Lesbók Morgunblaðsins - 12.05.1963, Blaðsíða 3

glorían orSin gráfjólublá og békik niðrum
kjaftinn.
— Varstu fiskaður upp?
— Nei, blessaður vertu. Ég flýtti mér
uppúr sjólfur. Annars hefði ég krókn-
að. Þetta var á heiðskírri frostnótt miUi
jóla og nýjárs.
— Og varð þér ekki meint af volkinu?
— Nei. Ég er veill fyrir brjósti, ' en
heppnin var með mér, og ég náði í
leigubíl einsog skot. Ég fór beinaleið
í bólið. Þar lá ég og skalf framundir
morgun að ég fékk í mig hita og sofn-
aði.
— Miikill afreksmaður ertu.
— Já. Það má nú segja. Reyndar dal-
aði ég um tíma, en ég er að ná mér
aftur á strik.
— Nú? Hvað gerðisí?
SÖGUR
EFTIR DAG SIGURÐARSON
Síðasta séníið
(in memoriam)
Þ etta sumar geisuðu óþurrkar. Fólfc
varð hjartveikt og fölt. Fölastur allra
vai'ð snillingurinn.
Um verzlunarmannahelgina var fá-
mennt í bænum og fór vel um draugana.
Snillíngurinn bjó í rúmgóðu rjómagulu
risiherbergi. Húsgögn voru fá. Djúpur
dökkgrænn hægindastóU, lítill kollur,
tóbaksbrúnt skrifborð, grádröfnótt möl-
étið dívanskrifli og mannhæðarhár
epeigiLl skrúfaður fastur á vegg. Frakiki
6nillíngsins, snjáður og krumpaður eins-
og harmónikka, hékk á fírtommuspík
við dyrnar.
Snillíngurinn sat í hægindastólnum
við opinn glugga. Snillingurinn fitlaði
veikluðum fíngrum við slaufuna sína
rauðu og horfði fúll útí dumbúnginn.
’ Snillíngurinn lét aftur gluggann og
lokaði úti lætin í krökkunum í portinu.
Snillíngurinn dró svartar strigagardín-
ur fyrir gluggann og byrgði úti dags-
drúngann. Snillíngurinn gekk til dyr-
anna og tvílæsti þeim.
Snillíngurinn kveikti á kerti sem stóð
ó skrifborðinu, flutti kollinn og hæginda-
6tólinn að speiglinum, tók rauðvins-
flösku, staup og seguLbandstæki undan
dívaninum, setti tækið undir hæginda-
stólinn en flöskuna og staupið á kollinn.
SniLlíngurinn hlammaði sér í hæginda-
stólinn, skenkti í staupið og setti band-
ið í gáng. Snilliingurinn hafði tekið öll
írumlegustu máltæki sín uppá spólu,
skilið eftir þagnir á milli þeirra. Þann-
ig gat snillíngurinn talað við sjólfan
Big.
SnilLíngurinn klíngdi glösum við
6peigilinn og skeggræddi við sjálfan sig
í flöktinu frá kertailjósinu. Þeir komust
eð þeirri niðurstöðu að snillíngar gætu
ekki lifað í þessum óbærilega sársauka-
fulla heimi. Snillíngar væru hatfnir yf-
ir sauðsvartan almúgann. Mannkynið
væri svo ómerkilegt. Mikilmenni ættu
ekki samleið með þvL
" ínið þraut. Spólan rann á enda.
Snillíngurinn stóð upp og horfðist í
tindrandi snillíngsaugu Við speigilmynd
sína, skálaði við sjálfan sig í síðasta
sinn.
Snillíngurinn leysti slaufuna sína
rauðu og hneppti frá hálsmálinu. Snill-
iingurinn brosti, mæðubrosi manns sem
er að sligast undan syndavíxlum mann-
kynsins.
SnilMngurinn tófc upp vasahníf og skar
sig á háls. SniLMngurinn datt dauður
niður.
Þannig lést sáðasta séníið. Tímabil
hinna gáfuðu einstaklínga er liðið. Nú
er kominn timi til að mannkynið vexði
gáfað.
Astarsorg
í praxís
K.
tenníngin er Ijós. Hún er vandlega
unnin. En í praxís er þetta allt erfiðara.
Ekki satt?
— Nei, blessaður vertu. Ég hef þegar
náð undraverðum árángri. Ég elskaði
stúlfcu árum saman og gat ekki á heil-
um mér tekið. Ég hélt mig mikiðtil
niðurvið höfn og speiglaði mig í poll-
inuim. Olíubi'á'kin myndaði geislabaug
um hausinn. Grátbroslegt. Ég var farinn
að spekúlera í sjálfsmorði. Einusinni
'hoppaði ég meiraaðsegja útí. Þá var
xr að fór allt í handaskolum. Held-
urðu ekki að stelpan hafi viljað mig
eftir alltsaman? Hún varð bálskotin í
mér, og við tókum saman. Það var mikil
sæla. Þángaðtil um daginn að allt
komst í samt lag. Ég var að bíða eftir
strætó á Lækjartorgi og sá þá- aðra
stelpu helmíngi fallegri. Ég varð sem
bergnuminn af hrifníngu og gleymdi að
setja það á mig uppi hvaða vagn hún
fór. Ég hef ekki minnstu hugmynd um
hvar hún býr. Þetta fékk svo mikið
á mig að ég fór heimtil kærustunnar og
skældi uitaní hana allt kvLdið. Hún
huggaði mig ákaflega vel og svaf hjá
mér um nóttina, en daginn eftir sagði
hún mér að fara fjandans til, hún vildi
ekki sjá mig framar, þennan Uka vesa-
líng, volandi útaf stelpu sem hann kæm-
ist ekki yfir. Svoað ég er orðinn kven-
mannslaus oná allt annað. Nú þrái ég
aðeins stúlkuna á torginu. Hún er yndis-
legasta veran á jarðríki. Ég er að farast
úr óhamiíngjusamri ást.
— Reykjavik er litili bær og samgaung
ur greiðar. Kannski hefur þú uppá henni
og krækir í hana. Þá er úti um praxis-
inn.
— Neinei. Ráð er við því. Ég fer bara
að elska stelpu sem býr einhversstaðar
hinummegin á hnettinum, tildæmis í
Mongólíu eða Ástralíu.
— Heimurinn hefur skroppið saman.
Það er ekki nema dagleið til Ástralíu.
Veistu nema þú komist þángað?
— Blessaður vertu. Það er lítil von
tiil þess. Ég er átthagafjötraður. Skatta-
yfirvöldin sjá fyrir því.
Systurnar fimm og færis bíða. En kólfurinn hringir dimba-dimm, og systumar fimm, þær fara til tíða.
Eftir Einar M. Jónsson
í kómum bíður
Kólfurinn hringir í kirkjuturni. hinn kristni prestur,
Þær krjúpa nunnurnar fimm en óðum nálgast
og ganga til tíða. hinn ógnþrungni gestur,
Ómurinn dunar í eyrum sem höfðar til myrkurs
með þungum niði og hinztu raka
og áhrifum segulsins — til hinztu raka
dimba-dimm. og lokkar þær fimm
í svörtum kufli með hvítar hettur þær halda til tíða, að líta til baka.
þær halda til tíða Hringinn þrengja
systumar fimm. harkan cg lygðin.
En hvers er að vænta, Munduð á lofti
hvers að bíða? Skýjafingur er mánasigðin. Vágnýr fer yfir freðinn svörðinn.
við skarðan mána Að baki systrunum
bendir svartur brestur jörðin
á brostna gljána, um leið og kólfurinn
er fölir svipir kallar þær inn
úr fylgsnum skríða fyrir kirkjuþröskuldinn.
17. tölublað 1963
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 53