Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Blaðsíða 4

184
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
þá fljótt hvar maðurinn barst með
straumi, og þó í kafi. Eg hentist
út í ána, náði í hann og dró hann
á land. Varð mér það þá fyrst
fyrir að hneppa frá honum skyrt-
imni og hagræða honum svo, að
vatn gæti runnið upp úr honum.
í því komu þeir Magnús og
Andrés og tóku við stjórninnL
Ámf var fluttur heim að Fagra-
dal og þar gerðar á honum lífg-
unartilraunir til kvölds, en það
kom fyrir ekki. Hann var látinn.
Menn setti hljóða við þetta svip
lega slys, og skildu ekki hvernig
það hafði atvikast. Hér fór góður
drengur, ungur og hraustur. Hann
var enginn glanni og ekki var
áfengisnautn um að kenna. Eng-
inn vöxtur var í ánni og hann
hafði farið yfir hana áður um
morguninn. Sjálfsagt hefir hann
fengið aðsvif og fallið í ána.
Einvígi við sel
Nú var það einn dag um vorið,
er við vorum að smala fé til rún-
ings, að eg missteig mig illa og
snerist um öklann. Magnús hús-
bóndi minn var laginn, hann rétti
fótinn í liðnum og batt svo um
með vasaklúti og skýluklútum
kvenna. En fóturinn bólgnaði
mikið og gat eg ekkert reynt á
hann.
Þetta kom sér nú illa, því að
um þessar mundir kom skip með
vörur til Víkur, og þá vorum við
vanir að fara þangað og vinna að
uppskipun. Þetta gat orðið 60
stunda vinna og fyrir hverja
stund voru greiddir 25 aurar og
þótti mikið. Mér var því ekki
rótt í skapi, er piltar af öllum
bæunum fóru til Víkur, og eg
var einn eftir.
Næsta dag var sólskin og mikill
hiti. Eftir hádegi datt mér í hug
að eg gæti helzt orðið að gagni
með því að sækja ofurlitla spýtna-
hrúgu, sem var úti á reka. Átta
ára gamall drengur var á bæn-
um, Guðjón að nafni. Eg lét hann
nú sækja hesta, og svo lögðum við
báðir á stað ríðandi með lausan
reiðingshest.
Þegar við nálguðumst spýtna-
hrúguna ,sá eg hvar stór selur lá
í sandinum þar skammt fyrir
vestan. Þá kom nú heldur en ekki
vígahugur í mig, en hvernig átti
eg að bera af þessari stóru skepnu,
hafandi ekki annað vopn en lít-
inn skeiðahníf við belti? Við hörf-
uðum til baka þar til sandalda
skyggði á selinn, svo að hann gat
ekki séð okkur. Þar fann eg lítið
morkefli, hálfgrafið í sand. Eg
telgdi annan endann á því svo að
eg gæti haldið þar um, og svo
skreið eg í áttina til selsins. Vegna
áhugans á veiðinni fann eg ekk-
ert til í fætinum, og þannig
komst eg mjög nærri selnum.
Stökk eg þá á fætur til þess að
komast milli hans og sjávar. En
hann sá til mín og brölti á stað.
Stóðst það á endum að við hitt-
umst í flæðarmáli, og eg fyrir
framan hann. Þá reis hann upp
á afturhreyfana, glennti upp ginið
svo að skein á tennurnar, og
hvæsti ofboðslega. Mér fannst
hann álíka hár og eg þar sem
hann stóð upp á endann, og nú
greiddi eg honum vel úti látið
högg á vangann. Hann fell við og
lét eg þá skammt stórra höggva á
milli, þar til eg gat komið hnífn-
um við. Hafði leikurinn nú borizt
út í sjó og var eg hræddur um að
missa af veiðinni. Eg kallaði því
í Guðjón og bað hann að koma í
skyndi með hest og reipi, svo að
við gætum dregið þetta slæki á
land. Þetta tókst ágætlega, en ekki
hafði ég orku til þess að koma
selnum heim, og spýturnar skild-
um við líka eftir. — Húsbóndi
minn sagði mér seinna, að skinn-
ið af selnum hefði verið sér meira
virði en kaupið sem eg hefði get-
að fengið 1 uppskipunarvinnunni.
Fyrir nokkru hittumst við Guð-
jón og barst þá þessi atburður í
tal. Sagði Guðjón mér, að hann
hefði verið dauðhræddur um líf
mitt, þegar selurinn reis upp, því
að homun sýndist hann gnæfa yf-
ir mig með opinn kjaftinn.
Sigurður ráðsmaður verður úti
í Fagradal hafði eg venjulegt
vinnumannskaup, en það var 60
kr. á ári. Nú þótti mér þetta of
lítið, en húsbóndinn kvaðst ekki
treysta sér til að greiða meira.
Þá afréð eg að fara til Austfjarða,
mörgum hafði gefist vel að stunda
þar sjóróðra á sumrin. Fór eg svo
til Víkur og beið eftir strand-
ferðaskipinu Hólum. En þegar það
kom, var svo illt í sjó, að enginn
komst um borð, og skipið hélt
áfram sína leið. Og nú var eg
innlyksa í Vík, því um aðra skips-
ferð var ekki að ræða.
Þorstein Jónsson hreppptjóra
í Norður-Vík vantaði vinnumann
og hann bauð mér 90 kr. kaup ef
eg vildi fara til sín. Þetta þáði eg
með þökkum.
Þá var mikill búskapur í Norður
Vík og mannmargt heimili, um
20 manns. Við vorum fjórir vinnu
mennirnir og Sigurður Þorsteins-
son ráðsmaður sá fimmti. Þarna
var gott að vera, húsbændur ljúf-
menni, blómlegur búskapur, fólkið
glaðvært og samkomulag ágætt.
Þá leigði Gunnar Ólafsson kaup-
maður í Norður Vík. Hófst þá
með okkur sú vinátta, er aldrei
hefir borið skugga á, og hefir
hann reynzt mér hinn traustasti
maður í lífinu.
Um haustið kom það í minn
hlut að hirða um sauði á Arnar-
stakksheiði og ær, sem hafðar
voru í Baðstofuhelli. Nú var það