Lesbók Morgunblaðsins - 15.11.1964, Blaðsíða 3

Mr að er nött og nóttin er myrkur.
Óttalegt myrkur og í myrkrinu er regn
og stormur. Mikill stormur og hann
öskrar við húsið mitt. Hann æðir um
húsið mitt og hann ber með sér þungt
og kalt regn sem dynur á glugganum
mínum.
Það er nótt og myrkur og stormur o.g
regn.
Ég sé regnið koma að utan. Ég sé það
koma í dropum. Ég sé það koma á
glugigann minn og hríslast niður glerið.
Ég heyri storminn ýlfra. Ég strýk móð-
una af glerinu og horfi út — út í nóttina
myrkrið storminn og regnið.
— Þér gætuð víst ekki gert mér greiða
herra minn? Röddin er full áreynslu
hvernig hún stynur utan úr sortanum
og ég greini kú sem stendur nærri. Hún
stendur hnipruð með rassinn upp í
verðrið bg hún sýnist skjálfa.
■— Voruð þér að tala við mig frú belja?
Ég segi frú belja vegna þess að ég
má ekki segja frú kú. Það gera úin tvö
ÓVEÐURSNOTT
(eðo naðnrinn nndii knnni)
Eftir Jón Yngva
í enda orðanna og regla um fallbeyg-
ingu.
— Kýrin talar ekki herra minn. Það
er ég sem talaði o.g tala núna. Ég hérna
undir beljunni. — Regnhryna gengur
hjá og ég sé manninn. Hann hangir
undir kúnni með þvi að krækja fótum
um herðakamb hennar og höndum um
lendar. Hann virðist höfuðlaus svo ég
bey,gi mig niður og aðgæti hvort þannig
sé sem er ekki. Hann hefur höfuð. Það
hvílir þétt upp að júgri kýrinnar og það
er nærri húlið spenum.
— Fundinn, segi ég og maðurinn snýr
andlitinu að mér.
— Sælir. Ég heiti Jón. Þér vilduð
víst ekki vera svo vænn að binda hend-
ur mínar og fætur við samskeyti þeirra
hérna ofan á hrygg kýrinnar. Það er
svo fjári þreytandi að hanga svona.
— Ég er satt að segja dálítið undrandi.
Ég ....
— Enginn tími til þess. f öllum belj-
anna bænum bindið mig áður en ég fell
oní forina. — Ég fer í vasa minn eftir
snæri og geri sem maðurinn biður. —
Þökk fyrir herra minn þökk fyrir.
Jesúsfólk er vandfundið nú á dögum.
En nú bið ég yður að afsaka mig augna-
blik. — Hann færir höfuð sitt niður og
læsir tönnum og vörum utan um einn
spenann og sýgur.
* essi undarlega nótt og myrkrið
og stormurinn og regnið. Þessi undar-
Framhald á bls. 14
Þau lifðu eins og þú
við að lesa sér vegi um daga þess
arar borgar.
öðru hverju tóku þau við kass-
anum
og veltu honum frá dyrum að
borði.
Ef til vill stóðu þau einhverja
stund við dyrnar
og væntu þess að vinir birtust
þeim innan skamms?
Eða lifir þú þá stund er þeir birt-
ust þé á hæðinni og lyftu hönd
um?
Ef svo er, hvert bar þig síðan,
víðsfjarri þeirri dyggð
að leitast við að muna tölur og
nöfn,
sem um ár gerðu þér auðið að
halda stöðu þinni við að taka
á móti kassanum?
Hafirðu gengið mót þeim ein-
hverja einmuna stund
og ekki kannast við þá láng-
vönu hugsun
að klukkan níu hvem morgun
skyldu snúðar bornir að borð-
inu —
hvað er þá þessi stund í lífi þínu?
En einn og annan dag stóðstu
við dymar án þess að láta að
ósk þinni,
svipta þig klæðum og skríða
á grasinu.
Ef til vill dirfðist þú ekki að
trúa að reikandi hugur þinn
væri fagur þá stund?
Blóðið steig þér til höfuðs,
þú beittir þig ströngu að hverfa
þaðan að borðinu þar sem
kasisinn var,
hélst þig í skugganum bak við
rykgeislann
skelfdur við hvarflandi huga
þinn og hugsaðir um skylduna
að standast!
Nú em þau óháð klæðum, óháð
brækju sem lekur af gafflinum
á klæðið sem vakað var við
að skapa fegurð.
Þau hafa barist til hinstu
stundar
og munu aldrei framar velta
kassanum.
Þó er því líkast sem enn hafi þau
ekki sagt allt sem þau vildu
sagt hafa
um hvarflandi hugi sína,
þótt limir þeirra bifist ekki ein-
um dauðakipp.
Og hvað ertu nú, eftir þessa nótt,
þegar dagur rís af rótinni og
breiðir út guðsgræn blöð sín?
hvað á við steininn drifinn
dögg,
hvað á við aðfallið?
Þér vom kostir gerðir á þessari
grænu jörð,
tilboð sem þér gafst ef til vill að
hugsa lengur um
og taka á sæmri hátt en þú gerð-
ir.
Nú sveima þau á eftir þér, þú
STEINAR SIGURJÓNSSON
MÁLAD MED GRÁU
Ef til vill eru varir þeirra opn-
ar enn einu orði
sem aldrei í lífinu var talað?
Blessuð heit orð frá í gær hafa
týnst,
og nú er þoka yfir flóanum.
Grasið lyktar af víni og þreytu
þeirra sem vöktu og viðhöfðu
orð.
Þú heyrir niðinn! Höf líða að úr
firð!
Þau stefna á þig, þótt enn sértu
ekki nema á miðjum aldri!
Augu þín hvarfla um ókyrrt svið-
ið í leit að styrk,
viða að myndum frá horfnum
dögum.
En þau skilja þær ekki og þú
finnur ekki frið.
Samt hefurðu gmn um þetta> að
með þér sé fylgst!
að höf stefni á þig,
þótt enn sértu ekki nema á
miðjum aldri!
veist það,
og verða aldrei afturkvæm!
Hold þitt, aldrei mun það fram-
ar verða hreint.
Þú munt aldrei eignast þá
bolta og þær skeljar sem þú
áttir.
Þú getur aðeins hugsað um þau
bros sem fyrir bar og þá ást
sem á þeim brann
og liðu hjá,
aðeins, að þú hefur ekki skilið
þær glampandi stundir sem að
þér bar og fóru á glæ!
Eða hefurðu hugsað að þú skyld-
ir, áður en það verður um
seinan,
rifja upp svipi og orð sem
komu inn í líf þitt?
Ertu kannski að draga að þér
orð sem kvað við einhverja
stund og glumdi hranalega á
sviðinu?
eitraður hugur þinn hafi slegið
einhverjum niður
og upprætt
á stað sem þú manst enn vegna
skúta sem þú flæmdir hann
tii;
eða nokkru eftir að eitthvert
eitrað orð fór þér af túngu
hafi sá hataði samfylgdarmaður
dregist til þess fylgsnis þar
sem enginn fékk staðist til
lengdar
og að eilífu horfið þér sjómnn?
Eða hvert fórstu einhvern ein-
muna dag er þú sórst að þú
skyldir aldrei bregðast?
en veikst undan þunga þess
skáldskapar sem hafið blés
þér í fang?
Hvert?
Eða hefur einhver sprottið á
fætur og boðað
að halli heim?
yndisþokkans sé von í kvalið
holdið?

Nú, er þú lítur enn einn dag að
þér koma,
eina ævi
þeirra þúsund æva sem þér
gefast
og þú tapar:
Hvað ertu gegnt flóanum í
morgunsárinu?
Þú megnar ekkert meir: þú bíð-
ur.
Bylgjur falla að úr firð>
án þess að segja nokkuð um
hvaðan þær ber,
og þú ríst á fætur.
Ángi hefst ívið,
ber fálmandi við lygnan flóann.
Þú smjattar til að finna sjálfan
þig
að félaga í grámunni!
34. tbL 1964
EESBÖK MORGUNBLAÐSINS 3