæki þessu svo fjarri.
Fannst mér endilega að það mundi
sízt markleysa, er slíkan mann
dreymdi. Eg sagði því. að ef hann
vildi lofa mér því að reyna að láta
sig dreyma, þá skyldi eg leggja all-
an hug á að það mætti takast. Og
síðan gætum við svo rabbað saman
um draumana og reynt að ráða þá.
„Eg vil gjarna verða við bón
þinni, ef mér er það unnt“, sagði
hann þá, „og það því fremur sem
eg má þá eiga von á þér á hverj-
um degi og fæ að spjalla við þig
um ýmis þau málefni, sem okkur
eru geðfeldust“.
Og svo gerðum við þarna þann
einkennilega samning, að hann
skyldi reyna að láta sig dreyma,
en að þetta yrði ekki á annara vit-
orði en okkar tveggja.
Upp frá þessu dreymdi Árna
marga drauma, og stundum
dreymdi hann margar nætur í röð
Sumir þessir draumar voru mér
viðvíkjandi, en aðrir^ viðvíkjandi
öðrum mönnum, bæði fjær og nær.
Yrði oflangt mál að segja frá því
öllu hér. En einn draum hans ætla
eg þó að segja hér.
~ik~
Draum þenna dreymdi hann að-
faranótt 23. janúar 1917. Þóttist
hann vera kominn upp á Helga-
fell og horfa til austurs til Elliða-
eyar og Bjarnareyar. Þá sér hann
að tveir vélbátar eru austan við
eyar. Sá hann þá svo greinilega,
að hann gat talið mennina á hvor-
um báti. Voru 5 á öðrum bátnum
en 4 á hinum, en ekki bar hann
kennsl á þá né bátana. Veður
fannst horium dimmt í fyrstu,
þykkir og dökkir skýabólstrar á
lofti. En allt í einu brýzt sólin
í gegnum kolsvört skýin og stafar
geislum beint á báða bátana. Við
það hófu allir mennirnir hendur
sínar upp í sólargeislana og sungu
hátt og skýrt: Faðir andanna. End-
urtóku þeir lagið nokkrum sinn-
um, þar til ský dró aftur fyrir ;ól
og myrkur fell yfir. Varð draum-
urinn svo ekki lengri.
Ekki lifði Árni það að sjá draum-
inn rætast, því að hann andaðist
þennan vetur En draumurinn kom
fram 3. marz 1918. Þá fórust tveir
vélbátar austur við eyar. Annar
þeirra hét „Adolf“ og voru 5 menn
á honum: Björn Erlendsson, Þing-
holti í Vestmanneyum, formaður,
Bergsteinn Erlendsson vélstjóri
bróðir hans, Árni Ólafsson á Lönd-
um í Vestmanneyum, Páll Einars-
son, Löndum og Jóhannes Olsen i
Vatnsdal, Vestmanneyum. — Hinn
báturinn hét „Frí“ og með honum
fórust 4 menn: Ólafur Eyólfsson
frá Hrútafelli undir Eyafjöllum,
formaður, Karl Vigfússon vélstjóri
frá Seyðisfirði, Karel Jónsson frá
Selsundi í Rangárvallasýslu og
Sigurður Brynjólfsson í Nýhöfn á
Eyrarbakka.
í bókinni „Formannsævi í Ey-
um“ lýsir Þorsteinn Jónsson í
Laufási veðrinu þennan dag og
hvernig hann og fleiri björguðust
þá með naumindum (bls. 243—
247). Það er athyglisvert, að þegar
Þorsteinn var hættast kominn, sá
hann ljós, er aðrir sáu ekki, og
það bjargaði þeim. „Það var vissu-
lega að þakka handleiðslu æðri
máttar, en ekki mínum verðleik-
um“, segir Þorsteinn um það
hvernig þeir björguðust.