Lesbók Morgunblaðsins - 31.01.1965, Blaðsíða 7

Aöalheiöur og Hlíf í hlutverkum síuum í „Stöðviö heimiim —hér fer ég út“,
Fékk frí úr préfi tii þess að
geta mctt á æfingu
Spjallað við Aðalheiði Nönnu Ólafsdótiur
og Hlíf Svavarsdóttur, nemendux í
Listdansskóla Þjóðleikhússins
ær heita AðalheiSur
Nairna Ólatsdóttir og Hlíf
Svavarsdóttir. Þær stunda
hallettnám við Listdans-
skóla Þjóðleikhússins og
fara um þessar mundir
með hlutverk dætra Litla-
karls i gamansöngleiknum
„Stöðvið heiminn“. Það
má með sanni segja, að
dansinn sé. þeirra líf, því
að þær hættu báðar skóla-
námi til þess að geta simit
ballettnáminu.
Hlíf hætti á miðjuim vetri
i landsprófsdeild, en Aðal-heið
ur liauik próái úx 3. bekik
Menntaskólans s. L vor með
fraimhaidseinikuxm.
— Ég var í skólanum efti-r
hádegi, saigði Aða-liheiðux, o-g
þurfti sífellt að fá fri. Þegar
allir frítí'marinir voru svo
reiknaðir saman, voru þeir
orðnir 80! Ég þuirfti t.d. að
£á frí í öll-um skrifSe-guxn
reiknings'tím-um á lauigardög-
um. Ein-u sinni þurfti ég að
fá frí úr prófi til þess að
geta mæ-tit á aðaTiiæfingu.
AðaQiheiður starfar nú í
víxladeiid Búnaðarbankans og
er mjög þakklát sónum yfir-
mönnuim þar fyxir góðan skiln
ing, þegar hiún þarf að
skrep-pa seim snögigwast upp í
Þjóðleikhiús.
Hlif Svavarsdóttir.

ttiittftr
BQif er enn að leita sér að
starfi, sem hún geti unnið
fyrir hádiegi. Slíkt starf ar
þvi miður vandfiundið.
I>ær stölitur byrjuðu mjög
ungar að læra batiett. Aðal-
heiður 9 ára í Listdansskóia
Þjóðileikhússins og naut þá
tilsagnar Eriks Bidsteds, hins
mikilhæfa, danska ballett-
meistara. Htíf 8 ára í Listdans
skóla Snjólaugar Eiriksdóttur.
Fyrir þi-emiur árum hóf hún
svo nám í Listdansskióla Þjóð
leikhússins.
Það er ef til vilii engin
furða, þótt badlettinn sé
tímafrekur hjá þeim, því að
fyrir utan kennsluna, sem er
tvisvar á dag, hafa þœr te-kið
þáitt í þremur leiksýningum,
sem Þjóðleikhúsið hefur _ haft
í gangi að undanförnu: Stöðv-
ið heiminn, SairdasÆurstinnan
og Mjallhvít.
Aðalheiður setgir reyndar,
að það sé ekki nóg að vera
í ballett tvisvar á dag:
— Ef ved ætti að vera,
ætti að vera kennsiia á
morgnianna líka, segir hún.
“ i ð segja margir, að baJil-
ettdiansmeyjar hafi svo undar
legt göngulag. Verðið þið
varar við það? s-pyrjum við.
— Já, segir Hlíf. Það ha-ld-a
aliir, að við séum svona
m/ontnar.
Og nú sbeUihílæja þær báð-
ar.
— En það er auðvitað ekki
rétt? spyrjum við.
— Það skiulum við vona
ekki, segir Aðailheiður. Áður
en við vitum af, erum við
fama-r að tileinka okkur
hreyfingam-ar í baMettin-um.
Bal-lettinn er fynst og fremst
tj-áning í hreytfingum.
— Hver er balletihmeistari
Listdansskólaais?
Hún heitir Fay Werner,
en-sk stúlka, hún kenndi áður
við þjóða-rballett íra.
— Og hvernig gengur að
fýlgjast með fyrirskip-unum
Ih-enna-r?
— Alveg prýðilega. Nöfnin
á sporunum eru alDitaf þau
sömu í bailettimum. Þau eru
ó frönsku.
— Er það ekki ölidu verra?
— Siður en svo
Því tid sönnunar gefa þær
okkur no-kfcur dæmi: Assem-
bdez...það merdór að safnast
saman....
Aðalheiður Nanna Ólafsdóttir.
Tið spyrjum stúdkurnair,
hvort þeirn þyki skemmti-
legra að dansa klassiskan
badlett eða nútimabaliett.
Hlif mædir eimdregið með
þeim klassiska.
Aðalheiði finnst að vissu
ilieyti gaman að nútímabaldett
— en við höfum bara kert
svo lítið í honurn enn sem
komið er. Við lærðum smá-
vegis í fyrra.
— Eru margir strákar í
baJdett? spyrjum við.
— Þeir eru fáir og aðallega
í yngri flokkum. Þó eru tveir
iö ára og einn tvítugur.
— Er erfitt að kpmast að i
Listdansskótanum? spurði
fréttamaður, sem var farinn
að velta málinu alvardega fyr-
ir sér.
— Það er imntökupróf nú
orðið.
— Æ, hver sikrambirm,
saigði fréttamaður.
Stúlkumar brostu — og vax
það kannski nokk-ur furða?
SMÁSAGAN
Framhald af bls. 6.
H öfuðsmaðurinn var dólítið óstöð-
ugur á fótunum, þegar hann gekk
inn í h-úsið og settist í stóra stólinn við
glugigann. Hann var svo þreyttur, að
hann verkjaði í alJan likamann, og
hann reyndi að muna, hvað JiðþjóJfinn
hafði saigt. ChancelJorsviJllle? Só gamli
Ihdeypti brúnum. Bf til viU haíði lið-
þjálifinn rétt fýrir sér ... etf til vild var
striðinu lokið. Svo varð honum hugsað
tid þess, er hann sá filagigið á mildi trjá-
nna, og hann búo-sti aíllit í einu fuliur
trúnaðartrausts. Látum þá koma, sagði
hann við sjáifian sig. Hann dottaði svo-
lítið, síðan dáiMtið meira og svo vax
hann sofnaður ...
I norðri hafði stóri rykmiökkur-
inn borizt til síðustu trjánna og lang-
ar fylkingar sambands-riddaraliðeins
komu í ljós undir hinum blaktandi
striðsfána siuum. Þeii riðu svo hdjóð-
legia, að þeir vöktu hvorki Fitzhuigh
höfuðsma-nn, sem mókti í stóJnum sin-
um við gduggann, né Sidas 31anchaid,
sem hra-ut værðarlega fyrir neðan kjadl
aratröppurnar. Þeir fóru framhjá bónda-
bænum og riðu hægt eftir hinum rykuga
þjóðvegi í áttina til Gettysbuaig.
-UBSBÓK MORGUNBLAÐSINS 7
4. tbl. 1066.