Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1961, Síða 9
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
317
„Hvað getur þetta verið?“ sagði
Margarete. David brosti íbygginn,
en sagði ekki neitt. Skömmu
seinna blasti við okkur furðuleg
sjón. Við sáum helli mikinn í
kalksteinsklettimum, líkastan járn
brautargöngum, og fram úr hon-
um fossaði og beljaði elfur mikil
og var gnýrinn af þessu svo hár,
að ekki hyrðist mannsins mál.
„Þetta eru upptök Alimbit-ár-
innar“, öskraði David í eyrað á
mér.
Þetta var sannarlega stórfeng-
leg sjón, en áfram urðum við
að halda og leiðin lá fyrir ofan
fossinn yfir gjár og sprungur.
Niðri í þeim heyrðum við nið
vatna og vissum að áin brauzt þar
fram neðanjarðar. Svo lá stíg-
urinn yfir hvern kalksteinshálsinn
af öðrum. Stundum fórum við
fram hjá stöðum, sem David kall-
aði þorp, en það voru tveir eða
Villimennirnir eru alia vega málaðir
og þeir klína leir í hárið.
Einn af foringj-
um Iangmili.
Hann var held-
ur ófrýnilegur
með skrautið,
sem hann
heldur milli
tannanna.
il og sjálfur höfðinginn, Iang-
mili, var kominn þangað til fund-
ar við okkur. Hann var rúmlega
6 fet á hæð og bar í hendi 9 feta
langt spjót.
Og nú hófst ein af þessum al-
þjóðlegu ráðstefnum. Þátttakend-
ur voru þessir: David Moorhouse
liðsforingi, sem var fulltrúi Ástra-
líu, eg sjálfur, sem var fulltrúi
bandaríska náttúrugripasafnsins,
The Explorer Club og The Nation-
al Geographic Society — og hinna
síforvitnu vísinda. Þriðji maður-
inn var fulltrúi villimanna. Eg
sat á kassa og hlustaði á hrogna-
málið, sem þeir David töluðu. Og
svo kom inn á milli óskiljanlegt
mál, þegar Iangmili talaði við
ráðgjafa sinn.
Fyrst í stað virtist svo sem
Iangmili mundi fús á að fallast
á beiðni okkar, að fylgja okkur
í gegn um skóginn. En þá tók
ráðgjafi hans af skarið. Það var
ekki við það komandi að þeir
fylgdu okkur til fjallanna. Og svo
laumuðust þeir burtu og hurfu í
skóginn.
„Þá er útséð um það“, sagði
David. Og Margarete gat ekki
dulið vonbrigði sín.
En það var þýðingarlaust að
halda kyrru fyrir hér í Hualil, og
hitt var uppgjöf, að snúa aftur
til Kandrian. Við höfðum ásett
okkur að komast til fjallanna, og
það var ekki um annað að gera
en halda áfram.
„Það getur skeð að • við getum
fengið burðarkarla á leiðinni“,
sagði David. Og svo var ákveðið
að halda áfram.
Fyrst lá leiðin í áttina að Al-
imbit-ánni. Við fengum dynjandi
rigningu fyrsta daginn. Við fór-
um eftir skógarstíg og áður en
langt um leið heyrðum við drun-
ur miklar í skóginum. Þær urðu
æ háværari.