Lesbók Morgunblaðsins - 08.04.1961, Blaðsíða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
198
Úr lífi alfyýðunnar
Þrjár mæðgur verða úti
væntingu, og hinir sáu það og
bölvuðu honum í hljóði fyrir
ágirndina. Patsy Conroy lét ekk-
ert til sín heyra, en þögn hans
var hávær og viðbjóðsleg í eyrum
hinna, enda þótt þeir vissu ekki
um ráðabrugg hans.
Sólin skein heitt. Og saltmeng-
uð golan gerði menn þyrsta. Og
þeir vissu að hægt var að fá góð-
an og kaldan bjór hjá Kelly. Og
þarna var skildingurinn. Enginn
þeirra skeytti neitt um að það var
annar sem átti hann. Hver þeirra
var innilega gramur út af bölv-
aðri ágirndinni í hinum tveimur.
Það lá við að þeir vildu hver
annan feigan. Þannig liðu þrjár
mínútur. Eigandi bátsins og félagi
hans voru horfnir. Þeir Brian
Manion og Mick Feeney slefuðu
og skulfu af úrræðaleysi.
Þá laut Patsy Conroy niður og
tók upp svolitla steinvölu á
bryggjunni. Hann lét hana detta
niður á þilfar bátsins. Hinir kippt-
ust við og slógu ósjálfrátt á eftir
steinvölunni með prikum sínum.
En svo göptu þeir af undrun, því
að Patsy Conroy kallaði:
„Halló, þú þarna niðri!“
Sá með hvítu húfuna kom út á
þilfar. „Hvað er þér á höndum?“
kallaði hann á móti.
„Fyrirgefðu ómakið, vinur“,
sagði Patsy Conroy, „en viltu ekki
vera svo góður að rétta mér skild-
inginn þama. Eg missti hann úr
lófa mínum“.
Maðurinn kinkaði kolli, tók
skildinginn og kallaði: „Gríptu".
Svo kastaði hann skildingnum til
Patsy og hann greip hann á lofti.
Þetta kom hinum tveimur svo
mjög á óvart, að þeir stóðu sem
steini lostnir. Þeir sáu að Patsy
hrækti á peninginn og stakk hon-
um í vasa sinn. Svo skálmaði
hann upp bryggjuna hnakkakert-
ur» með trefilinn margvafinn um
ÁRIÐ 1851 bjó á Lónseyri í Snæfjalla-
hreppi Þórður ólafsson með konu
sinni Margréti Bárðardóttur.
1 mai um vorið var Þórður að
vinnu inni á Armúla (sem er næsti
bær við Lónseyri, en yzti bær í Naut-
eyrarhreppi) við smíðar, því Þórður
smíðaði bæði hús og skip.
Heima á Lónseyri stjórnaði Mar-
grét búi. Henni til aðstoðar voru dæt-
ur hennar þrjár, Þuríður, Guðrún og
Edelríður, einnig unglingspiltur, Ólaf-
ur Ólafsson, bróðursonur Þórðar og
fóstursonur þeirra hjóna.
Að morgni 4. maí skipulagði Mar-
grét vinnu þannig, að ólafur og Þur-
íður áttu að leita að tveimur ám sem
vantað höfðu kvöldið áður, en þær
mæðgur, Margrét, Guðrún og Edel-
ríður, áttu að fara að vitja um hrogn-
kelsanet, sem lágu úti á milli Bæa og
Lónseyrar (en Bæir eru næsti bær
fyrir utan Lónseyri) eða nánar tiltek-
ið milli Skarfsteins og Hafnarkleifar,
en í Hafnarkleif er góð lending og
uppsátur fyrir árabát.
Fylgdust þau nú öll fimm niður að
sjónum og hjálpuðust að að setja ofan
bátinn. En er það var búið breyttist
þetta svo, að Edelríður var látin fara
með Ólafi að leita ánna og hugsa um
fé, sem heima var, en Þuríður fer
með móður sinni og Guðrúnu að vitja
netjanna.
Seinna um daginn sást til bátsins
hálsinn líkt og einkennisbúning.
Og Patsy bar sig svo virðulega og
valdsmannslega eins og hann væri
lögregluþjónn.
Þeir hinir litu hvor á annan og
andlit þeirra voru afskræmd af
reiði. Og svo skóku þeir stafi sína
hvor framan í annan og æptu
báðir samtímis:
„Hvers vegna slepptirðu honum.
asninn þinn?“
að hann var kominn inn fyrir Leitis-
hvarf, en þá var farið mikið að
hvessa og komin krapahríð. Herti
hann þá veðrið og snjókomu svo ofsa-
lega að báturinn hvarf og sást ekki
aftur. Var nú beðið með óþreyu á
Lónseyri, en þar voru gamalmenni og
Ólafur og Edelríður, sem höfðu fund-
ið æmar og voru búin að koma öll-
um skepnum í hús áður en versta
veðrið kom.
Nú víkur sögunni að Armúla. Þegar
leið á daginn og veðrið versnaði, varð
Þórður eirðarlaus og sagði að það
væri eitthvað að á Lónseyri, það
brygðist ekki. Héldu honum engin
bönd og lagði hann af stað gangandi
út yfir Kaldalón, en það er röskur
klukkutima gangur í góðu veðri um
fjöru. Kom hann að Lónseyri seint
um kvöld, þreyttur og hrakinn og
frétti þá hvemig komið var.
Var sagt að hann hefði lítið sofið
þá nótt, en svo mikil voru aftökin
í veðrinu, að ekki var viðlit að fara
neitt.
En er birti um morguninn fóru þeir
Þórður og Ólafur að leita. Gekk þá
Ólafur rakleitt að þeim mæðgum, þar
sem þær voru allar helfreðnar. Mar-
grét og Þuríður undir barði úti á Leiti,
þar sem þær höfðu sýnilega setzt niður
til að hvíla sig og ekki getað staðið
upp aftur; en Guðrún hafði staðið
upp og gengið upp á barðið en dottið
áfram og þar fannst hún liggjandi á
grúfu með höfuðið í veðrið. Þeir náðu
í sleða og drógu þær heim og þýddu
þær til að rétta úr þeim, en Þórður
smíðaði sjálfur utan um þær kist-
umar og kistulagði.
Þegar birti hríðina fóru þeir að
leita að bátnum. Fannst hann úti í
Hafnarkleif, settur upp á skafl og
hvolft yfir áttatíu stykki af grá-
sleppu. Höfðu þær snúið við þegar
þær drógu ekki lengra, farið undan
veðrinu, sem leggur út úr Lóninu og
út með hlíðinni, sett bátinn og hvolft
honum og gengið örugglega frá hon-