Lesbók Morgunblaðsins - 19.01.1964, Blaðsíða 3

henni, en ilmur hennar fyllti herberg-
íð.
Síðan sótti hún vatn í krukku og lét
rósina í,'og bar hana upp í gluggakist-
una.
Rósin horfði í kringum sig í fátæk-
legu herberginu, en elska gömlu kon-
unnar umvafði það birtu sinni, og það
var í þessari birtu, sem rósin vildi vera.
Hún breiddi úr blöðunum og horfði út
á hina undurfögru náttúrumynd, er við
henni blasti; um hvanngrænar brekkur
liðuðust ljómandi lækir, eins og ljósblá-
ir silkilindar, himinblár fjallahringurinn
ljómaði af skini jökulsins, sem hæst
gnæfði eins og skínadi altari, er þeim
Brynjólfsdóttur
JL skorning við fáfarinn troðning,
irm.an um þistla og þurrar viðarrætur,
óx yndisleg rós, og þó að geislar sólar-
innar næðu sjaldnast að skína á hana
ella, þá var hún svo undurfögur og ilm-
eði svo unaðslega.
Áður hafði þessi gamli troðningur
verið alfarávegur og lá til þorpsins.
lljólför, sem lyng og heiðagróður höfðu
næstum hulið, gáfu til kynna leiðina,
etm farin var áður um grösugar heið-
ar og brekkur.
Þennan bjarta sumardag um hádegis-
bilið, þegar sunnanblærinn leikur um
hæðir og lautir, og sólslcríkja syngur
uppi á háum steini sinn fagnandi lof-
föng til sólarinnar, bar blærinn ilm-
inn frá rósinni í fang gamallar konu,
sem var á leiðinni frá þorpinu heim til
sin, hún hafði verið að selja egig.
„Ó, en hvaðan kemur þessi angan?“
tegir hún lágt og skimar í kringum
e:g. „Ekki er þetta angan af blóðbergi
ré mjaðjurt, ekki heldur af hvönn eða
björk.“ Nei, þetta var ilmur, sem ekki
var líkur neinu, sem hún hafði fundið
óöur.
Gamla konan litast um, hún er í blá-
um kjól með hvítum bryddingum í háls
rnálið, á herðunum hefur hún prjóna-
ejal, sem bundið er aftur fyrir, og held-
ur á tómri körfu, sem hún hafði borið
eggin í. Hvítur klútur er bundinn um
hárið, sem er silfurhvítt og bærist und-
an klútnum í golunni.
„Hvaðan kemur þessi unaðslega ang-
an?“ Jú, rétt við vegarbrúnina þar var
fckorningurinn, sem rósin bjó, fagurrauð
blöðin breiddu úr sér eins og til að
fagna henni; þaðan kom ilmurinn.
Hún gekk hægt og hikandi að rós-
inni og virti hana fyrir sér. „Þvílíkur ilm
ur og fegurð“, hvíslaði hún lágt, eins
og hún óttaðist að rósin hræddist sig.
Þegar hún hafði virt hana lengi fyrir
sér þá áræddi hún að beygja sig niður
eð henni og anda að sér ilminum, en
liörfaði hrædd undan, því hún heyrði
hvíslað: „.Losaðu mig úr moldinni, og
berðu mig burt.“
Hún starði undrandi á rósina. Var
það hún sem hafði talað til hennar, eða
var það blíður sumarblærinn sem hljóm
uði svo undurblitt?
Gat hún slitið upp þessa fögru rós?
,.Berðu mig burt“, var þá hvíslað aftur.
Þá rétti gamla konan lúna höndina af
löngu striti eftir henni og tók utan um
stöngulinn, en þyrnarnir sem hún hélt
að myndu stinga sig, lögðust mjúklega
að stönglinum, og höndin losaði hann
varlega úr moldinni. Þá kinkaði rósin
kolli til hennar og brosti.
Síðan lagði hún hana í körfuna, en
rósin lagði blöðin aftur. Hún ætlaði að
eofna á leiðinni yfir lynggrónar hæðim-
ar.
Brekkurnar urðu þúsundlitar í aftan-
skini hnígandi sólairinnar, mosinn ófst ó-
teljandi gulum og grænum litbrigðum
8
Viö vatnið
Vid vattnet
Eftir Guðmund Böbvarsson
Fagrar eru brýrnar
þær er brenndar voru
stoltir eru bogar þeirra
bjartir og fagursveigðir
dimmt niðar sigrað fljótið
í svörtu gljúfri
er þær birtast þér
andartaksstund
um leið og þú sofnar.
Ekki að óttast
segir nóttin
segir einsemdin mikla
og tekur í hönd þér
engan
og ekki heldur þig
mun ég yfirgefa
hvað hræðist þú
Kasta auði þínum frá þér
hinni afblásnu krónu blómsins
óskablómsins er forðum þú last
við djúpt bergvatn
undir bröttu fjalli
þar sem víðáttan göfug
og blár endalaus himinn
struku blæ sínum vanga þinn
og önduðu
mjúkri hringing klukkna sinna
inn í sál þína og sögðu
lítill
lítill minn.
Vinning þinn léztu liggja
eins og þig óraði fyrir
gleymsku eilífðanna
hringrás aldanna
þar sem lífshafið ris og hrynur
rís og hrynur
rís
og hrynur inn í þögn allra þagna.
Komið til mín
spor mín grafin í sandi
kom þú
kjalröst báts míns á sjónum
komið
öll hin rauðu blöð óskablómsins
sem vindurinn
bar að eilífu á burt
komið
skuggar mínir
og verið hjá mér
og verið hjá mér
þegar ég fer.
Poul P. Af. Pedersen þýddi á sœnsku
Sköna ár broarna
som blev bránda
stolta ár deras bágar
ljusa och fint svángda
mörk brusar den besegrade floden
i den svarta ravinen
dár de uppenbarar sig för dig
ett andetag
just som du somnar.
Frukta inte
ságer natten
ságer den stora ensamheten
och tar dig í handen
ingen
och inte heller dig
vill jag övergiva
varför rádes du?
Kasta diii rikedom frán dig
blommans avblásta krona
önskeblommans sem du plockat en gáng
vid den djupa fjállsjön
under det branta berget
dár de máktiga vidderna
och den bláa ándlösa himlen
smekte din kind med sin flákt
och andades
med sina klcekors mjuka ringning
i din sjál.
Lát dina ágodelar ligga
du som kánde dig oroad av
evigheternas glömska
seklemas kretsgáng
dár livshavet stiger och störtar
stiger
och störtar i alla tystnaders tystnad.
Kom till mig
mina spár begraves i sand
kom du min báts kölvattenstrimma pá havet
kom alla önskeblommans röda blad
som vinden
förde bort för alltid
kom
mina skuggor
frán mánga ár
och var hos mig
nár jag gár.
Eftir Jóhönnu
þræddur rauðlituðu ívafi beitilyngsins,
og djúpbláar blágresisbreiðurnar voru
eins og litlar tjarnir í brekkunum, þar
sem maríustakk og munablómum ásamt
fjölda annarra blóma og grasa var vagg-
að í værð af mjúkhentum kvöldblæn-
um.
Mild værð færðist yfir náttúruna,
hljóð og friðsæl, er gamla konan þræddi
brosandi forna troðninginn, og rósin
fagra blundaði sæl í körfunni.
Nú sá hún heim til sín og greikkaði
sporið. Loks var hún komin að litla
húsinu sínu, það var orðið svo niðurnítt
að undarlegt mátti heita að enn héldist
það uppi, en það myndi endast henni.
Varla myndi hún lifa það lengi, hugs-
aði hún, að það entist henni ekki. Svo
opnaði hún dymar og gekk inn í stofuna,
lagði körfuna á lítið borð út við glugg-
ann og fór að huga að rósinni, sem
vaknaði og breiddi blöðin fagnandi mót
2. tölublað 1964.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3