Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Blaðsíða 3

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
183
og var komið kvöld og þreifandi
myrkur, er þeir ætluðu að ganga
til snæðings. Þeir höfðu nesti með
sér, en nú fundust hvergi flesk-
birgðir, sem áttu að vera í far-
angrinum. Skipstjórinn varð óður
og uppvægur, helt því fram að
fleskið hefði orðið eftir í Lang-
holti í Meðallandi, og krafðist
þess að sent yrði eftir því þegar
um nóttina. Honum var sagt að
ófært væri yfir Mýrdalssand
gegn veðri, vötn öll í vexti og
ekki hægt að velja vað á þeim
í myrkri. En hann lézt ekki heyra
það og heimtaði sitt flesk.
Við sátum niðri í sjóbúð og
vissum ekkert um þetta. En allt
í einu kemur Halldór húsbóndi
okkar með þessar fregnir og spyr
hvort nokkur vilji fara þessa ferð.
Þá varð þögn í sal, því engan
fýsti út í ofviðrið og myrkrið á
Mýrdalssandi. Og svo var sumar-
hátíð næsta dag, eini gleðidagur-
inn á vertíðinni.
Þegar enginn gaf sig fram,
spurði eg húsbóndann hvort hon-
um væri þægð í því að farið væri.
Hann svaraði:
„Það liggur við — því að skip-
stjórinn er alveg óður“.
Þá sagði eg honum að eg
treysti mér til að fara og væri
ekkert að vanbúnaði. Hann sagði
þá að eg skyldi fá beztu og sterk-
ustu hestana á bæunum, Brún og
Elsu-Blesa. Hann átti Brún, en
Þorsteinn í Norður-Vík hinn.
Voru þetta traustustu hestarnir,
sem völ var á.
Eg fór þegar að týgja mig, en
einhverjir af félögum mínum
sögðu:
„Þú drepur þig í Múlakvísl, ef
þú kemst svo langt, því að hún
hlýtur að vera í bullandi vexti“.
Eftir skamma stund var eg
lagður á stað með bréf frá skip-
stjóra og hálfa flösku af koníaki
í nestið. Það var vitlaust veður,
eins og menn segja, og myrkrið
glórulaust. En eg var leiðinni vel
kunnur og hestarnir ágætir, svo
að eg kveið engu. En brátt komst
eg að raun um að hroðavöxtur
var hlaupinn í allar ár. Yfir Kerl-
ingardalsá og Múlakvísl komst eg
þó án þess að hleypa á sund, en
þá var vandinn meiri að hitta
réttan veg yfir Mýrdalssand í
þessu kolamyrkri. Það varð mér
þá til happs, að nú fór að ganga
á með þrumum og eldingum, og
við skrugguljósin gat eg áttað mig
og komst á rétta leið.
Þegar nokkuð kom austur á
sandinn, tók að draga úr regni og
birta í lofti. Gekk veðrið þá til út-
suðurs, en var bæði hvasst og
kalt. Eg reið greitt og kom að
Þykkvabæarklaustri í Álftaveri.
Þar fekk eg léðan hest, en skildi
mína eftir. Kúðafljót var mjög
vatnsmikið og gekk mér seint að
komast yfir það. En um síðir
kom eg þó að Langholti, lagði
fram embættisbréf mitt frá skip-
stjóranum og heimtaði fleskið
framselt. En þar var þá ekkert
flesk, og ferðin var farin til ó-
nýtis!
Þreyttur og syfjaður kom eg til
Víkur rétt fyrir sólsetur á sum-
ardaginn fyrsta. Eg fekk 40 krón-
ur fyrir ferðina, og það þótti stór-
fé.--------
Einn ferst í snjóflóði,
annar drukknar
Vorið 1895 réðist eg vinnumað-
ur til Sveins Ólafssonar og
frænku minnar Vilborgar Einars-
dóttur frá Strönd í Meðallandi
(foreldra Einars Ólafs prófessors).
Þau fluttust þetta vor að Höfða-
brekku. Jörðin var stór og mann-
frek og þar var mikil gestanauð,
svo mikið þurfti til heimilisins,
en öllum leið þar vel. Annar
vinnumaður Sveins var Guð-
brandur Þorsteinsson. Hann var
mjög lipur sigmaður og fjall-
göngumaður. Eg fór oft með hon-
um og þóttu sigaferðir hans í
fyrstu glæfralegar, því að eg var
alinn upp á sléttlendi. Eg tók eft-
ir því hvernig hann bar sig að,
og svo fór eg að síga með hon-
-um.
Þá um haustið varð það slys, að
Sigurður Magnússon í Fagradal
fórst í snjóflóði. Hann hafði verið
ágætur fjallgöngumaður, sigmað-
ur og háfveiðimaður. Bjargveiðar
voru þá aðalhlunnindin í Fagra-
dal, og þótti nú skarð fyrir skildi
er Sigurður fell frá, því að bræð-
ur hans voru of ungir til þess að
fara í björg. Þá réðdst það svo,
með mínu samþykki, að Sveinn
á Höfðabrekku gæfi mig eftir að
hálfu næsta ár, og skildi eg vera
að hálfu hjá Magnúsi í Fagradal,
einkum vegna bjargveiðanna.
Næsta ár þar á eftir var eg svo
vinnumaður hjá Magnúsi.
Þá var það um vorið að við
rifum hjall og reistum hann að
nýu. Því verki var lokið að mestu
og var eg byrjaður að leggja
bárujárn á þakið. Snemma þann
morgun höfðum við séð tvo menn
koma ríðandi frá Kerlingardal og
fara suður aura áleiðis til Víkur.
Þá þurfti að fara þrisvar sinnum
yfir Kerlingardalsá, en hún var
ekki vatnsmikil enda þótt hún
geti orðið vond á vetrum.
Um klukkan tíu kemur hús-
bóndinn til mín út að hjalli og er
mikið niðri fyrir. Hann kallaði til
mín:
„Jón, eg ætla að biðja þig að
hlaupa niður að á. Andrés í Kerl-
ingardal er kominn og heldur að
Árni bróðir sinn hafi fallið af
hesti í ána“.
Eg brá skjótt við og hljóp sem
fætur toguðu niður að á. Sá eg