Lesbók Morgunblaðsins - 06.05.1962, Side 3

. Smásagan
frá sér mjúk hogg eins og slagæð
hjartans.
pifl
Wml
mM
*íWsíí'*2!£Í
lláliSPÍl
Eftir Virginiu Woolf
mWpV'%
II
>
var milli okkar; kom fyrst til kon-
unnar, fyrir mörg hundruð árum,
yfirgaf húsið, innsiglaði gluggana;
herbergin myrkvuðust. Hann yfir-
gaf það, yfirgaf hana, fór norður,
fór austur, sá stjörnurnar blika á
suðrænum himni; leitaði að húsinu,
fann það sokkið í sandhólana. „Ör-
uggt, öruggt, öruggt“, sló slagæð
hússins feginsamlega. „Fjársjóður-
inn er þinn“.
Vindurinn kemur beljandi upp
eftir trjágöngunum. Trén eru álút
og svigna á ýmsa vegu. Tunglgeisl-
ai’ skvampa og skvettast til í regn-
inu. En geislinn frá lampanum fell-
ur þráðbeinn út um gluggann. Kert-
ið logar stirt og hljóðlega. Vofu-
hjónin reika um húsið, opna glugg-
ana, hvíslast á til að vekja okkur
ekki, leita gleði sinnar.
„Hérna sváfum við“, segir hún.
Og hann bætir við: „Ótölulegir
kossar“.
„Vöknuðum á morgnana".
„Silfur milli trjánna“.
„Uppi á lofti —“
„Úti í garði —•“
„Þegar sumarið kom —“
,,í mjöll vetrarins —“
Hurðirnar skellast í fjarska, gefa
au koma nær; nema staðar
við dyrastafinn. Vindinn lægir,
regnið rennir silfri niður rúðuna.
A.ugu okkar myrkvast; við heyrum
ekkert fótatak við hliðina á okkur;
við sjáum enga konu veifa vofu-
hjúpi. Hann heldur höndum sínum
um ljóskerið. „Sjáðu“, hvíslar hanrn
„í fasta svefni. Og ástin á vörum
þeirra“.
Þau lúta yfir okkur, halda silfur-
lampanum á loft, skoða okkur lengi
og vandlega. Þau tefja lengi. Vind-
urinn heldur beint af augum; log-
inn hallar sér lítið eitt. Tryllt-
ir tunglgeislar hendast um gólf og
veggi, og þegar þeir koma saman
flekka þeir álút andlitin; íhugul
andlitin; andlitin sem rannsaka
svefnpurkurnar og leita að leyndri
gleði þeirra.
„Öruggt, öruggt, öruggt“, slær
hjarta hússins hreykið.
„Löng ár —“, andvarpar hann.
„Þú fannst mig aftur.“
„Hérna“, muldrar hún, „sofandi;
úti í garðinum að lesa; hlæjandi
þegar við veltum eplum uppi á háa
lofti. Hérna skildum við fjársjóð
okkar eftir —“
Þau eru álút, og Ijósið þeirra lyft-
ir á mér augnlokunum.
„Öruggt! öruggt! öruggt!“ slær
slagæð hússins tryllingslega.
í svefnrofunum hrópa ég: „Æ,
er þetta grafni fjársjóðurinn ykk-
ar? Ljósið í hjartanu."
TT TT3?
VLffJI ffSffVL
A L L IR vita, að tónarmur á nýtízku
gramófóni er ekki ýkja þungur, og
mundu menn því ætla, að ekki hvíldi
mikill þungi á nálaroddinum. Þetta fer
þó eftir því, við hvað er miðað. Fróðir
menn hafa sem sé fundið út, að sami
þungi, umreiknaður á einn fersentí-
metra á yfirborði plötunnar, mundi
nema hvorki meira né minna en 80
smálestum.
Þegar það er jafnframt haft í huga,
að sú vegalengd, sem nálin fer, þegar
ein hæggeng plata er spiluð, nemur ura
það bil einum kílómetra, verður ljóst,
að það er ekkert smáræði, sem lagt
er á eina litla gramófónnál
Vorið vaknar
Eftir Guðmund Inga Kristjánsson
Vorið er sem mær á morgni,
mild og hýr af góðum svefni,
hefur upp í ljóði og lagi
löngun sína og hugðarefni.
Svona getur vorið vaknað,
vísur sínar til þín borið,
staðið hjá þér stundarlengi.
-----Stíittu upp og kysstu vorið.
\ hvaða tíma sólarhringsins
* ■ sem maður vaknaði var
hurð að skellast. Þau fóru úr einu
herbergi í annað, héldust í hendur,
lyftu hlutum, opnuðu skápa, því
þau vildu vera viss í sinni sök —
vofuhjónin.
„Við skildum hann eftir hérna“,
sagði hún. Og hann bætti við: „Já,
en líka hérna“.
„Hann er uppi á lofti“, muldraði
hún.
„Og úti í garði“, hvíslaði hann.
„Hljóðlega nú“, sögðu þau, „því
annars vekjum við þau“.
En þið vöktuð okkur ekki. Það
var nú eitthvað annað.
„Þau eru að leita að honum;
þarna eru þau að draga frá glugga-
tjöldin“, sagði maður kannski við
sjálfan sig og las eina eða tvær
blaðsíður í viðbót.
„Nú hafa þau fundið hann“,
fannst manni og hætti að lesa, með
blýantinn á spássíunni. Og af því
maður var orðinn þreyttur á lestr-
inum stóð maður kannski á fætur
til að ganga úr skugga um það:
húsið var tómt, dyrnar stóðu upp
á gátt, ánægjulegt korrið í skógar-
dúfunum barst að utan blandað
suðinu í þreskivélinni á bóndabæn-
um.
„Hvers vegna kom ég hingað inn?
Hvað ætlaði ég að finna?“ Ég var
ekki með neitt í höndunum.
„Kannslci það sé uppi á lofti“. Eplin
voru uppi á háalofti. Svo kom ég
niður aftur, garðurinn var eins og
hann átti að sér, en bókin hafði
dottið niður í grasið.
E n þau höfðu fundið hann
í setustofunni. Ekki svo að skilja að
maður kæmi noklcurn tíma auga á
þau. I gluggarúðunum spegluðust
epli, spegluðust rósir, laufblöðin
voru græn í rúðunum. Ef þau
hreyfðu sig í setustofunni, sneri
eplið aðeins gulu hliðinni að mér.
En andartaki síðar, ef dyrnar opn-
uðust, dreifðist um gólfið, hékk á
veggjunum, danglaði niður úr loft-
inu — hvað? Ég hafði ekki neitt
í höndunum. Skuggi af þresti fór
yfir teppið; úr dýpstu brunnum
þagnarinnar dró skógardúfan loft-
bólur raddbanda sinna. „Öruggt,
öruggt, öruggt“, sló slagæð hússins
mjúklega. „Fjársjóðurinn grafinn;
herbergið ‘ .... “ slagæðin hætti
skyndilega. Æ, var þetta grafni
fjársjóðurinn?
Andartaki síðar var farið að
bregða birtu. Var hann þá úti í
garðinum? En trén ófu myrkur
handa reikandi sólargeisla. Svo fín-
legur, svo fágætur, sokkinn undir
kalt yfirborðið, geislinn sem ég
leitaði og brann sífellt bakvið rúð-
una. Dauðinn var rúðan; dauðinn
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3