Lesbók Morgunblaðsins - 24.01.1965, Side 7

t&bék
tratmar
Ungur maðui með feiknar
löga mikið hár vakti alihygii
okkar. Hann var k.lœddur
brúnum molskinnsbuxuim og
I»a3 er í rauninni alveg óþarfi
að skýra þessár myndir. I*ær
tala sinu máli.
hans það gneinilega með sér.
Fyrir dansinum léku fjórir
ungir menn af miklu fjöri og
við góðar undirtektir. Þessir
snillingar kölluðu sig Piató.
Þegar við litum út á dansgótf-
ið, virtist þar engin hreyfing
utan handasdáttur, en þetta
fylgir víst þessum nýjusitu
dönsium. Nú eru allir hættir að
PQSTHQLFIÐ
Enginn póstur í dag,
þar sem þetta blaó var
unniö, áöur en síöasta blaö
fór í prentun.
En úr þvi aö viö erum
aö tala svo mikiö um
dans hérna á síðunni,
væri ekki úr vegi aö drepa
á mikilvœgt atriöi, sem
oft hefur veriö til um-
rœöu: danskennsla í skól-
um.
Þaö er mála sannast, aö
dansinn hefur rnikiö upp-
eldislegt gildi, Þegar
ungt fólk lœrir aö dansa,
lærir þaö svo ótal margt
fleira um leiö, sem þaö ef
til vill gerir sér ekki
grein fyr'vr í fljótu bragöi.
Viö skulum nú aöens lita
á eina hliö þessa máls.
íslendingar eru yfirleitt
hlédrœgir aö eölisfari,
jafnvel feimnir, ef því er
aö skipta. Ein afleiöing
þessa er sú, aö enginn virö
ist geta skemmt sér á
dansskemmtunum nema
undir áfengisáhrifum. Þaö
er sorgleg staöreynd, aö
margir ungir piltar leita
á náöir Bakkusar til þess
eins aö hleypa í sig kjarki
til aö fara út á dansgólf-
iö. Ástœöan er sem sagt:
feimni. En til þess aö
vinna bug á feimninni er
raunhœfasta lausnin aö
lœra aö dansa.
Okkur skilst, aö tilsögn
t dansi sé hafin á barna- í
skólastiginu og er þaö aö
sjálfsögöu gl-eöileg fram-
för. En danskennslan þarf
aö ná til gagnfrœðastigs-
ins líka — og til allra
bekkja. En slíkar kennslu-
stundir á ekki aö flokka
undir félagslífiö — heldur
skyldunám. Kennsluna
eiga lceröir danskennarar
aö annast —ekki leifffimi-
kennarar.
Þetta er nú okkar skoö-
un, en gaman vœri aö
vita, hvaö ykkur finnst.
Ef einhver skyldi hafa
gleymt utanáskriftinni, þá
er hún á þessa leiö: Les-
bók œskumiar, Morgun-
blaöiö, Rvík.
E
kvöld fyrir skömmu
brugSum við okkur á dans
skemmtun hjá Gagnfræða*
skóla verknáms. Okkur var
tjáð, að fyrir dyrum stæði
„hlöðuball“, og þar sem
við erum svo óskaplega
gamaldags, langaði okkur
til að forvitnast um,
hvernig slík dansiböll færu
fram.
Stór og stæðilegur náungi
tók á móti okkur í dyr-
unum og spurði um pasisa. Við
hóldium, að þetta væri einn
kennarinn og flýttum
okkur að stynja upp erindinu:
að okkur íangaði rétt aðeins
svona til að kikja inn. Siðar
kom í ijós, að maðurinn var
alls ekki kennari, hekiur flor-
maður netm endaf élagsins, Er-
lendur Kristjámsson, vaids-
mannsiegur á svip og af yfir-
stærð miðað við aldur.
Erlendux bauð okkur að
ganga í bæinn, og siðan lá
leiðin upp á sal, þar sem dans
inn dunaðí. Okkur varð star-
sýnt á klæðmað imgilinganna,
en okkur var sagt að þetta
væri aiJtaf svona á hlöðubölil-
•um. Og í þeirri andrá gekk
ung stúJka framhjá okkur, í
gaitebuxum og furðulegri
skikkju. A hnésbætumar
hafði hún saumað tvö áber-
andi rauð hjörtu, og ef betiur
var að gáð, var eitt hjarta á
sitjandanum lika. Þeim ætti
heldur eikki að verða skota-
skujd úr að hamdieika nál og
tvinma, stúikunuim í Gagn-
fræðaskóla verkmáims, þvi að
þær sitja við saumaskapinn
fiesta daga vibunnar í skólan-
um.
svörtum leðurjakka. Okfcur
var bemt á, að þetta væri rit-
stjóri skólablaðsins og stjóm-
andi skjói ahJ j óimsveitarinnar.
Sem sagt: listamaður fram í
fingurgóma, enda bar útlit
HLÖÐUBALL
rokka og tvista, því að tízkan
er sú að standa hreyfingar-
laus á móti þeim, sem dansað
er við, sveifla hamdieggjunum
og dingJa höfðinu í takt við
tónlistina.
Þegar hlé verður á dansin-
um, bregða dansgestir sér í
næstu kennslustofu, þar sem
salt er öl og kex. Suimir herr-
arnir verða kannski ögm róm-
antískir og bjóða dömunni
upp á hressingu — ef til villl
eiga rauðu Jjósin í danssaln-
um sinn þátt í því.
K.læðnaður ungflinganea
er með ýmsu móti, og yfir
samkomunni rikir ööruvisi
stemning en titt er. Allir eru
frjálslegir í framkomu og
óþvingaðir, og srtúJkumar virð
ast kunna vel við sig á gaflla-
buxumum, enda ótviræður
koslur að vera þannig búinn,
ef dansinn skyldi verða mjög
stórbrotinn.
Þegar við emm í þann
mund að kveðja þemnan
káta og skemmtilega hóp
verður okkur litið fraan í sai-
inn oig sjáum, að rómantákin
er orðin allsráðandi. Ungiur
maður, klseddur eins og sirk-
uisÆLón, gerir ítrekaðar
tilraiumir til að halfla sér að
dömunni sdnni, en það gengur
ekki sem bezt, því að hatt-
kúfurinn hans afa gamfla þarf
endilega að flækjast á miiii.
Ja, honum var nær!
Dansæfingin var á enda—
og timi tii kominn að hlakka
til þeirrar næstu.
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 7
3. tbl. 1965.