Lesbók Morgunblaðsins - 10.10.1965, Side 3

'Eftir Örn H. Bjarnasan
K.ödd móður hans blandaðist svefn-
mókinu, en hann trúði varla sinni eigin
Iheyrn. Hann þorði ekki að opna aug-
un af hræðslu við að sjá rimlana fyrir
giugganum og læstu stálhurðina.
„Farðu nú að kouna 'þér á fætur“, var
kallað. „Jóhann, heyrirðu til mín?“
,,Já, ég er að koma“, svaraði hann
og setti hnén upp að höku og flúði
lengra undir sængina. Hugsanir
streymdu eins og á færibandi inn í höf-
uðið á honum og út úr því aftur. Fara
ó fætur. Hlaupa eins og fætur toga.
Fela sig.
„Pabbi þinn kemur snemma heim í
dag, reyndu að vera kominn út áður“,
kallaði móðir hans. Hugsanir möruðu í
hálfu kafi. Pabbi kemur heim. Heim.
Hvert heim?
„Þú nærð ekki niður á Ráðningar-
skrifstofu nema þú flýtir þér“, kallaði
móðir hans. Pabbi. Ráðningarskrifstofa.
Ljótur maður með gleraugu að kíkja i
spjaldskrá. Vinna. Hvert svo? Óvissa,
kannski fyrirlitning. Langur, mjór, bend-
andi fingur. Þetta er þjófurinn, sem þeir
birtu myndir af í 'blöðunum.
M
ivj. óðir hans missti þolinmæðina
og kom nú inn í herbergið og svipti af
honum sænginni. Oddhvöss júlibirtan
skein á gulnuð nærfötin, og hann settist
fram á rúmbríkina og brá hönd fyrir
augun eins og til þess að fela sig fyrir
deginum sem framundan var. Er hann
hafði vanizt birtunni, teygði hann sig
í fötin, en skyrtan lá úti í horni, og
það var rétt með erfiðismunum að hann
hafði sig upp til þess að ná í hana. Það
var greinilegt, að hann var ekki vanur
miklum fjarlægðum.
Hann var kominn fram í eldhús og
þessi aðlaðandi ólykt, sem ekki var til
í neinu öðru eldhúsi í heiminum, bauð
hann velkominn.
„Mikið var“, sagði móðir hans og leit
á hann rannsakandi augnaráði eins og
hún væri að reyna að sjá ómennið, sem
þeir þarna úti í þjóðfélaginu höfðu
sagt hann vera. En hún sá ekkert nema
litia góða drenginn sinn.
„Hérna er mjólkurglas", sagði hún og
strauk hrjúfri hendi um unglingslegan
vanga hans. Það hlj p roði fram í nítján
ára kinnarnar.
„Það er víst bezt að drífa sig“, sagði
hann og lagði frá sér glasið. Hann
kyssti móður sína á ennið og var síðan
rokinn.
Sterk morgunsólin hafði hitað upp
malbikið, og það dúaði undan þunga
hans. Blendnar minningar flóðu við-
stöðulaust og kitlandi upp mjóhrygginn
Auðkúluheiðargöngur í ágripí
(Slétfubönd)
Eftir Sigurð Jónsson frá Brún
Skýrast línur hæðar, háls.
Höldum sýnir veitir.
Dýrast vínið morgun-máls
mönnum Stína heitir.
Manna-floti, hesta-hjörð
hundum skotin kveður
anna-kotin bjásturs-börð.
Birta hlotin gleður.
Flötur heiðar myndar mál.
Margir skeiða jóar
götur breiðar, áar ál.
Engan veiða flóar.
Hófa-vali seggir sjá
svífa, hjala taumi.
Þjófa- dala -f jöllin fá
fyllast bala glaumi.
Fætur letjast auðnum á.
Ógna hretin kvöldum.
Nætur-setur firðar fá,
fagnað geta tjöldum.
Skæra, þýða hljóma hreint
heiða lýðir syngja,
færa víða bergmál, beint
bragi hlíðar yngja.
Dofna hljóðin ,veitast værð
verður góðan tíma.
Sofna móðir. Náðum nærð
nærir þjóðir gríma.
Skiptu leitum. Hraunið, hlíð
höldar teitir smala.
Giftu veita fénaðs-fríð
fjöllin, reitir dala.
Norðar Fellum kelda kann
klárum brellin reynast.
Forðar ellin meini, mann
menntaði’ smellin seinast.
Kenndi aldinn leiðir lýð,
lengi valdi slóðir.
Sendi kaldinn heiðum hríð
hittist valdar þjóðir.
Góðar lengi heimtur heim
heiðin drengjum veiti.
Óðar strengur beri beim
blessun, gengi heiti.
a R I 4
l-JTra T -—
H ffH 1 , r
og námu ekki staðar fyrr en í hvirfli.
Oft er hann hafði legið út af í klefan-
um eða verið á gangi eftir grænu tún-
inu, sem umlék fangelsið, hafði hann
hugsað um þetta malbik. Hér á þessum
eggsléttu götum, þar sem húsin skýldu
honum, átti hann heima. Svæfandi olíu-
þefur og næstum því áþreifanlegur
hávaði borgarinnar tengdi hann á ný
viðburðarikum æskuárum, og hann
hlakkaði til þess að koma ofan í mið-
bæinn og blandast elskulegu ráðvilltu
mannhafinu, sem hlykkjaðist áfram
stefnulitið eins og hann. Hann langaði
til þess að velkjast með eins og dropi í
rótlausu hafi. Nú þegar skynjaði hann
andardrátt þúsundanna, sem fór eins
og þíður vindur í gegnum strætin.
Bráðum myndi hann feykjast undan
þessum vindi, og það myndi verða gott
að eiga samleið eitthvað út í buskann
eftir að hafa verið innilokaður og af-
skiptur svona lengi.
4
J*-llt er mætti honum var nýstár-
legt. Ómerkilegustu atburðir líkastir
síendurtekinni opinberun. Búðargluggi
með samsulli af upplitúðum hrísgrjóna-
pökkum, apríkósum í poka og rúsínum
var í hans augum ævintýraheimur.
Fjöldi bíla þræddi göturnar, og er
hann sá lögregluþjón, sem var að
stjórna umferðinni, hrökk hann við. Úr
gylltum hnöppunum skimuðu eftir-
tektarfull augu.
„Rólegur nú“, sagði hann við sjálfan
sig, „þú ert búinn að taka út refsing-
una. Hann á ekkert heiminn frekar en
þú, þó hann sé í búningi!“
Hann skauzt fyrir næsta horn og
smokraði sér undan augnaráðinu og
þessum svartklædda manni með rétt-
lætisþungan svip og hvíta hanzka, sem
ýmist bar við rjótt andlitið eða bláan
himininn. Honum hafði fundizt hann
vera gagnsær frammi fyrir lögreglu-
þjóninum, rétt eins og marglytta eða
plastpoki, og sólin skein á sektartil-
finninguna.
Eftir því sem hann nálgaðist mið'bæ-
inn fjölgaði nafna- og auglýsingaskilt-
unum. Heimurinn á bak við þessi skilti
var honum ókunnur. Hann gekk fram
hjá ótal dyrum, og hann langaði til
þess að knýja á þær allar og eiga hlut-
deild í því lífi, sem hrærðist innan við
þær. En dyrnar voru honum lokaðar og
fyrir gluggunum héngu Hansagardínur,
se<m bægðu ekki aðeins sólinni frá,
heldur líka honum. Þær minntu hann
á fangelsisrimla, og hann var fyrir
utan.
J óhann sá tilsýndar roskna konu,
sem hafði kennt honum biblíusögur,
þegar hann var í barnaskóla. í hvert
skipti sem hann mætti þessari konu
mundi hann eftir því, hvað hann hafði
átt erfitt með að fela tárin, þegar hún
kom að þeim þætti er Júdas ískaríot
gekk út og hengdi sig. Nú vonaði hann
að blessuð konan hefði ekki þekkt hann
af myndunum, sem blöðin birtu af hon-
um. Þetta var gæðamanneskja og átti
annað betra skilið en að hafa kennt
verðandi glæpamanni biblíusögur.
Annars hafði hann breytzt svo mikið, að
það var hæpið að hún hefði veitt því at-
hygli. Og þó. Nei andskotinn. Sekur,
saklaus, sekur. Efinn hafði náð tökum
á honum og ætlaði að tæta í sundur höf-
uðið. „Æ“, hugsaði hann, „mér er alveg
sama þó að fólk viti, að ég sé dæmdur
glæpamaður“. Meðvituð syndin hrísl-
aðist um hann allan og þetta augna-
Framhald á bls. 6.
32. tbl. 1965
LESBÓK MORGUNBLAÐSINS 3