Lesbók Morgunblaðsins - 05.03.1961, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
129
Torfufellshnúkur á miðri mynd. Hérna megin við hann er Gilsárdalur, en upp
þann dal fóru drengirnir.
illi aðdáun og hrifningu. I Ódáða-
hrauni gerðust nefnilega mergjuðustu
útilegumannasögurnar, og í fyrndinni
bjó um skeið á Laugafelli einhver
Helga frá Grund á meðan Svarti-
dauði geisaði yfir ísland. Drengimir
voru á tveim áttum. Þeir máttu til
að vera komnir heim áður en myrkr-
ið skylli á, eins og þeim hafði verið
fyrirlagt, það var í raun og veru
skylda þeirra, það vissu þeir, en þá
langaði líka til að halda áfram
lengra, lengra, kanna ókunna stigu.
Ævintýraþráin brann í brjósti þessara
litlu ferðalanga, þá fýsti mjög að sjá
meira af ríki náttúrunnar, öll hennar
undur og töfra. Fjallið háa seiddi þá
til sín með ómótstæðilegum krafti.
Ræddu þeir um þetta fram og aftur
stundarkorn, varð endirinn sá að þeir
ákváðu að fresta heimför um sinn,
en halda lengra og þar með virða að
vettugi boð og bann föður míns. Síðan
héldu þeir áfram; gengu fyrst niður
í Gullbrekkudalinn og síðan inn eftir
honum allt í botn suður.
Er þangað kom var tekið allmjög
að skyggja. Drengjunum kom þó eigi
til hugar að nema þar staðar og snúa
við, heldur byrjuðu undir eins að fika
sig upp dalsdragið; þar er land kletta-
laust og ekkiybratt. Fjallið var þeirra
takmark, brúnin, þeir skyldu sigra.
Þegar upp á grjótin kom, voru þeir
orðnir móðir og sveittir og þeir Björg-
vin og Frímann farnir eilítið að finna
til þreytu. Settu þeir sig því niður og
hvíldust um stund. Myrkrið var nú
að skella á, innan skamms yrði al-
dimmt. Þegar öllu var á botninn
hvolft hafði þessi langa og stranga
fjallferð verið unnin fyrir gíg, hér
eftir mundi ekkert merkilegt, spenn-
andi, bera þeim fyrir augu (utan
kannski draugar, en þeir voru nú víst
ekki til), gott ef þeir sæu hvem
annan á heimleiðinni. Þeir höfðu þó
gengið upp á Skáldstaðafjall og það
var býsna mikið þrekvirki fannst
þeim, fyrir það afrek mundu þeir
verða taldir meiri menn en áður.
Þegar drengimir höfðu- hvílt sig
vel risu þeir á fætur og röltu af stað;
tóku þeir nú stefnu í austur yfir
urðir og eggjagrjót, farandi hægt og
varlega, því óljóst sást til jarðar, fór
Bjartmar á undan eins og jafnan áð-
ur. Hvergi urðu þeir varir við fugl
né ferfætt dýr á eyðislóðum þessum
er voru næsta uggvekjandi, dimmar
og dauðalegar. Eftir að hafa gengið
nokkra stund komu þeir fram á brún
Skáldstaðafjalls. Þá var dottið á
svarta myrkur, sáust vart handaskil.
Þeir sáu ljósi bregða fyrir á ein-
hverjum bæ, gerðu þeir sér helzt í
hugarlund að það væri á Jórunnar-
stöðum og væri fólkið þar að fara í
fjós, 'en svo gat það líka verið á
Skáldstöðum eða í Hólum. Á ljós
þetta, er þeim virtist vera óralangt
niðri, horfðu þeir á að gizka tvær til
þrjár mínútur, þá hvarf það skyndi-
lega, stuttu síðar birtist það aftur og
hvarf enn. Drengimir ákváðu nú að
halda ekki heim sömu leið og þeir
höfðu komið, heldur reyna að fara
niður fjallið, því að það var miklu
styttra. Fóru þeir svo að klifra fram
af brúninni, Bjartmar fyrstur. Kom
hann niður á ofurlítinn klettastall, og
síðan renndu hinir sér til hans hvor
á eftir öðrum og hjálpaði hann þeim
til að stöðva sjg á stallinum. Bjart-
mar hélt svo áfram lengra og lengra
niður í myrkt djúpið og félagar hans
á eftir honum og hundurinn þar á
eftir. Þeir fóru afarhægt, þreifuðu
fyrir sér bæði með höndum og fót-
um. Ekki höfðu þeir langt farið er
Frimann litli varð hræddur og fór að
gráta. Reyndi Bjartmar að telja
kjark í hann og hjálpa honum eftir
mætti, sefaðist hann við það og varð
hughraustur, en brátt sótti í sama
farið og bar hann sig illa meðan hin
mikla hættuför stóð yfir. Stundum
var einn þeirra látinn síga til að
kanna næsta áfanga, kom það í hlut
Björgvins, því hann var þeirra létt-
astur, hélt Bjartmar í hendur hans,
var það oftar að honum tókst að
tylla tánum á einhverja klettasylluna
eða nibbur er stóðu út úr flugunum,
en fyrir kom það líka að hann náði
ekki niður og dinglaði hann þá í
lausu lofti. Ef til vill var einungis
örstutt niður á næstu syllu eða kletta-
haus, kannski ekki nema ein alin
eða nokkrir þumlungar, en svo gat
þar líka hengiflug undir verið. Varð
Bjartmar þá að draga hann upp og
leita síðan að einhverjum færum
stað til niðurgöngu, máttu þá stund-
um skríða eftir örmjóum skeiðum þar
sem lausagrjótið komst þegar á hreif-
ingu undan þunga þeirra, valt fram
af og féll með dynkjum og skruðn-
ingum niður biksvört flugin, kveikj-
andi eld á leiðinni; það var óhugnan-
legt fannst drengjunum, en þó tók út
yfir að heyra ýlfur og eymdarvein
hundsins einhversstaðar í klettunum