Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1965, Blaðsíða 3

Lesbók Morgunblaðsins - 22.08.1965, Blaðsíða 3
Anna María Þórisdótfir: SKÓGAR D AG eftir dag var glaðasólskin, og dag eftir dag lögðum við leið okkar í „Skóginn*1. Leiðin lá yfir göngubrúna, en þaðan mátti lita úr svimandi hæð skröltandi sporvagna, brunandi bíla og hjólreiða- fólk. í járnbrautargryfjunni til hliðar æddu rauðbrúnar, skítugar lestirnar fram og aftur. Þær hvæstu, eins og ó- argadýr, þegar þær þutu undir brúna, sem titraði við. f krikanum við hinn enda brúarinnar sátu ævinlega nokkur gamalmenni á bekk. Og þar var runninn, sem hafði vaxið svo kyrfilega utan um járngadda- girðinguna, að hann minnti mig alltaf á fleinum stungið hold. Næst gengum við fram með hlaðna steinveggnum, sem var hreinasta lista- verk í óteljandi svörtum, gráum og grá- brúnum litbrigðum. Síðan var yfir mikla umferðargötu að fara, en þá tók skógar- garðurinn við. Við höfðum um tvö hlið að velja. í suðausturhorninu var voldugt og mikið járnrimlahlið, og þar fyrir inn- an stóð ijómandi laglegur maður, steypt- ur í stein. Að baki hans tóku við mikil trjágöng, sem lágu á ská gegnum allan garðinn, en við hinn enda þeirra stóð sjálfur Oehlenschlager, steinrunninn, íaliegur og fínn í síðjakka og með barða- 6tóran hatt. Á miðri suðurhlið garðsins var annað minni háttar hlið, og þangað lá nú oftast leiðin, eftir að eldri telpan okkar hafði uppgötvað sælgætisbúð við hlið þess. í hávöxnum trjánum rétt innan við hliðið voru litlir yndislegir rauðbrúnir íkornar að leik. Þeir ýmist skutust eins og örskot upp og niður trjástofnana eða brugðu á leik í grasinu við stíginn. Ein- stöku sinnum tókst okkur að fá þá til að narta í súkkulaðimola úr lófa okkar. Nú tóku við breið og mikil trjá- göng, en lengst að baki þeirra glytti 1 gullita Höllina. Aldrei mun ég gleyma þeirri stund, þegar ég leit Höllina í fyrsta sinn. Það var síðdegi nokkurt mjög snemma vors. Við komum inn um aðalhliðið á Hallar- garðinum niðri á Friðriksbergi. Rétt við hliðið stóð Friðrik sjötti á stalli. Fram- stæð neðrivörin og festulegur svipurinn komu mér á einhvern hátt kunnuglega fyrir sjónir og vöktu bæði aðdáun mína og traust. Þetta var á mörkum vetrar og vors, engin tré báru lauf og varla var farið að grænka. Spölkorn innan við hliðið var sem hávaxin trjáþyrping yxi upp úr þéttu, bláu grasi. Þegar nær kom, sáum við, að þetta var þyrping heiðblárra vor- blóma, sem skörtuðu þarna innan um gráa malarstíga og brúna, nakta runna og tré. Nokkrum skrefum seinna varð mér litið til vinstri og brá þá svo mjög, að ég snarstanzaði og greip andann á lofti. Þessa sjón hafði ég séð áður og vissi þó, að þarna hafði ég aldrei verið fyrr. En ég þekkti mætavel gulu höllina þarna uppi á brekkubrúninni, þekkti aflíðandi brekkuna niðurundan og trjágöngin til beggja hliða. Köld síðdegisbirtan, sem speglaðist í hallargluggunum, var mér heldur ekki framandi, og svalur síðvetr- arvindur, sem þaut í nöktum runnum og trjám, hvísluðu eitthvað óljóst um ein- hver endalok, sem þarna höfðu orðið fyrir löngu. Einhver hafði orðið að yfir- gefa þessar konunglegu slóðir og hverfa til annarra óæðri heimkynna og hvers- dagslegra lífs. Seinna, eftir að sumarið var komið, höfðum við oft staðið uppi við Höllina og horft yfir víða velli garðsins með ána og háan, þéttan skóginn í baksýn. En alltaf hafði fólkið, sem þarna reikaði um, breytzt fyrir sjónum mínum í prúðbúið fyrri aldar fólk, konur í dragsíðum, víð- um kjólum með fjaðrahatta og sólhlífar og karlmenn í siðum jökkum, hnébux- um og hvítum silkisokkum. Ennú vorum við komin í „Skóg- inn“. Við gengum út úr trjágöngunum og fundum okkur góðan blett. Eftir skamma stund hlupu litlu telpurnar um í engu öðru en nærbuxunum og eltu lítil, hvít og kát fiðrildi. Og þegar í ljós kom, að brúðurnar höfðu gleymzt heima, bjó ég til litla „skógarbrúðu" úr nokkrum sprekum, laufum og vasaklútnum mín- um. Við lágum og teygðum úr okkur og drukkum í okkur birtum. og hlýjuna. Ég fann sólskinið streyma inn gegnum hörundið og seytla út í hverja taug. Léttur austanblær varnaði því, að of heitt yrði. Allt umhverfis okkur stóðu þessi gildu og ótrúlega hávöxnu tré í augum okkar íslandsbarnanna. Umfangsmiklar krónurnar slúttu yfir grasfletina, og laufin voru hálfgagnsæ og loftkennd í sterku sólskininu. Mjög var tekið að halla degi, þegar við héldum heim eftir skógargöngunum. Það var þá, sem við sáum „Skógar- konuna“, í þéttum, nokkuð lágvöxnum lundi rétt við veginn. Hún var í drag- síðu, svörtu pilsi, dökkri treyju og með dökkleita skuplu, sem slútti fram yfir andlitið. Hún hélt á poka í annarri hend- inni, en priki eða staf í hinni og potaði með honum inn í runnana. Öll var hún umleikin grænni annarlegri birtu þarna inni í þykkninu. Við staðnæmdumst agn- dofa og störðum á þessa veru án þess þó að tala orð. Allt í einu tók ég eftir því, að fleira fólk hafði einnig numið staðar þarna á skógarstígnum. Allir störðu á „Skógarkonuna“, en enginn mælti orð af munni, allir voru sem töfr- um slegnir. Aldrei sáum við framan í hana, þar sem hún laut áfram og potaði með prikinu inn í kjarrið. En undarlega forn- leg voru fötin hennar, eins og hún væri stigin ljóslifandi aftan úr grárri forn- eskju og inn í okkar tíma. Kvöldsólin sendi gullna geislastafi skáhallt í gegnum skógarlaufið. Kirkju- klukkurnar hringdu til kvöldbæna. Við hristum af okkur töfrana og geng- um hægt heimleiðis eftir trjágöngunum, sóldrukkin, eftir þennan dýrlega ágúst- dag. Hagalagðar Frá Halldóri hómer Stundum þótti Halldór komast heppilega að orði. Eitt sinn kom hann að Kollaleiru til sr. Lárusar Halldórs- sonar, sem bjó þar þá. Var hann 2. þingi, þ.á.m. frá hundaskattinum, og inn heim af Alþingi, en þá hafði hundaskatturinn í fyrsta sinn verið lögleiddur. Var prestur að tala við Halldor og segja honum fréttir af þingi, þ.á.m. frá hunuaskattinum, og bætir svo við: „Þú hefur hund með þér, Halldór minn, og verður að greiða skatt af honum“. Halldór svaraði taf- arlaust: „Nei, það er tík, heillin mín“. Presti þótti svarið ágætt. „Heillin mín“ var orðtak Halldórs. (Gríma). Brot og samnefnari Eftir Áróru Gubmundsdóttur Sérðu mig þegar ég stika um stræti, með stássprik og hatt? Ég á lipra tungu og lakkskó á fæti. Fæ lágan skatt. Stundum sérðu mig hýran og hressan, þó húfan sé ljót. í ríkiskassann ég ber allt og blessa ’ann, fæ bitlinginn „grjót“. Ég er þessi, sem skaparinn skellti í öndinni og skóp úr leir. Ég er einmana bára, sem berst inn að ströndinni, brotnar og — deyr. -LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3 27. tbl. 1965

x

Lesbók Morgunblaðsins

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Lesbók Morgunblaðsins
https://timarit.is/publication/288

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.