Lesbók Morgunblaðsins - 04.06.1961, Síða 13

LESBÓK MORGUNBLAÐSINS
321
Sjóferðabæn
úr Grindavik
í nafni guðs föðurs, sonar og
heilags anda!
Almáttugi guð og miskunn-
sami faðir ,eg þakka þér fyrir
þá miklu náð og miskunnsemi, l
að þú hefir gefið mér líf og 1
heilsu, og þar með gert mig
hæfan til að leita mér atvinnu
og neyta míns brauðs í sveita
míns andlits.
Ó, drottinn minn og guð minn,
þegar eg nú ræ til fiskveiða og
finn vanmátt minn og veikleik
ferjunnar gegn huldum öflum
lofts og lagar, þá lyfti eg til
þín augum trúar og vonar og
bið þig að leiða oss farsællega
á djúpið, blessa þú oss að vor-
um veiðum og vernda þú oss,
svo að vér heim til vor náum
farsællega, með þá björg sem
þér hefir þóknazt að gefa oss.
Blessa þú ástvinr vora, en leyf
oss aftur samfundum að fagna,
svo að vér fyrir heilags anda
náð samhuga flytjum þér lof og
þakkargjörð. Ó, drottinn, gef oss
öllum góðar stundir, skipi og
mönnum, í Jesú nafni. Amen.
★
Hér á ef tir var svo lesið
Faðirvor. Þessa bæn lærðum
við drengirnir heima þegar í
æsku, og eg las hana ætíð í
hverjum róðri sem e£ fór til
veiða.
En bæna- og helgistundin
lagðist niður þegar „trillurnar"
komu.
þetta, tekur hann á rás heim,
vekur heimamenn sína og segir
þeim fyrir verkum. Munu honum
þá hafa farizt orð eitthvað á þessa
leið:
„Góðan dag, piltar mínir, og
týgið ykkur nú til þess að beita
þrjú bjóð. Þið náið í beituna og
byrjið að skera hana (beitan var
þá þorskhrogn og eitthvað lítið af
síld með) meðan eg fer að kalla
hina piltana. Við þurfum að vera
búnir að beita með birtu, svo að
við getum lagt lóðina sem næst
okkar netjum, það er alltaf bezt“.
Með það hljóp hann til að kalla
hina mennina, sem voru í 3—4
stöðum. Hann gekk að gluggun-
um, þar sem hann vissi að þeir
voru, barði léttilega á rúðu, og
kom þá stundum hið rétta andlit
út í gluggann. Þegar hann hafði
kallað alla, flýtti hann sér niður
í beitingaskúrinn.
Á þessum þremur stokkum eða
bjóðum voru 17—18 hundruð
önglar alls, svo það tók ekki mjög
langan tíma að beita. Samt var
nú hert á mönnum, þegar svona
stóð á að kapp var lagt á að kom-
ast á vissan stað með lóðina.
Þótt útlit væri gott að morgni,
var ekki víst að dagurinn yrði til
enda tryggur. Þá þekktist ekki
útvarp né veðurfregnir, en til
voru í Grindavík allgóðir veður-
spámenn á þeim árum. Það var
eins og sú gáfa væri þeim með-
fædd, en þeir höfðu þroskað hana
með athygli og langri lífsreynslu.
Aftur voru aðrir mjög glöggir á
sjávarlagið og þeirrar þekkingar
höfðu þeir aflað sér með langri
og nákvæmri athugun á háttalagi
sjávarins. Það var mikils metið 1
brimveiðistöðvum að vera glöggur
á veðurútlit og sjávarlag, og
kappkostuðu ungir menn að nema
þennan fróðleik af hinum eldri.
-★-
Þegar lóðin hefir verið beitt,
fara piltarnir að skinnklæðast. Nú
verða allir að fara úr skónum, því
að ekki er hægt að fara með
„danska“ skó í íslenzka sjóbrók.
En í staðinn fyrir skó, hafa menn
tátiljur. Það voru nokkurskonar
prjónaskór úr hrosshári, eða togi
og ull, lagið líkt og á gömlu leð-
urskónum. Þetta eru beztu skór í
skinnbrækur, hlýir og mjúkir við
fótinn.
Nú er piltar höfðu skinnklæðst,
fóru þeir með bjóðin ofan að sjó.
Venjulega báru tveir menn hvert
bjóð. Þetta var trékassi með sér-
stöku lagi, mjórri í beituendann,
en með fláa líkt og trog á allar
síður. Svo var að leggja hlunna
framan við skipið. Formaður rak
negluna í. Að því búnu voru
skorður teknar undan skipinu og
því ruggað svolítið. Þá tóku allir
ofan sjóhattana og gerðu kross-
mark fyrir sér og yfir rúm sitt í
skipinu. Síðan kallaði formaður:
„Leggjum nú hendur á í Herrans
nafni“ eða eitthvað á þá leið.
Grindavíkurbátur siglir bitahöfuðsbyr.